Μετατροπή-επιμέλεια κειμένου: «ΛΙΜΕΝΙΚΑ ΝΕΑ»
Την Πέμπτη το πρωί, ένας από τους παλαιούς κοινοβουλευτικούς της Νέας Δημοκρατίας, γόνος πολιτικής οικογένειας της Κεντροδεξιάς, κ. Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, επισκέφθηκε τον πρωθυπουργό, με τον οποίο γνωρίζονται παιδιόθεν, και του γνωστοποίησε την απόφασή του για αποχώρησή του από την ενεργό πολιτική. Υπέβαλε στη συνέχεια την παραίτησή του από βουλευτής στον πρόεδρο του σώματος. Ο κ. Βαρβιτσιώτης, 23 χρόνια μετά, αποφάσισε να αλλάξει κατεύθυνση και να εμπλακεί με τα ελληνικά ναυπηγεία, υπηρετώντας πλέον στον ιδιωτικό τομέα την ελληνική ναυτιλία, την οποία συνέδραμε και ως εμβληματικός υπουργός.
Η επιλογή αυτή του κ. Βαρβιτσιώτη θα μπορούσε να συμβολίσει και την «αυλαία» μιας νέας εποχής για την Ελλάδα. Η χώρα μας, μια από τις πλέον παραδοσιακές δυτικές ναυτικές δυνάμεις, όχι μόνον ως προς τον πολεμικό της στόλο, αλλά σε σχέση με την εμπορική αρμάδα των Ελλήνων, έχει επιστρέψει ύστερα από δεκαετίες στη θέση της στον παγκόσμιο χάρτη, με τα τρία μεγάλα ναυπηγεία της και τα δεκάδες μικρότερα να έχουν τεθεί και πάλι σε λειτουργία. Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν από τη δημοσιονομική και οικονομική της κατάρρευση εντός της ζώνης του ευρώ, και τα τρία κεντρικά της ναυπηγεία είχαν χρεοκοπήσει και αναστείλει τη λειτουργία τους.
Στη νέα αυτή περίοδο της παγκόσμιας Ιστορίας, με τις έντονες αναταράξεις και την αναδιάταξη της παγκόσμιας ισχύος και των συσχετισμών, η Ελλάδα αναζητά ταυτότητα. Ανασυγκροτείται και, ταυτόχρονα, αποκτά προσδοκίες ή τουλάχιστον δικαιούται να έχει προσδοκίες. Η ισχύς της Ελλάδας βρίσκεται στη θάλασσα. Εκεί ήταν πάντα και στους κακούς και στους καλούς καιρούς. Ο ελληνόκτητος στόλος αναπτύσσεται και ανταγωνίζεται έναν από τους μεγαλύτερους κρατικοκεντρικούς, αυτόν της Κίνας. Οι προκλήσεις για τις θαλάσσιες διαδρομές και οι ανταγωνισμοί για την ασφάλεια και τη ναυσιπλοΐα ήδη δεσπόζουν. Όχι μόνον στην Ερυθρά στον Κόλπο, αλλά και στην Αρκτική και όπου γης. Μέσα στα επόμενα χρόνια θα κυριαρχήσει η σύγκρουση και το παρασκήνιο για τις διαδρομές από την Ασία προς την Ευρώπη και από τον Βορρά στον Νότο. Η Ελλάδα μέσα σε αυτό το θορυβώδες παζλ θα πρέπει να βρει τον δρόμο και την ταυτότητά της. Να ανακτήσει την ισχύ και την εμβληματικότητά της. Χερσαίες δυνάμεις και λαοί της στέπας επιχειρούν να κλείσουν τις θάλασσες και να επιβάλουν διαδρομές χερσαίες ως «δρόμους του μεταξιού». Η Ελλάδα ιστορικά, πολιτιστικά και οικονομικά-εμπορικά δεν έχει λόγους να προβληματισθεί για το ποια είναι η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» για αυτήν. Είναι μια χώρα και ένας λαός της θάλασσας.
Εμπορικές αρμάδες όπως αυτές των Ελλήνων και των Κυπρίων απαιτούν και ισχυρό Πολεμικό Ναυτικό, με συχνή επίδειξη σημαίας και συμμετοχή σε όλες τις περιοχές υψηλού ενδιαφέροντος. Όπως στην παρούσα φάση στο πέρασμα από τον Ινδικό στη Μεσόγειο. Η Ελλάδα διά της παρούσας κυβέρνησής της έχει πάρει ήδη θέση. Αλλά τα «στοιχήματα» παραμένουν ανοιχτά.
Χρειάζεται να βρει πιστώσεις για πιο ισχυρό πολεμικό στόλο. Τεχνολογίες και προσωπικό υψηλής εξειδίκευσης για τα ναυπηγεία της. Συμπράξεις με άλλες συμμαχικές χώρες ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, για να «χτίσει» καράβια μέρος αυτών σε κοινοπραξίες στα ναυπηγεία της. Χρειάζεται να αναπτύξει και πάλι τις Σχολές Εμπορικού Ναυτικού, με τη μεγάλη παράδοση σε αξιωματικούς, που επί του παρόντος ρημάζουν. Αξιοποίηση νέων τεχνολογιών για πλωτά μη επανδρωμένα σκάφη. Όραμα για τον Πειραιά, το κεντρικό λιμάνι της χώρας, όπως το περιέγραψε ένας από τους πλέον ισχυρούς εφοπλιστές της νεότερης γενιάς, ο κ. X. Βαφειάς, κατά την πρόσφατη τελετή βράβευσής του από το Εμπορικό Επιμελητήριο της πόλης: «Ο Πειραιάς έχει ναυτιλιακό DNA και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το Λονδίνο ή τη Σιγκαπούρη». «Εδώ», είπε χαρακτηριστικά, «είναι το ναυτιλιακό κέντρο, πρέπει να επενδύσουμε σε αυτό με τις κατάλληλες προϋποθέσεις και με τη βοήθεια της κυβέρνησης, ώστε όχι μόνον να είμαστε το νούμερο ένα στην Ευρώπη, αλλά και να ανταγωνιστούμε την Κίνα, που είναι ο μεγάλος ανταγωνιστής μας». Και κατέληξε: «Το DNA μας είναι αλμυρό».
Ουσιαστικά, τα «ξύλινα τείχη» της Ελλάδας μπορεί να αποδειχθούν πιο ισχυρά από τα θωρακισμένα άλλων στο πέρασμα των επερχόμενων καιρών. Όλα, όμως, είναι ζήτημα στρατηγικής επιλογής…
