«Με τη βάρκα μου τη γυάλα, θα σε πάω μαυρομάλλα στη Δονούσα στο Σταυρό….»
Δεύτερος σταθμός (τυχαία η σειρά βεβαίως) η Μάγισσα Δονούσα!. Και ναι, σωστά λένε μάγισσα γιατί τα «ξόρκια» της σε δένουν μαζί της και δε θες να την αποχωριστείς.
Σαν φτάνει το πλοίο στο λιμάνι του πιο βόρειου νησιού των Μικρών Κυκλάδων, αν έχεις κάνει το λάθος να πάρεις μαζί σου πολλά πράγματα θα διαπιστώσεις γρήγορα πώς ένα ζευγάρι παντόφλες, μαγιό και μερικά μόνο ρουχαλάκια είναι υπέρ αρκετά για τις πιο ανέμελες, τις πιο άνετες και απλές διακοπές της ζωής σου. Εκεί που ο χρόνος σταματά, εκεί που το απέραντο γαλάζιο γίνεται η καθημερινή σου εικόνα, εκεί που με το που πατάς το πόδι σου τους ξέρεις όλους, όπως όταν γυρίζεις στον τόπο που σε γέννησε.
Αυτή είναι η Δονούσα. Με τις αμπελιές της, τις φραγκοσυκιές και τους κήπους, με τον ορεινό της όγκο που θα σε βγάλει στο τέλος του δρόμου στην «Καλοταρίτισσα». Εκεί, αν είσαι από αυτούς που το κινητό είναι η προέκταση του χεριού σου, θα βρεις την ευκαιρία σου να αποτοξινωθείς χωρίς καμία απολύτως τύψη. Είναι μια ανώτερη δύναμη, αυτή της φύσης που θα σε κάνει να ξεχάσεις ίσως και το όνομά σου.
Αυτά είναι που προσφέρει η Δονούσα και αν κάτι κατάλαβα από το χρόνο που πέρασα στη «Μάγισσα» είναι πως σ αυτό ακριβώς επενδύουν οι άνθρωποί της. Στα γραφικά σοκάκια της Χώρας, με την μεγάλη Εκκλησία από την οποία πήρε το όνομά της η περιοχή (Σταυρός), θα χαθείς ανάμεσα στα περιβόλια και τα γραφικά σπίτια που σε καλούν να τα χαζέψεις για την αφαιρετική αρχιτεκτονική τους… αφαιρετική διότι ακόμα και σ αυτό, η Δονούσα σου ζητά να μείνεις στα λίγα αλλά σπουδαία, αυτά που θα πάρεις μαζί σου φεύγοντας, αυτά που θα κουβαλάς μέχρι την επόμενη φορά που θα γυρίσεις. Γιατί σίγουρα θα γυρίσεις. Όλοι γυρίζουν στο λιμάνι της «Μάγισσας».
Οι παραλίες μοναδικές, η άμμος χρυσαφένια, τα νερά γαλαζοπράσινα, τα παραλιακά μαγαζιά γραφικά, τα μονοπάτια ζωγραφισμένα. Τα μονοπάτια…. Αυτά που δεν έχουν τελειωμό (ευτυχώς) γιατί όλο και κάτι μπορείς να ανακαλύψεις, όλο και κάποιος δρόμος ανοίγεται μπροστά σου να τον εξερευνήσεις. Κι εκεί που αναρωτιέσαι όταν βλέπεις από ψηλά μια χρυσαφένια παραλία «τι κρίμα να μην μπορεί κανείς να πάει», διαπιστώνεις άμεσα πως ο καθένας μπορεί να πάει . Ακολουθώντας το δρόμο «το σωστό» αυτόν των ζωγραφισμένων μονοπατιών.
Για το φαγητό δεν υπάρχει περίπτωση να μην μιλήσει κάποιος που βρέθηκε στο νησί. Τι θες ψάρι; Είσαι σε νησί! Θα φας το καλύτερο. Θες κρέας; Η κτηνοτροφία καλά κρατεί και τα κρέατα είναι ντόπια και καλό – μαγειρεμένα. Σπιτικό φαγητό σαν της μαμάς; Οι νοικοκυρές και οι νοικοκύρηδες θα φροντίσουν γι αυτό.
Κι αν θες να χαλαρώσεις ακόμα περισσότερο, ε τότε στάσου να δεις το ηλιοβασίλεμα.. Αν είσαι τυχερός να πετύχεις πλοίο να έρχεται την ώρα του ηλιοβασιλέματος, ή φεγγαράδα αργότερα στο λιμάνι… θα μαγευτείς!!!! Μείνε εκεί, στο λιμάνι…. Με τη βάρκα τη γυάλα μπροστά σου στη στεριά, και τη «Μάγισσα» μέσα στο νερό, ονειρέψου το επόμενο ταξίδι σου, στο επόμενο νησί… υποσχέσου όμως γιατί θα τηρήσεις σίγουρα!
Θα ξανάρθω «Μάγισσα!!!»
