Πού πηγαίνουν τελικά τα φιλοδωρήματά μας;…

πάρχει σερβιτόρος εκεί έξω που απέτρεψε πελάτη από το να του αφήσει φιλοδώρημα “αφού στο τέλος δεν τα παίρνουμε”. Υπάρχει διανομέας που… στάθηκε μπροστά σε πόρτα σπιτιού κι αφού παρέδωσε τη νιοστή παραγγελία της νυχτερινής του βάρδιας, είπε: “μην απολογείστε για το ποσό, η κίνηση και μόνο μετράει”. Μόλις πριν από λίγο, ένας άλλος διανομέας φρόντισε, αυτές οι γραμμές, να συντροφευτούν από κρύο καφέ -που προφανώς και δεν ήρθε ουρανοκατέβατος- λέγοντας “ευχαριστώ πολύ για το φιλοδώρημα”, το οποίο είχε λάβει 20 λεπτά νωρίτερα και μέσω πλατφόρμας.

Από την άλλη; Υπήρξε εργοδότης που φέρεται να έβαλε το χέρι του μέσα στο βαζάκι που δέσποζε σε μπάρα καφετέριας, παίρνοντας μία χούφτα ψιλά για να ρεφάρει τη ζημιά από κάποια ποτήρια που έσπασαν, αναγκάζοντας τους εργαζόμενους να πληρώσουν τα σπασμένα και να χάσουν μερίδιο των φιλοδωρημάτων που τους ανήκαν.

Μόλις πριν από λίγο καιρό, υπήρξε εργοδότρια που φέρεται να τραμπούκισε σερβιτόρα σε κατάστημα εστίασης της Θεσσαλονίκης, κατηγορώντας τη ότι “έκλεψε” φιλοδώρημα ενός ευρώ. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, το σθένος της εργαζομένης να το καταγγείλει έφερε ηθική δικαίωση για την ίδια, αλλά και μία μικρή επανάσταση για τους συναδέλφους της. Άτομο του περιβάλλοντός της, μιλώντας στο Magazine, αφού περιέγραψε την ψυχολογική κατάσταση της σερβιτόρας μετά το περιστατικό ως “κάκιστη”, μας γνωστοποίησε πως “τουλάχιστον τα φιλοδωρήματα αποδίδονται κανονικά πλέον στους σερβιτόρους του μαγαζιού”.

Τι γίνεται, όμως, με τους σερβιτόρους, διανομείς και τους υπόλοιπους στον κλάδο του επισιτισμού και του τουρισμού, που, μπροστά στον εκφοβισμό και τη μόνιμη υφέρπουσα απειλή της ανεργίας, επιλέγουν τον πιο ασφαλή δρόμο της σιωπής; Συνεχίζοντας να αποτελούν γρανάζια “δουλείας και όχι δουλειάς”, όπως ήταν και ο τίτλος πρόσφατου ρεπορτάζ του Νίκου Γιαννόπουλου για τις συνθήκες γαλέρας στον επισιτισμό και τον τουρισμό.