Να αντιμετωπίσει την ελληνική εναέρια υπεροπλία στο Αιγαίο, έπειτα από την προμήθεια των 24 γαλλικών μαχητικών Rafale, την αναβάθμιση 83 F-16 σε επίπεδο Block 70 Viper, αλλά και εν όψει της απόκτησης 20+20 αμερικανικών αεροσκαφών 5ης γενιάς F-35 έως τα τέλη της τρέχουσας δεκαετίας, επιδιώκει η Τουρκία, προχωρώντας στην υπογραφή συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας με τη Μεγάλη Βρετανία.
Πρόκειται για τη συμφωνία που υπογράφτηκε λίγες ημέρες πριν από την επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στις αρχές της εβδομάδας στο Λονδίνο, η οποία στιγματίστηκε από την ακύρωση της προγραμματισμένης συνάντησης που είχε με τον Βρετανό ομόλογό του Ρίσι Σούνακ κατόπιν σχετικής πρωτοβουλίας του τελευταίου. Μία κίνηση που χαρακτηρίστηκε «απρέπεια» και «διπλωματικό ατόπημα» από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ, αλλά και του πολιτικού κόσμου και των δύο χωρών, ενώ κατά ένα μέρος αποδόθηκε στη διαδικασία σύσφιξης των βρετανο-τουρκικών σχέσεων στο πλαίσιο της προσπάθειας που καταβάλλει το Λονδίνο να διεκδικήσει ένα σημαντικό κομμάτι της τουρκικής εξοπλιστικής πίτας.
Επί της ουσίας, η Μεγ. Βρετανία επιδιώκει μέσω της υπογραφής της συγκεκριμένης συμφωνίας να καλύψει το κενό και το αδιέξοδο που έχει υπάρξει στην τουρκική Πολεμική Αεροπορία ως προς την αναβάθμιση του «γερασμένου» πλέον αεροπορικού της στόλου εξαιτίας της εκδίωξής της από το αμερικανικό πρόγραμμα των F-35, αλλά και της άρνησης από το Κογκρέσο των ΗΠΑ να επιτρέψει την αγορά 40 νέων F-16 και τον εκσυγχρονισμό ακόμη 80 σε επίπεδο Viper από αυτά που διαθέτει.
Ηδη, Λονδίνο και Αγκυρα βρίσκονται σε διαδικασία συνεννόησης προκειμένου το νομικό πλαίσιο που δημιουργήθηκε μέσα από τη «Διακήρυξη Πρόθεσης Αμυντικής Συνεργασίας», όπως ονομάζεται η συμφωνία που υπέγραψαν στα μέσα του περασμένου μήνα οι υπουργοί Αμυνας των δύο χωρών Γκραντ Σαρπ και Γιασάρ Γκιουρέλ, να λάβει σάρκα και οστά με στόχο την προμήθεια 40 μαχητικών Eurofighter Typhoon από την τουρκική Π.Α και την παροχή περαιτέρω βρετανικής υλικοτεχνικής υποστήριξης για την ανάπτυξη του τουρκικού εθνικού μαχητικού αεροσκάφους KAAN.
Το Eurofighter είναι ένα μαχητικό αεροσκάφος που αποτελεί συμπαραγωγή 4 χωρών (Μεγ. Βρετανία, Ιταλία, Ισπανία, Γερμανία), για την προμήθεια του οποίου είχε ενδιαφερθεί σοβαρά και η χώρα μας στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Μέχρι ώρας, οι δύο από τις τέσσερις χώρες-συμπαραγωγούς του μαχητικού, η Ισπανία και η Βρετανία, φέρονται να συμφωνούν να πωληθεί στην Αγκυρα, κάτι με το οποίο, επί του παρόντος τουλάχιστον, διαφωνεί σθεναρά η Γερμανία.
Παράλληλα, υπάρχουν και αρκετές αμερικανικές αντιρρήσεις, που επίσης θα πρέπει προηγουμένως να καμφθούν, καθώς το συγκεκριμένο μαχητικό φέρει αρκετά εξαρτήματα που είναι αμερικανικής κατασκευής και ως εκ τούτου η όποια συμφωνία πώλησής του θα πρέπει προηγουμένως να τύχει και της έγκρισης της Ουάσινγκτον. Μέσα στις προθέσεις της Τουρκίας είναι να αποκτήσει 20+20 Eurofighter Typhoon Tranche 4, η οποία αποτελεί και την πιο σύγχρονη έκδοση του συγκεκριμένου αεροσκάφους.
Να επισημάνουμε άλλωστε ότι η Βρετανία είναι μία από τις βασικές χώρες-παρόχους προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής τεχνολογίας προς την τουρκική αμυντική βιομηχανία, με επιστέγασμα τη συμφωνία δισεκατομμυρίων ανάμεσα στις δύο πλευρές, η οποία προβλέπει το νέο τουρκικό μαχητικό ΚΑΑΝ να φοράει κινητήρες της Rolls-Royce.
Rafale εναντίον Eurofighter στο Αιγαίο
Μέσα στις προθέσεις της Αγκυρας είναι η υλοποίηση του σκέλους που αφορά την προμήθεια των Eurofighter Typhoon να προχωρήσει με όσο πιο γοργούς ρυθμούς γίνεται προκειμένου, σύμφωνα και με πρόσφατες δηλώσεις του Τούρκου ΥΠΑΜ, να αντιμετωπιστεί η ελληνική αεροπορική υπεροχή στο Αιγαίο μετά και την απόκτηση των Rafale από την ελληνική Πολεμική Αεροπορία. Σύμφωνα με τον αμυντικό αναλυτή και αντιπτέραρχο ε.α. Κωνσταντίνο Ιατρίδη, η αγορά της έκδοσης Tranche 1 Typhoons από τη Βρετανία που είναι ετοιμοπαράδοτη δεν είναι εφικτή για την Τουρκία, καθώς είναι ξεπερασμένη και σίγουρα δεν πληρεί τα πρότυπα 4++γενιάς, δεδομένου ότι εκτός των άλλων δεν έχει τη δυνατότητα αξιοποίησης όπλων αέρος – εδάφους.
«Σε περίπτωση που επιθυμεί να αποκτήσει πραγματικές δυνατότητες πολλαπλών ρόλων η Τουρκία, θα πρέπει να προμηθευτεί καινούρια αεροσκάφη διαμόρφωσης Tranche 2, 3 ή 4 που είναι 4++ γενιάς. Το κόστος όμως θα είναι μεγάλο, όπως βέβαια ασύγκριτα μεγαλύτερος θα είναι και ο χρόνος παράδοσης. Τουλάχιστον πέντε έως εφτά χρόνια. Επίσης, η ενσωμάτωση ενός διαφορετικής σχεδιαστικής φιλοσοφίας αεροσκάφους στο τουρκικό οπλοστάσιο, όπως το Eurofighter, είναι κάτι που θα χρειαστεί χρόνο καθότι απαιτείται εκπαίδευση, νέες υποδομές κ.λπ. Το δε κόστος θα είναι πολύ μεγάλο καθότι είναι ένα ακριβό αεροσκάφος σε σχέση με το F-16», σημειώνει χαρακτηριστικά μιλώντας στο protothema.gr ο αντιπτέραρχος ε.α.
Παράλληλα, ο κ. Ιατρίδης αναφέρεται και στις επιχειρησιακές ικανότητες των ελληνικών Rafale έναντι των Eurofighter Typhoon στο ενδεχόμενο που αυτά αποκτηθούν από την Τουρκία και ως εκ τούτου κληθούν να αντιπαρατεθούν στο Αιγαίο.
«Και τα δύο αεροσκάφη είναι σχετικά παρόμοιας φιλοσοφίας. Το Eurofighter Typhoon διαθέτει κάπως καλύτερες πτητικές επιδόσεις, ωστόσο το Rafale έχει κάπως πιο συντηρητικό σχεδιασμό, κάτι που συνεπάγεται μικρότερη κατανάλωση καυσίμου και μεγαλύτερη εμβέλεια. Επίσης, το γαλλικό μαχητικό είναι φθηνότερο και με χαμηλότερο κόστος λειτουργίας – συντήρησης, μπορεί να μεταφέρει μεγάλο όγκο οπλικού φορτίου, ενώ διαθέτει και πολύ καλά επίπεδα ελέγχου και ευελιξίας ακόμα και σε χαμηλές ταχύτητες. Πρόκειται για στοιχεία που καθιστούν το Rafale ικανότερο σε κλειστή αερομαχία. Από την άλλη πλευρά, το Eurofighter, εστιάζει στις μέγιστες επιδόσεις σε μεγάλο ύψος και στην ευελιξία σε μεγάλες ταχύτητες. Και τα δύο έχουν κάποια χαρακτηριστικά χαμηλής παρατηρησιμότητας, μα κανένα δεν είναι stealth.
Το Rafale θεωρείται γενικότερα ελαφρώς πιο πολύπλευρο ως μαχητικό λόγω της ιδιαίτερης έμφασης στον ρόλο αέρος – εδάφους. Ως προς τα ηλεκτρονικά συστήματα και τα ραντάρ τους, εξαρτάται μεν από την έκδοση, αλλά σε γενικές γραμμές θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι και τα δύο έχουν παρεμφερείς δυνατότητες. Ως προς τα όπλα, πάντως, το Rafale φοράει τους “φονικούς” πυραύλους Meteor, τους οποίους για να μπορέσει να φέρει ένα μελλοντικό τουρκικό Eurofighter θα πρέπει προηγουμένως να αποσπάσει τη συγκατάθεση των Γάλλων και των Σουηδών, κάτι που είναι πολύ δύσκολο», καταλήγει ο κ. Ιατρίδης.
