Ο πόλεμος στην Ουκρανία μπήκε στο δεύτερος έτος του χωρίς στον ορίζοντα να φαίνονται σημάδια αποκλιμάκωσης.
Οι αιματηρές συγκρούσεις έχουν οδηγήσει αρκετά εκατομμύρια Ουκρανούς να αναζητήσουν καταφύγιο σε ξένες χώρες που γειτνιάζουν με την Ουκρανία ή δέχονται στα εδάφη τους πρόσφυγες.
Ένας από αυτούς είναι ο Μάικ την ιστορία της οικογένειας του οποίο παρουσιάζει ο Guardian υπό τη μορφή ημερολογίου.
Το ημερολόγιο ενός πατέρα από την Ουκρανία
Αναλυτικά πως περιγράφει τη διαφυγή του από την εμπόλεμη Ουκρανία και τη ζωή του ίδιου και της οικογένειας του.
Άνοιξη 2022
Αφού έφυγα από τον πόλεμο στο Κίεβο τον Μάρτιο, ταξίδεψα με τη γυναίκα μου και τον 10χρονο γιο μου στην Μπρατισλάβα της Σλοβακίας. Περάσαμε έναν μήνα εκεί μένοντας με φίλους. Είμαι παλιός κάτοικος Κιέβου, αλλά έχω διαβατήριο από άλλη χώρα, οπότε μου επετράπη να φύγω. Σε εκείνο το στάδιο, βρισκόμασταν ακόμα στη νοοτροπία του πολέμου. Είναι σαν ομίχλη στο μυαλό μου να σκέφτομαι εκείνη την εποχή.
Ενώ ήμασταν στη Μπρατισλάβα, προσπαθούσαμε απεγνωσμένα να βγάλουμε τους γονείς της γυναίκας μου από το Τσερνίχοφ. Το σπίτι τους χτυπήθηκε από κάποιου είδους βόμβα και πέρασαν πολλές μέρες στο υπόγειο. Τελικά, κατάφεραν να φύγουν.
Τον Απρίλιο ταξιδέψαμε στη Βαρσοβία για να μείνουμε σε φίλους. Το σχέδιο ήταν πάντα να έρθουμε στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου ζουν η αδελφή μου και τα ανίψια μου, αλλά γνωρίσαμε για πρώτη φορά τους γονείς της γυναίκας μου στην Πολωνία. Ήταν πολύ συγκινητικό όταν συναντηθήκαμε. Η σύζυγός μου πίστευε ότι δεν θα τους έβλεπε ποτέ ξανά.
Το αυτοκίνητό μας κλάπηκε στη Βαρσοβία λίγο πριν από το Πάσχα. Ήταν φρικτό, είχαμε μια συναισθηματική σχέση με αυτό το αυτοκίνητο. Όταν ξεκίνησε η εισβολή, κοιμηθήκαμε στο όχημα σε ένα υπόγειο πάρκινγκ πριν φύγουμε από το Κίεβο, και πριν από τον πόλεμο κάναμε διακοπές οδηγώντας σε όλη την Ευρώπη – στην Ιταλία, τη Γερμανία, τη Βουλγαρία. Ακόμα μας λείπει.
Ο πόλεμος στο Κίεβο ήταν λίγο πιο ήσυχος και έτσι η σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να επιστρέψουμε για να παραλάβουμε το αυτοκίνητό της, το οποίο είχαμε αφήσει σε φίλους σε μια ήσυχη περιοχή. (Ο γιος μας έμεινε με τους παππούδες του.) Το λεωφορείο έκανε 29 ώρες. Είμαι πολύ ψηλός, οπότε δεν ήταν άνετο. Οι πεθεροί μου μας είχαν παρακαλέσει να μην πάμε. Αλλά όταν φτάσαμε στο Κίεβο ήμουν πραγματικά χαρούμενη που δεν άκουγα ξανά τους ήχους των μαχητικών αεροσκαφών και τους πυροβολισμούς.
Μείναμε μόνο δύο ημέρες – οι γονείς της γυναίκας μου και ο γιος μας μας καλούσαν κάθε 30 με 40 λεπτά – πήραμε το αυτοκίνητο και φύγαμε. Επιστρέφοντας, είδαμε καμένα τανκς με το γράμμα Ζ πάνω τους. Το να βλέπεις ερείπια και διαλυμένα κτίρια από μέρη που αναγνωρίζεις σε κάνει να νιώθεις κατάθλιψη. Η αστυνομία μας προειδοποίησε: μην σταματάτε στην άκρη του δρόμου, υπάρχουν νάρκες. Ήταν τρομακτικό. Παίρναμε σειρά και οδηγούσαμε ασταμάτητα για 14 ώρες πίσω στη Βαρσοβία.
Καλοκαίρι 2022
Τον Μάιο, πήραμε έγκριση για να έρθουμε στο Ηνωμένο Βασίλειο μέσω του οικογενειακού προγράμματος. Ήμασταν ευτυχείς που θα βλέπαμε την αδελφή μου και τα ανίψια μου και νιώθαμε πολύ ευγνώμονες προς την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου. Ακόμα δεν αισθανόμαστε ότι αφήσαμε την Ουκρανία για πάντα- πρόκειται μόνο για τριετή βίζα. Η Ουκρανία είναι το σπίτι μου, αγαπώ αυτό το μέρος. Υπήρχαν επιπλοκές με την εγγραφή του αυτοκινήτου στην DVLA, οπότε πετάξαμε στο Λονδίνο και αποφασίσαμε να τακτοποιήσουμε το αυτοκίνητο αργότερα.
Όταν προσγειωθήκαμε στο Ηνωμένο Βασίλειο, δεν αισθανθήκαμε αμέσως μια αίσθηση γαλήνης. Δεν αισθάνεσαι άνετα όταν είσαι ακόμα στο δρόμο. Συνεχίζεις να κοιτάς μπροστά μέχρι να σταματήσεις. Πήραμε το πούλμαν για το Κόβεντρι, όπου ζει η αδελφή μου. Μείναμε στης αδερφής μου μέχρι τα μέσα Ιουνίου, μένοντας στα δωμάτια των δύο ενήλικων γιων της.
Μετά την έναρξη του πολέμου, ο γιος μου άρχισε να πλένει τα χέρια του συνέχεια. Οι βόμβες και η έξοδος από το Κίεβο είχαν προκαλέσει ψυχολογικά προβλήματα. Ένας ψυχολόγος είπε αργότερα ότι προσπαθούσε να διατηρήσει και πάλι τον έλεγχο. Αλλά όταν φτάσαμε στο Κόβεντρι άρχισε να αισθάνεται λίγο πιο χαλαρός. Με τη βοήθεια της αδελφής μου, τον γράψαμε αμέσως στο σχολείο για τις τελευταίες εβδομάδες της περιόδου. Οι δάσκαλοι, το προσωπικό και τα άλλα παιδιά ήταν πολύ ευγενικά.
Προσπαθήσαμε να εγγράψουμε τον γιο μου σε ένα σπουδαίο σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά μας είπαν ότι ήταν γεμάτο. Λίγες μέρες μετά την έναρξη της νέας σχολικής περιόδου, το σχολείο μας τηλεφώνησε και μας είπε ότι είχαν βρει μια θέση. Ήταν τόσο χαρούμενος. Του άρεσε πολύ να φοράει για πρώτη φορά σχολική στολή, την οποία δεν φορούσε στο Κίεβο. Πήρε επίσης να δει έναν σχολικό ψυχολόγο, ο οποίος τον βοηθάει, και ένα πάρτι έκπληξη για τα 11α γενέθλιά του.
Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, ένιωσα ότι το μυαλό μου είχε αρχίσει να επανέρχεται. Το μυαλό μου άρχισε να επιστρέφει σε φυσιολογικά πράγματα, όπως το να βγάζω χρήματα για να συντηρώ την οικογένειά μου.
Φθινόπωρο 2022
Μεγάλο μέρος του φθινοπώρου μου πέρασα σε συναντήσεις προσπαθώντας να ξεκινήσω την επιχείρησή μου, η οποία ασχολείται με το χονδρικό εμπόριο τροφίμων. Ήταν δύσκολο. Πέρασα ώρες καθισμένος στο τηλέφωνο με την HMRC, ακούγοντας μουσική αναμονής. Η σύζυγός μου παρακολουθούσε μαθήματα Esol [Αγγλικά ως δεύτερη ή ξένη γλώσσα] για να βελτιώσει τα αγγλικά της, μέσω του συμβουλίου, και αποφάσισε να αρχίσει να εργάζεται εθελοντικά στην εκπαίδευση ενηλίκων.
Είμαστε σε επαφή 24 ώρες το 24ωρο με ανθρώπους στην Ουκρανία. Αν υπάρχει ένας πύραυλος ή ένα drone, στέλνουμε μηνύματα γι’ αυτό. Μπορεί να αισθάνεται εξαντλητικό. Λαμβάνω push notifications από μια κάμερα κλειστού κυκλώματος παρακολούθησης στο διαμέρισμά μας στο Κίεβο. Κάθε φορά που αναβοσβήνει σκέφτομαι: είναι πουλί ή θα πάρει φωτιά το διαμέρισμά μας;
Χειμώνας 2022-23
Ακόμα φοβάμαι για το μέλλον της οικογένειάς μου – θα μπορέσουμε ποτέ να επιστρέψουμε στην κανονική ζωή; Μπορώ να προσφέρω εδώ τη ζωή που απολαμβάναμε στην Ουκρανία; Αισθάνομαι ότι απειλούμαι από αυτά τα ερωτήματα. Αλλά νομίζω ότι αυτή η εμπειρία μας έχει κάνει πιο δυνατούς από πολλές απόψεις ως οικογένεια.
Τον Ιανουάριο, επιτέλους καταχώρισα πλήρως την εταιρεία μου στην HMRC. Είμαι ευτυχής που επιτέλους θα πληρώσω φόρους σε αυτή τη χώρα. Στέλνουμε επίσης χρήματα κάθε μήνα στην Ουκρανία για την πολεμική προσπάθεια και προσπάθησα να χρησιμοποιήσω την εμπειρία μου στα logistics για να βοηθήσω στη διαχείριση των προμηθειών – όπως η εκπόνηση δρομολογίων, ανθρωπιστική βοήθεια και άλλα είδη από την ΕΕ προς την Ουκρανία.
Στις 24 Φεβρουαρίου, ένα χρόνο μετά τη ρωσική εισβολή, είναι επίσης η επέτειος του γάμου μας. Φέτος συμπληρώνονται 16 χρόνια. Στην αρχή, η σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να μην κάνουμε τίποτα. Μας φαινόταν λάθος να γιορτάσουμε μια τέτοια θλιβερή μέρα.
Αλλά τις προάλλες το συζητήσαμε λίγο περισσότερο. Σκεφτήκαμε: δεν θα δώσουμε αυτό το δώρο στη Ρωσία, όχι για να το γιορτάσουμε.
Θα κάνουμε ένα είδος οικογενειακού δείπνου, για να γιορτάσουμε τα 16 χρόνια από τη γέννηση της οικογένειάς μας. Ο πόλεμος εξακολουθεί να μαίνεται. Αλλά και η ζωή πρέπει να συνεχιστεί.
