του Νάσου Μπράτσου
Οι στρατιώτες προτίμησαν να παίξουν ποδόσφαιρο και να αφήσουν τον πόλεμο, οι ανώτεροί τους όταν το έμαθαν, προτίμησαν να συνεχίζουν να παίζουν πόλεμο και να αφήσουν το ποδόσφαιρο.
Ήταν Χριστούγεννα του 1914 και η κατάπαυση του πυρός οδήγησε στη λεγόμενη νεκρή ζώνη, το έδαφος μεταξύ των δύο εμπόλεμων γραμμών, έκανε εκείνα τα Χριστούγεννα να μείνουν στην ιστορία. Βρετανοί και Γερμανοί στρατιώτες έπαιξαν ποδόσφαιρο, αφήνοντας τις εχθροπραξίες και για λίγο την κόλαση του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, σε μία στιγμή συναδέλφωσης.
Συχνά υπήρχαν περίοδοι ανακωχής ώστε στη νεκρή ζώνη να μπορέσουν οι αντιμαχόμενοι να μαζέψουν τα νεκρά σώματα των συναδέλφων τους.
Όχι πως έχει σημασία το σκορ αλλά οι μαρτυρίες κάνουν λόγο για γερμανική νίκη με 3-2, άλλωστε σε τέτοιες συνθήκες απείχε πολύ ο οποιοσδήποτε συσχετισμός με οργανωμένη αθλητική συνάντηση και τήρηση με ακρίβεια των όρων διεξαγωγής της.
Το γκολ το έφαγε ο πόλεμος και το έβαλε η ειρήνη. Στη συγκεκριμένη περιοχή του Βελγίου, το Ploegsteert η UEFA έχει στήσει μνημείο για το συγκεκριμένο περιστατικό.
Για την ιστορία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο διαμορφώθηκαν δύο μεγάλα ρεύματα στο χώρο του αθλητισμού. Το ένα είχε σαν χαρακτηριστικό τη χρήση του αθλητισμού σαν προπαγανδιστικό εργαλείο υπέρ αντιλήψεων “επιβολής” με κάθε τρόπο και μέσο στον αντίπαλο και συνοδεύτηκε με “θεωρίες” για “ανώτερες” φυλές, χρησιμοποιήθηκε κυρίως από τον Χίτλερ, αλλά και από το Μουσολίνι, στην προσπάθειά του να δείξει έργο μέσω του αθλητισμού.
Στον αντίποδα, αναπτύχθηκε ένα ρεύμα (που έκανε και μποϊκοτάζ στην Ολυμπιάδα του 1936 στο Βερολίνο) που αντιμετώπιζε τον αθλητισμό σαν πηγή ψυχαγωγίας, συνεργασίας, σεβασμού του αντιπάλου και όχι εργαλείο επιβολής. Το γεγονός παρά τη συνέχεια, που ήταν τραγική σε ανθρώπινες απώλειες, αφού ο πόλεμος συνεχίστηκε, έμεινε στην ιστορία σαν μία από τις στιγμές, που ο αθλητισμός ενώνει τους ανθρώπους για καλό σκοπό.
Πηγή φωτο: UEFA
