Η ιδέα να διεκδικήσει την προεδρία των ΗΠΑ ο Jamie Dimon βγάζει κατά κάποιον τρόπο νόημα, σύμφωνα με τον αρθρογράφο του Reuters, John Foley: μετά τη διοίκηση της JP Morgan, της μεγαλύτερης τράπεζας στον δυτικό κόσμο, δεν υπάρχουν και πολλές θέσεις περαιτέρω ανέλιξης. Ούτε πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ένας δισεκατομμυριούχος όπως ο Bill Ackman υποστηρίζει σθεναρά αυτή την ιδέα.
Αυτό που λειτουργεί υπέρ του Dimon είναι ότι η mega-τράπεζά του μετράει το ένα τρίτο των νοικοκυριών των ΗΠΑ ως πελάτες και απασχολεί περίπου 300.000 άτομα. Η JP Morgan απέφυγε επίσης να διασωθεί απευθείας από τους φορολογούμενους. Αν μέρος της έκκλησης του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ βασίστηκε σε άδειους ισχυρισμούς επιχειρηματικής γνώσης, ο Dimon είναι η πραγματική συμφωνία. Εξάλλου, κανένας υποψήφιος δεν έχει κατακτήσει ακόμη τις καρδιές των Αμερικανών καπιταλιστών, αφήνοντας το πεδίο ανοιχτό για κάποιον που μπορεί εύκολα να το κάνει.
Το ταμπεραμέντο είναι επίσης με το μέρος του Dimon. Οι πρόεδροι που πετυχαίνουν τείνουν να συνδυάζουν κοινά χαρακτηριστικά προσωπικότητας, σύμφωνα με τον ψυχολόγο Aubrey Immelman. Οι ψηφοφόροι ανταποκρίνονται ευνοϊκά στην κυριαρχία, την εξωστρέφεια και τη φιλοδοξία που αγγίζει τον καλοήθη ναρκισσισμό, τα οποία περιγράφουν τον Dimon, ο οποίος μεταξύ άλλων έχει και ελληνικές ρίζες.
Πέρυσι, στην επίσκεψή του στην Αθήνα για την εξαγορά της Viva από την JP Morgan, ο Jamie Dimon είχε δηλώσει πολύ περήφανος για την ελληνική καταγωγή του, αφού όπως σημείωσε, τρεις από τους παππούδες του μετανάστευσαν από τη χώρα σε δύσκολες εποχές.
Ο παππούς του από την πλευρά του πατέρα του, Πάνος Παπαδημητρίου, εγκατέλειψε την Ελλάδα για τη Νέα Υόρκη μετά το ξέσπασμα του ελληνοτουρκικού πολέμου το 1919.
Ο Παπαδημητρίου άλλαξε το όνομά του σε Dimon, πιστεύοντας ότι ακούγεται πιο γαλλικό και κατέληξε να δουλεύει ως χρηματιστής στην Shearson Hammill. Εκεί ξεκίνησε την καριέρα του και ο πατέρας του σημερινού CEO της JP Morgan, Θεόδωρος.
Τα… «αγκάθια»
Ωστόσο, υπάρχει μια εξαντλητική εκστρατεία που πρέπει να εξεταστεί. Παρά την οικονομική σημασία της, η JP Morgan ρέει λάσπη. Έχει πληρώσει 36 δισεκατομμύρια δολάρια σε πρόστιμα από το 2000 σύμφωνα με το Good Jobs First. Πιο πρόσφατα, ανακρίθηκε σχετικά με το έργο της τράπεζάς του για τον Τζέφρι Έπσταϊν.
Ένα ακόμη μεγαλύτερο ζήτημα είναι ότι ο Dimon αυτοανακηρύσσεται «ερυθρόαιμος, ελεύθερος επιχειρηματικός καπιταλιστής». Η τραπεζική και η υγειονομική περίθαλψη είναι δύο κλάδοι κρίσιμοι για την οικονομία όπου αυτό το ήθος δεν ισχύει. Οι προσπάθειες του ίδιου του Dimon να αλλάξει τον τρόπο παροχής και χρηματοδότησης των ιατρικών υπηρεσιών απέτυχαν, επειδή η αγορά είναι τόσο στημένη ώστε να είναι αδιάσπαστη. Σε μια πραγματική οικονομία της αγοράς, οι δανειστές θα μπορούσαν να καταρρεύσουν, ωστόσο οι αρχές των ΗΠΑ συνεχίζουν να παρεμβαίνουν, προς όφελος του Dimon. Ένας πρόεδρος που μισεί την αναποτελεσματικότητα και τα προγράμματα διάσωσης και δεν επωφελείται οικονομικά από αυτά, θα ήταν καταδικασμένος σε απογοήτευση.
Ο Dimon έχει αυτή τη στιγμή το πλεονέκτημα. Απαντά στους μετόχους, που βασικά θέλουν ένα πράγμα: αποδόσεις άνω του μέσου όρου. Τα στελέχη της JP Morgan κάνουν ό,τι τους λέει επειδή είναι το αφεντικό. Ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, εν τω μεταξύ, αντιμετωπίζει ένα κατακερματισμένο εκλογικό σώμα και ένα Κογκρέσο που σκόπιμα αρνείται να βρει συναίνεση. Ο Dimon δεν μπορεί να μείνει για πάντα στην JP Morgan, αλλά μερικές φορές θα εύχεται να μπορούσε.
Σημειώνεται ότι ο δισεκατομμυριούχος διαχειριστής κεφαλαίων Bill Ackman έγραψε στο Twitter στις 31 Μαΐου ότι ο διευθύνων σύμβουλος της JP Morgan, Jamie Dimon, θα πρέπει να είναι υποψήφιος πρόεδρος στις εκλογές του 2024.
Νωρίτερα την ίδια μέρα, ο Dimon είπε στο Bloomberg TV ότι «ίσως μια μέρα» θα υπηρετούσε τη χώρα του υπό κάποια ιδιότητα.
Ο Dimon αστειεύτηκε το 2018 ότι θα μπορούσε να είχε νικήσει τον τότε Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ σε εκλογές επειδή ήταν «πιο έξυπνος» και η περιουσία του δεν ήταν «δώρο από τον μπαμπά».
Ο επικεφαλής της JP Morgan δήλωσε αργότερα ότι δεν ενδιαφέρεται να είναι υποψήφιος για πρόεδρος και ότι τα σχόλιά του απέδειξαν ότι «δεν θα γινόταν καλός πολιτικός».
