Επιστολή αναγνώστη στα limenikanea.gr
“Εξ΄αφορμής του θλιβερού γεγονότος που έλαβε χώρα στα Τέμπη το οποίο κόστισε την ζωή σε πολλούς νέους ανθρώπους και την συζήτηση που επικρατεί στον απόηχο αυτού σχετικά με την επίρριψη ευθυνών προς πάσα κατεύθυνση θεωρώ ότι πρωταρχικό μέλημα της πολιτείας θα έπρεπε να είναι διαχρονικά στον τομέα των συγκοινωνιών μαζικής μεταφοράς ανθρώπων η δημιουργία ενός κλίματος ασφάλειας με δικλείδες που δεν θα επιτρέπουν ένα ανθρώπινο λάθος να κοστίζει τόσες ανθρώπινες ζωές.
Χωρίς να θέλω να αποκαλύψω την ταυτότητά μου, θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας στο εξής, μιας και με το βήμα που διαθέτετε μπορείτε να ακουστείτε και η δυστυχής συγκοιρία είναι μία αφορμή η πολιτεία υπό τον φόβο και μόνο επίρριψης ευθυνών να ανοίξει τα αυτιά της επιτέλους επανεξετάζοντας συνολικά ουσιώδη θέματα ασφαλείας που αφορούν στις συγκοινωνίες, χωρίς τον φόβο των συνεπειών από ιδιωτικά συμφέροντα και συντεχνίες.
Εν προκειμένω, θα ήθελα να αφιερώσω ‘δύο γραμμές’ περιγράφοντας ποια είναι η επικρατούσα κατάσταση και πως ερμηνεύεται στην πράξη η έννοια του απαγορευτικού απόπλου στην Ελληνική ακτοπλοϊα, με την οποία προσφέρει η Ελληνική πολιτεία το απαιτούμενο αίσθημα ασφάλειας τους πολίτες της (και όχι μόνο).
Η παρωχημένη Ελληνική νομοθεσία, ήτοι το Π.Δ. 852/1976 (ΦΕΚ 312 Α/23-11-1976), το Εγχειρίδιο Ασφάλειας Ναυσιπλοϊας αριθ. 9 και οι διαχρονικά εκδοθείσες Εγκύκλιοι-Διαταγές από ιεραρχικά προϊστάμενα κλιμάκια του Υπουργείου Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής έχουν υπεραπλουστεύσει την διαδικασία που ακολουθείται από τις κατά τόπους Λιμενικές Αρχές της χώρας όταν επικρατούν δυσμενείς καιρικές συνθήκες, εις βάρος της ασφάλειας των πολιτών, υπό τον φόβο να συμβεί απροσδόκητα ένα μοιραίο γεγονός το οποίο θα δημιουργήσει εκ του αποτελέσματος την ανάγκη να επανεξεταστεί συνολικά το νομοθετικό πλαίσιο που διέπει την έννοια του απαγορευτικού απόπλου.
Συγκεκριμένα όπως γνωρίζετε η Ελληνική νομοθεσία, έχει καθορίσει τα γενικά κριτήρια αναστολής απόπλου λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών, ανάλογα με τον τύπο και το μέγεθος του πλοίου.
Η ακτοπλοπλοϊκή σύνδεση της χώρας τους χειμερινούς μήνες εξυπηρετείται αποκλειστικά από πλοία συμβατικού τύπου (κλειστά) στα οποία μοναδικό κριτήριο για την αναστολή του απόπλου του αποτελεί το μέγεθος αυτού και συγκεκριμένα το μήκος του. Ενδεικτικά θα περιγράψω ποια η ακολουθούμενη πρακτική σε περίπτωση που επικρατεί «ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟ ΑΠΟΠΛΟΥ», όταν ένα πλοίο διέρχεται από τα νησιά των Κυκλάδων.
Όταν στο περιγραφόμενο Δελτίο που εκδίδει η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία εμφανίζεται για μία περιοχή πρόγνωσης, ένταση ανέμου 9 μποφώρ, περιοχή από την οποία θα διέλθει το πλοίο, αυτό πρακτικά σημαίνει ότι πρέπει να του απαγορευτεί ο απόπλους αυτού, μέχρι να βελτιωθούν οι καιρικές συνθήκες. Για τα πλοία που βρίσκονται στο λιμάνι του Πειραιά αυτό εφαρμόζεται λόγω του ότι το συγκεκριμένο λιμάνι διαθέτει επαρκείς υποδομές, ώστε να παρέχει ασφάλεια στα ελλιμενιζόμενα πλοία.
Τι συμβαίνει όμως την ίδια στιγμή που υπάρχει πλοίο από την προηγούμενη μέρα στα νησιά, το οποίο την ημέρα που επικρατεί το απαγορευτικό, πρέπει να εκτελέσει το δρομολόγιο επιστροφής στον Πειραιά;
Ο πλοίαρχος του πλοίου κατά την προσέγγισή του σε κάποιο νησιωτικό λιμάνι καταθέτει στην αρμόδια Λιμενική Αρχή μία υπεύθυνη δήλωση στην οποία αναφέρει ότι ο λιμένας δεν του παρέχει ασφάλεια και αποπλέει εσπευσμένα προς αναζήτηση του πλησιέστερου ασφαλή λιμένα, χωρίς να τον κατονομάζει που πάντα είναι ο Πειραιάς.
Επομένως ένα πλοίο που εκτελεί το δρομολόγιο Θήρα-Νάξος-Πάρος-Πειραιάς την ημέρα του απαγορευτικού ο πλοίαρχος αυτού θα καταθέσει τρεις (03) υπεύθυνες δηλώσεις στα ενδιάμεσα λιμάνια προσέγγισης, θα φορτώσει κανονικά οχήματα και επιβάτες και θα καταλήξει να εκτελεί κανονικά το κυκλικό του δρομολόγιο φτάνοντας στο λιμάνι του Πειραιά.
Και εδώ το ερώτημα που γεννάται είναι ποιος είναι ο σκοπός της έννοιας του απαγορευτικού απόπλου, όταν πάντα την ημέρα αυτού τα πλοία που βρίσκονται στα νησιά θα επιστρέφουν στο λιμάνι του Πειραιά, γεμάτα με κόσμο;
Αν ο σκοπός της έννοιας του απαγορευτικού είναι η ασφάλεια των επιβατών υπάρχουν δύο (02) εναλλακτικές λύσεις.
Είτε τα πλοία τα οποία βρίσκονται στα νησιά και εφόσον οι πλοίαρχοι αυτών κρίνουν (δικαιολογημένα) ότι οι λιμενικές υποδομές δεν εξασφαλίζουν την ασφάλεια για την πρόσδεσή-παραμονή τους σε αυτά όσο διαρκεί το απαγορευτικό, να παραμένουν επ΄άγκυρα σε οποιοδήποτε σημείο κρίνουν αυτοί ασφαλές μέχρι να βελτιωθούν οι καιρικές συνθήκες για να προσεγγίσει το λιμάνι και να παραλάβει οχήματα και κόσμο, ή εφόσον κρίνεται καθολικά ότι κανένα νησί των Κυκλαδων δεν διαθέτει ασφαλές λιμάνι, αυτά να αποπλέουν για το λιμάνι του Πειραιά, με ευθύνη του πλοιάρχου και της πλοικτητριας εταιρείας, «ΧΩΡΙΣ» να μεταφέρουν κόσμο, που αμέριμνος ταξιδεύει την ημέρα του απαγορευτικού.
Αν ήθελε υποτεθεί ότι είναι σημαντικό τα νησιά να εφοδιάζονται με τροφοεφόδια και ένα πολυήμερο απαγορευτικό θα ανέκοπτε την εφοδιαστική αλυσίδα σε αυτά, θα μπορούσε το πρόβλημα αυτό να ρυθμιστεί με την μεταφορά αγαθών που θα εξυπηρετείται αποκλειστικά από φορτηγά πλοία.
Σε κάθε άλλη περίπτωση και αφού ο σκοπός της έννοιας του απαγορευτικού είναι προφανώς η ασφάλεια των επιβατών, αν δεν γίνεται να ρυθμιστούν νομοθετικά αυτά, είναι προτιμότερο να καταργηθεί η έννοια του απαγορευτικού και έκαστος ο πλοίαρχος να αποφασίζει εάν θα εκτελέσει ή όχι ένα δρομολόγιο, με παράλληλη ενημέρωση του πολίτη ότι επικρατούν δυσμενείς καιρικές συνθήκες.
Και επειδή όπως η ιστορία μας έχει διδάξει, παγκοσμίως οι μεγαλύτερες αλλαγές στην νομοθεσία που αφορά στα πλοία έχουν λάβει χώρα μετά από μεγάλα ατυχήματα, ας μην γίνουμε μάρτυρες ενός ακόμα θλιβερού γεγονότος, το οποίο μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε ίσως και ποτέ, προσπαθώντας να επιρρίψουμε ευθύνες στον εκάστοτε Λιμενάρχη και Πλοίαρχο, ως ένα άλλο Σταθμάρχη και Μηχανοδηγό αδυνατώντας να επιρρίψουμε ευθύνες στην απρόσωπη πολιτεία, η οποία μας απέδειξε για άλλη μία φορά ότι δεν αναλαμβάνει καμία άλλη πέρα από την «πολιτική» ευθύνη.
Μπορεί όλα τα προαναφερθέντα να αποτελούν μία ακραίως ευθυνόφοβη ατομική προσέγγιση μίας παγειωμένης κατάστασης. Ας είναι τουλάχιστον σύγνωστη μία από τις πολλές Ελληνικές πραγματικότητες και ας αποφασίσουν οι πολίτες ποια πραγματικότητα θέλουν.
Με την αμυδρή ελπίδα ότι θα υπάρξει ανταπόκριση στο ανώνυμο έγγραφό μου, εγώ ο αδύναμος κρίκος νιώθω με αυτό ότι προσπάθησα να εξωτερικεύσω αυτό που η συνείδησή μου επιτάσσει, έχοντας νωπές τις εικόνες των παιδιών που χάθηκαν στα Τέμπη, σεβόμενος την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Υ.Γ. Στην ένταση των στιγμών μετά το ατύχημα στα Τέμπη, κλήθηκε ο Υπουργός Ναυτιλίας από τον κ.Πρωθυπουργό, προκειμένου να διενεργηθούν εξονυχιστικοί έλεγχοι στα πλοία, για την διασφάλιση της ασφάλειας και εκδόθηκαν διαταγές από ιεραρχικά προϊστάμενες διευθύνσεις προς τούτο. Και ερωτώ εγώ από ποιους; Και με ποια εκπαίδευση;
Ας υπάρξει μέριμνα για την εκπαίδευση των Λιμενικών προκειμένου οι επιμέρους διαταγές να έχουν κάποιο έρεισμα.
Η επιμόρφωση-εκπαίδευση των στελεχών του Λιμενικού δεν θα έπρεπε να αποτελεί στοιχείο βασιζόμενο στο φιλότιμο, άλλα θα έπρεπε να είναι δεδομένο καθοριζόμενο με διαδικασίες (π.χ. σχολείο Επιθεωρητών), συνεχείς μετεκπαιδεύσεις και στοχευμένες αξιολογήσεις, αφού προηγουμένως αποφασίσει η πολιτεία τι μπορεί και τι πρέπει να κάνει το Λιμενικό Σώμα, μέσα από ένα συγκερασμό αρμοδιοτήτων (Λιμάνια, γραφεία, Ακτοφυλακή, Τροχαία κτλ). Άλλως τα πλοία θα συνεχίσουν να παίρνουν πιστοποιητικά εκδιδόμενα από Νηογνώμονες στο πλαίσιο μίας πελατειακής σχέσης.”
Μετά τιμής.
