Του Αντιστρατήγου Π.Σ. ε.α. Γιάννη Σταμούλη
Με πρόσφατη την επανεκλογή του Προέδρου της εξ ανατολών γείτονας, είναι ιδιαίτερο σημαντικό στην πατρίδα μας, όλες οι πολιτικές δυνάμεις να είναι ιδιαίτερα προσεκτικές, αλλά το κυριότερο, στοιχισμένες στην διεθνή νομιμότητα, ειδικά για τα ζητήματα που είναι στοχευμένα στην αναθεωρητική πολιτική της γείτονας.
Και επειδή τις τελευταίες μέρες αναπτύσσεται συζήτηση για την Θράκη μας, καλό είναι να είμεθα και προσεκτικοί και κυρίως ενημερωμένοι.
Τα περί μειονοτήτων σε Ελλάδα και Τουρκία ρυθμίστηκαν γενικά με τις διατάξεις της Συνθήκης της Λωζάνης.
Στα πλαίσια της συνθήκης υπογράφηκε «η Σύμβαση περί ανταλλαγής των Ελληνικών και Τουρκικών πληθυσμών μεταξύ της Ελληνικής Κυβέρνησης και της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας, την 30ή Ιανουαρίου 1923.
Σύμφωνα με αυτή δεν περιλαμβάνονταν στην ανταλλαγή των πληθυσμών, άρα θα παραμέναν στις εστίες τους:
α) οι Έλληνες κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως, οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι εκεί προ της 30ής Οκτωβρίου 1918.
β) οι Μουσουλμάνοι κάτοικοι της Δυτικής Θράκης, οι οποίοι ήταν εγκατεστημένοι εκεί προ της 30ής Οκτωβρίου 1918.
Με τα παραπάνω προκύπτει ξεκάθαρα ότι από τα παραπάνω συμφωνηθέντα, ότι οι μεν Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης συνιστούν αμιγώς μια «Θρησκευτική Μειονότητα» με ξεκάθαρα ελληνική ιθαγένειά και με όλα τα δικαιώματα του Έλληνα Πολίτη σύμφωνα με το Σύνταγμά μας, το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το Διεθνές Δίκαιο.
Οι δε Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, των Πριγκηπονήσων και των Περιχώρων είναι μέλη αμιγώς Εθνικής Μειονότητας, οι οποίοι θα έπρεπε να έχουν διασφαλισμένα τα δικαιώματα τους, να επικαλούνται την ελληνική καταγωγή τους χωρίς, διακρίσεις ή διώξεις εις βάρος τους, υπό την προστασία του τουρκικού συντάγματος και του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου
Η πατρίδα μας σεβάστηκε την μουσουλμανική μειονότητα που περιλαμβάνει και Πομάκους και Ρομά, και οι αριθμοί το δείχνουν ξεκάθαρα: To 1922 η Μουσουλμανική Μειονότητα της Θράκης αριθμούσε 86.000 άτομα. Η απογραφή του 1991 κατέγραψε 98.000 περίπου άτομα και το Μάιο του 2021 σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του ελληνικού ΥΠΕΞ, η Μουσουλμανική Μειονότητα στην Θράκη, αριθμεί περίπου 120.000 Έλληνες κατοίκους.
Η Τουρκία από την πλευρά της δεν σεβάστηκε τις συμφωνίες. Από τους 130.000 Έλληνες μειονοτικοί που παρέμειναν στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο. έχουν απομείνει στην Τουρκία λιγότεροι από 3.500 χιλιάδες. Με σταδιακές επιθέσεις το κατάφερε.
1) Στις 11 Νοεμβρίου 1942 επέβαλε επαχθή φόρο περιουσίας στην ιδιοκτησία, το λεγόμενο Varlik Vergisi. O νόμος έπρεπε να εφαρμοστεί εξίσου σε όλους του πολίτες, ωστόσο, η επιλεκτική εφαρμογή του με κριτήρια τη θρησκεία και την εθνικότητα, επεδίωκε να καταστρέψει οικονομικά τις μη μουσουλμανικές μειονότητες. Η προθεσμία καταβολής του φόρου οριζόταν στις 15 ημέρες και δεν υπήρχε δικαίωμα άσκησης έφεσης. Η αποτυχία πληρωμής του φόρου είχε ως αποτέλεσμα την κατάσχεση της περιουσίας των φορολογουμένων, τη σύλληψη και τον εκτοπισμό τους σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στην πόλη Άσκαλε, υπό εξαιρετικά κακές καιρικές συνθήκες. Ο αριθμός των εξορίστων ανήλθε στα 2.500 άτομα. Αφού κατέστρεψε τις μη μουσουλμανικές μειονότητες, ο νόμος καταργήθηκε το 1944.
2) Τη νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου του 1955, οργανωμένος, βάσει σχεδίου, όχλος διαδηλωτών στην Κωνσταντινούπολη εστράφη κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της ελληνικής μειονότητας, καταστρέφοντας 1.004 κατοικίες, 5.000 μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις, δύο νεκροταφεία, 73 ναούς, 23 σχολεία και 5 αθλητικά κέντρα. Ο αριθμός των Ελλήνων μειονοτικών, που αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν την Τουρκία μέχρι το 1960, συνεπεία αυτών των γεγονότων, υπολογίζεται σε 9.000 περίπου.
3) Στις 16 Μαρτίου του 1964, η Τουρκία κατήγγειλε τη διμερή Συμφωνία Εγκαταστάσεως (1930), αρνούμενη ταυτοχρόνως οποιαδήποτε διαπραγμάτευση για αντικατάστασή της από νέα συνθήκη. Τότε απελάθηκαν, σε διάστημα δύο ετών, περισσότεροι από 12.000 Έλληνες υπήκοοι εγκατεστημένοι στην Τουρκία, με στέρηση της κινητής και ακίνητης περιουσίας τους. Ακολούθησε η εκ των πραγμάτων φυγή, μέσα σε καθεστώς φόβου, χιλιάδων άλλων μειονοτικών (συγγενών τους) Τούρκων πολιτών.. Παράλληλα με τις απελάσεις, μυστικό νομοδιάταγμα δέσμευσε όλα τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων στην Τουρκία. Τα σπίτια και οι περιουσίες των απελαθέντων περιήλθαν στο Τουρκικό Δημόσιο, αφού πρώτα χαρακτηρίστηκαν από αυτό ως εγκαταλειμμένες περιουσίες. Το διάταγμα 6/3801 της 2ας Νοεμβρίου 1964, γνωστό ως «καραρναμές», από την τουρκική λέξη kararname, που σημαίνει απόφαση, είναι μυστικό διότι δεν δημοσιεύτηκε στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως για να μην μπορεί να προσβληθεί στα δικαστήρια.
Σε αυτή την συμπεριφορά δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την τελευταία πολιτική επιλογή της Τουρκίας για την μετατροπή της Αγίας Σοφίας και του Ιερού Ναού της Μονής της Χώρας, σε «τέμενη-τζαμιά». Κίνηση, η οποία έδειξε και την πλήρη περιφρόνηση της Τουρκίας προς το Δίκαιο του ΟΗΕ – και, ειδικότερα, προς το Δίκαιο της UNESCO – αφού οδήγησε και στην ωμή παραβίαση της Σύμβασης για την Προστασία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής και Φυσικής Κληρονομιάς της UNESCO του 1972, σύμφωνα με την οποία, μεταξύ άλλων, η Αγία Σοφία και η Μονή της Χώρας είχαν ανακηρυχθεί, το 1985, μετά μάλιστα από σχετικό αίτημα της Τουρκίας, ως «Μνημεία της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.»
Η διαφορά μας περιγράφεται γλαφυρά σε μια μικρή δήλωση του συμβούλου μειονοτικής εκπαίδευσης Ορχάν Αζίζ. : «Πού έχεις ακούσει το καμπαναριό να χτυπάει και ο μουεζίνης να φωνάζει το εζάν δίπλα-δίπλα ο ένας στον άλλον και κανείς να μην ενοχλείται; Αλλά το παρουσιάζουν πολλές φορές τελείως διαφορετικά. Η Ελλάδα είναι πρότυπο για την Eυρώπη και παγκοσμίως για τη συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμάνων»
Πηγές :
Προκόπης Παυλόπουλος 16.12.22
tovima.gr
https://www.mfa.gr/zitimata-ellinotourkikon-sheseon
