Μόλις χθες γίναμε κοινωνοί της πληροφορίας από τα τοπικά ΜΜΕ του Βόλου για «ατυχές» περιστατικό που δυσαρέστησε τον κ. Δήμαρχο της πόλης.
Το περιστατικό έγινε ανήμερα Καθαρά Δευτέρα, όπου, κατά το κ. Δήμαρχο, κακώς εφαρμόστηκε από την Λιμενάρχη ο νόμος σε δημοτικό υπάλληλο που φέρεται να πάτησε γατάκι με τη μηχανική σκούπα του Δήμου και κατά τον Δήμαρχο κακώς προσήχθη στον Εισαγγελέα Υπηρεσίας, αφού προηγουμένως παρέμεινε για το σχηματισμό δικογραφίας στο Λιμεναρχείο επί 4ωρο.
Με λίγα λόγια, ο κ. Δήμαρχος βάλλει κατά της Λιμενικής Αρχής και ιδίως κατά της Λιμενάρχη Βόλου, εκτοξεύοντας απειλές μετάθεσης της:
Και απορήσαμε γιατί δεν υπήρξε καμιά αντίδραση μέχρι τώρα από την τοπική κοινωνία και τις αρμόδιες αρχές, για τις απειλές αυτές;
Κάνουμε λοιπόν μια υπόθεση εργασίας: «Μήπως είμαστε όλοι μπολιασμένοι με κάποια δόση από την νοοτροπία του κ. Δημάρχου»;;
Κακά τα ψέματα…ένα μέρος του θυμικού μας ταυτίζεται με την “ιδιόμορφη;” συμπεριφορά του, με το “ιδιόμορφο;” στυλ του, με την περιφρόνησή του για οτιδήποτε άλλο εκτός από τα πιστεύω του.
Γενιές και γενιές γαλουχήσαμε με τη νοοτροπία του κ.Δημάρχου. Της φωνής και του τσαμπουκά. Της μαγκιάς και της συνωμοσιολογικής προσέγγισης. Της «λογικής» ότι όποιος φωνάξει πιο δυνατά έχει δίκαιο.
Ή μήπως κάποιοι θεωρούν το Δημοτικό άρχοντα μια γραφική περίπτωση ανάξια σχολιασμού;; Κάνουν μέγα λάθος!! Διότι, τέτοιες συμπεριφορές βρίσκουν κοινωνικο-πολιτική απήχηση. Προσελκύουν ευήκοα ώτα, οπαδούς, υποστηρικτές. Έχουν ακροατήριο.
Οι περισσότεροι από εμάς ανατραφήκαμε με αρκετές στρεβλώσεις. Τις οποίες αργήσαμε να αναγνωρίσουμε ως τέτοιες. Και όταν το κάναμε είχαν ήδη «διαποτίσει» την ψυχή μας και κάναμε αγώνα να τις ξεριζώσουμε. Αν τις ξεριζώσαμε ποτέ…
Κι αυτό διότι:
1) Δεν γαλουχηθήκαμε με τη σημασία της διάκρισης εξουσιών.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Ως χώρα που δεν πέρασε ποτέ το στάδιο του Διαφωτισμού, νιώθουμε μια απαξία για οτιδήποτε ξεφεύγει από τον ορίζοντα της πεζής καθημερινότητας. Το μάθημα της «αγωγής του πολίτη» ήταν πάντα η…ώρα του παιδιού. Η διάκριση των εξουσιών ήταν κάτι που ΠΟΤΕ δεν διδαχτήκαμε ουσιαστικά. Δεν μάθαμε την αξία της για την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Δεν μάθαμε ποτέ τη συμβολή της στην ποιότητα της ζωής μας. Και όποιος προσπαθούσε να αρθρώσει μια κουβέντα σχετική, κατηγορείτο ότι «δε νοιάζεται για τα πραγματικά προβλήματα του λαού»…
Ο μέσος δημότης εμφορείται από τη νοοτροπία ότι η πλειοψηφία «κάνει ό,τι γουστάρει»! Κι αυτό θεωρούμε ότι εκφράζεται γλαφυρά από τη Δημοτική Αρχή του Βόλου, που οι δημότες του εξέλεξαν και που σε 7 μήνες θα ξαναπάνε στις κάλπες για τις δημοτικές εκλογές.
Σε ποια χώρα με ισχυρές θεσμικές παραδόσεις οι δηλώσεις του Δημάρχου ότι «…οι Δικαστικές αρχές δεν θα τολμήσουν να καταδικάσουν το Δημοτικό υπάλληλο…» θα μπορούσαν να γίνουν αποδεκτές;
Σε ποια χώρα δεν υπάρχουν θεσμικά αντίβαρα. Σε ποια χώρα κανείς, ούτε ο Δήμαρχος, έχει την απόλυτη εξουσία; Σε ποια χώρα δεν ελέγχονται όλοι, και από τα νομοθετικά σώματα αλλά και από τη δικαστική εξουσία;
Μα, πώς είναι δυνατόν; Ο Δήμαρχος δεν κέρδισε τις εκλογές; Αυτός δεν κάνει… ό,τι θέλει;;; Τι σόι χώρα είμαστε, αναρωτιόμαστε…
Άντε τώρα να τρέχεις να εξηγείς ότι κανείς δε πρέπει να έχει την απόλυτη εξουσία διότι ο κίνδυνος κατάχρησής της είναι πολύ μεγάλος γι’ αυτό και πρέπει να υπάρχουν θεσμικές δικλίδες ασφαλείας…
2) Ουδέποτε ενηλικιωθήκαμε
Έτσι, ουδέποτε μάθαμε να αναλύουμε ορθολογικά τον κόσμο γύρω μας με συνέπεια να ενδίδουμε εύκολα σε συναισθηματικές αναλύσεις και σενάρια συνωμοσίας.
Οι χαρακτηρισμοί είναι απείρως ευκολότεροι από τη σκέψη και την επιχειρηματολογία. Γι’ αυτό κάθε φορά που ζοριζόμαστε, καταφεύγουμε εκεί και θεωρούμε ότι έτσι βγαίνουμε από τη δύσκολη θέση.
Το οξυμένο θυμικό μας που πηγάζει από την άρνηση ενηλικίωσης, μας παρουσιάζει τον κόσμο πίσω από ένα θολό φίλτρο.
Σύμφωνα με αυτό, ως αιώνια παιδιά, έχουμε μόνο δικαιώματα, ποτέ υποχρεώσεις και πάντα κάποιος άλλος ευθύνεται για τα δεινά μας.
Οργιζόμαστε με οποιονδήποτε μας επισημαίνει τις δικές μας ευθύνες και στοιχιζόμαστε πίσω από οποιονδήποτε μας υποσχεθεί εύκολους δρόμους.
Εκεί καμία αυτοκριτική! Είναι βολική βέβαια η στοχοποίηση των «άλλων». Παίρνει τις ευθύνες από πάνω μας. Δεν λειτουργεί όμως έτσι η ζωή. Ο λογαριασμός έρχεται πάντα…Είναι όμως τόσο ηδονικό το αίσθημα ότι φταίει πάντα ο απέναντι…
3) Είμαστε γαλουχημένοι με το αρχέγονο πρότυπο του ισχυρού.
Ως Έλληνες δεν μάθαμε να σεβόμαστε, αλλά να φοβόμαστε. Να τρέμουμε τον δυνατό. Να σκύβουμε το κεφάλι απέναντι στον οικονομικά ισχυρό (και ας τον βρίζουμε στα καφενεία…).
Ο λεβέντης Δήμαρχος το γνωρίζει αυτό και το εργαλειοποιεί. Απειλές ότι θα τη μεταθέσω (τη Λιμενάρχη) σε οργίλο ύφος, δημαγωγικός λαϊκισμός και συγκαλυμένη χυδαιότητα («…να τον βγάλουν και να τον παίξουν…») που παρόλα αυτά οι δημότες ανέχονται(;). Διότι –κακά τα ψέματα– μέσα τους θαυμάζουν και φοβούνται την επιθετικότητα.
Στο πρόσωπο του «ισχυρού» βλέπουν έναν…κοινωνικό επαναστάτη!
Κάτι σαν τον Ρομπέν των Δασών…τον αναμορφωτή και «σωτήρα» της πόλης από το «παλαιό κατεστημένο» της…
Στα μάτια του μέσου δημότη ο Δήμαρχος κάνει αυτό που εκείνος φαντασιωνόταν μια ζωή αλλά ποτέ δε τόλμησε να κάνει!
Τα βάζει με όλους και με όλα!
Ο Δήμαρχος μιλάει απ’ ευθείας στην ψυχή του μέσου δημότη και του πουλάει την πραγμάτωση της νεανικής του φαντασίωσης! Να τα βάλει με το σύστημα! Τι και αν το σύστημα είναι πλέον ο ίδιος ο δημότης; Ο Δήμαρχος δε θέλει να το σκέφτονται μα μόνο να το νιώθουνε!
Και όποιος έχει αντίρρηση, «…να πάει να ζήσει κάπου αλλού…», όπως λέει ο κ.Δήμαρχος Βόλου.
Λοιπόν, ακόμη απορείτε γιατί δεν αντέδρασε και ούτε πρόκειται να αντιδράσει κανείς;;; Άλλωστε, έχουμε κι εκλογές (γενικές και αυτοδιοικητικές) φέτος…
