Ότι σπέρνεις…θερίζεις…

Ότι σπέρνεις…θερίζεις…

Άφωνη… η παγκόσμια κοινότητα με τα γεγονότα στο Καπιτώλιο στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.

Αλλά όμως… οι καλοί στο τέλος νίκησαν…

Η Δημοκρατία ευτυχώς επικράτησε…

Όπως είχε νικήσει κι όταν έκανε εξαγωγή δημοκρατικής συμπεριφοράς στην λειτουργία των διεθνών οργανισμών με πρώτο και κύριο τον ΟΗΕ.

Τι και αν έδωσαν την ζωή τους εκατομμύρια ευρωπαίων; Των ευρωπαίων  που το αίμα τους έκανε ανάγκη την ειρηνική συνύπαρξη και την δημιουργία αυτού του Οργανισμού;

Βλέπετε ήλθαν οι λογικές του δίκιου του ισχυρού που ουσιαστικά απονεύρωσε την λειτουργία του… Ακόμη σε οργανισμούς συμμαχικούς όπως το ΝΑΤΟ, αγνοήθηκε η γνώμη των μελών και υπερίσχυσε η γνώμη του ενός, του ισχυρού για την επιβολή «δημοκρατικών διαδικασιών» σε άλλες χώρες εκτός των χωρών της Βορείου  Αμερικής.

Η μη συνεργασία  στην εξυπηρέτηση των (κοινών) συμφερόντων του ισχυρού  ή στην προώθηση της ιδέας της παγκοσμιοποίησης ήταν αφορμή για την λήψη μέτρων…

Σε αυτή την τακτική δεν υστέρησαν  ούτε οι Ρεπουμπλικάνοι ούτε οι Δημοκρατικοί Πρόεδροι. Θα λέγαμε στη γειτονιά μας αλλά και στην περίφημη  «αραβική άνοιξη» οι πλέον δημοφιλείς Πρόεδροι των Δημοκρατικών πλειοδότησαν.

Η  «επιβολή» αυτής της αδιέξοδης πολιτικής αδυνάτισε την ισότιμη συμμετοχή των χωρών στους Διεθνείς Οργανισμούς,   στην λήψη αποφάσεων  επί θεμάτων που αφορούν την διεθνή κοινότητα. Και όχι μόνο…

Ευνόησε και τις συνθήκες επώασης ξανά του αυγού του φιδιού… και την καλλιέργεια του ατομισμού και των ξεχωριστών δρόμων  στις διεθνείς σχέσεις…

Γιαυτό και άνθισαν τα φαινόμενα των ηγετών τύπου Ερντογάν ή Μπολσονάρο ή Όρμπαν κ.ο.κ με πρωτοκλασάτο βέβαια τον κ. Τράμπ.

 Οι περιφερειακοί ηγέτες όπως ο κ. Ερντογάν, που έχει επιβάλλει την «απόλυτη δημοκρατία» σήμερα στην Τουρκία, έχουν  να διεκπεραιώνουν τις υποθέσεις του κ. Τραμπ  στο Β. Ιράκ, την Συρία, στην Λιβύη, την Αρμενία αλλά και στην Ανατολική Μεσόγειο…

Αξίζει να αναφερθεί ότι   η Τουρκία ήταν από τους πρώτους, που με αφορμή την είσοδο των παρακρατικών στο Καπιτώλιο ευχήθηκε να επικρατήσει η λογική και να αποκατασταθούν οι δημοκρατικές διαδικασίες… Προφανώς  δημοκρατικές διαδικασίες α λα Τούρκα … θα εννοούσε …

Προς τι λοιπόν η έκπληξη της παγκόσμιας κοινότητας για τα χθεσινά συμβάντα  στο Καπιτώλιο;

Γιατί δεν ένοιωσαν έκπληξη, όταν διαδηλωτές εκφράζονται καλύτερα με τα αυτόματα στο ώμο και μάλιστα νομιμοποιούμενοι  γι΄αυτό;

Γιατί δεν ένοιωσαν την ίδια έκπληξη, όταν σε μία χώρα -υπό προϋποθέσεις-  επιτρέπεται στους  πολίτες να λύνουν τις διαφορές τους, όπως ο Τζων Γουέϊν στις ταινίες του; Διαφορετικά τι νόημα έχει η νομιμοποίηση της οπλοφορίας;

Γιατί μας κακοφαίνεται, όταν οι «οπαδοί» ενός κόμματος κάνουν χρήση των «νόμιμων» όπλων τους όχι μόνο για την προστασία της  περιουσία τους αλλά και σε διαδικασίες λειτουργιών του Δημοκρατικού Πολιτεύματος στις  ΗΠΑ;

Γιατί δεν ένοιωσαν την ίδια έκπληξη, όταν στερείται από ένα κόμμα (των Δημοκρατικών), που έλαβε περισσότερους από 6.000.000 ψήφους από το δεύτερο, η δυνατότητα να  μπορεί, χωρίς άλλη κουβέντα, να σχηματίσει κυβέρνηση;

 Αντίθετα εφαρμόζονται συστήματα που εξισώνουν τα  6.000.000 παραπάνω ψήφους με μερικές δεκάδες ψήφους που βγάζουν όμως περισσότερους εκλέκτορες….

Για εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων και ισορροπιών μάλλον πρόκειται… Για κουτσουρεμένη εφαρμογή της   Αρχής της Πλειοψηφίας…

Οι ΗΠΑ είναι μια μεγάλη χώρα με μεγάλη ισχύ στην παγκόσμια σκηνή.    Η ανάδειξη στο ύπατο αξίωμα δημαγωγών, όπως ο απερχόμενος πρόεδρος θα έπρεπε να έχει ανησυχήσει από την πρώτη στιγμή της εκλογής του όχι μόνο τους Αμερικανούς πολίτες αλλά και όλη την παγκόσμια κοινότητα.

Τα στοιχεία και τα όμοια χαρακτηριστικά   με αυτά της περιόδου του εθνικοσοσιαλισμού την δεκαετία του 30 στην Γερμανία μόνο εφησυχασμό δεν μπορεί να επιφυλάσσουν για τους Αμερικανούς πολίτες.

 Τίποτε δεν τελείωσε  το απόγευμα της 6ης Ιανουαρίου. Προσπάθεια για υποθήκη επανάκαμψης στο μέλλον μάλλον πρόκειται.

 Και θέλει πολύ δουλειά από όλους. Μαύροι και λευκοί στην ίδια μοίρα. Και μετράνε οι ζωές όλων…

Ακόμα καιι αυτών που χάθηκαν στα χθεσινά επεισόδια, παρασυρμένοι από το όραμα που τους έταξαν οι δημαγωγοί, να φτειάξουν την Αμερική ξανά μεγάλη…

Αλλά και οι πολίτες της Ευρώπης δεν πρέπει να ησυχάζουν. Και αυτοί πρέπει να επανακαθορίσουν την στάση τους. Να θυμηθούμε ποια πολιτική δύναμη αντιμετώπισε ο Μακρόν, τι έγινε στις εκλογές στην Ολλανδία, στην Γερμανία, στην Ουγγαρία, στην Αυστρία κ.λ.π.

Ο αγώνας για την δημοκρατία σε όλα τα κράτη πρέπει να είναι διαρκής στηριζόμενος στις δημοκρατικές αρχές και στον σεβασμό των ελευθεριών και δικαιωμάτων των πολιτών τους.

 Οι κανόνες της ειρηνικής  συνύπαρξης πρέπει να αποκτήσουν ξανά ουσιαστικό νόημα στις διεθνείς σχέσεις. Σήμερα η αντιμετώπιση του covid-19 τρανό παράδειγμα διακρατικής συνεργασίας.

Η ανθρωπότητα στο παρελθόν  έχει πληρώσει ακριβά τους δημαγωγούς, τους ένοπλους παραστρατιωτικούς, τις διαφόρου τύπου εθνικιστικές οργανώσεις…

Οφείλει  υψώσει οριστικά τοίχος σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις από όποιον και αν προέρχονται.

Ακόμα και αν  προέρχονται  από αρχηγούς κρατών…

Η απομόνωσή τους από όλη την διεθνή κοινότητα, αποτελεί τον ασφαλέστερο και πετυχημένο τρόπο αντιμετώπισής των.

Έτσι θα γλυτώσουμε από σωτήρες, ελευθερωτές και ταραχοποιούς, που θέτουν σε κίνδυνο την ασφάλεια και την ειρηνική συνύπαρξη των κρατών σε πολλά σημεία του πλανήτη.

Και στην γειτονιά μας…

Share:

Facebook
Twitter
WhatsApp
Email

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το νέο βιβλίο του Βασ. Κυπριωτάκη

Ο Βασίλης Κυπριωτάκης γεννήθηκε στον Πύργο Μονοφατσίου, στην περιοχή του Λιβυκού πελάγους και στα Αστερούσια όρη της Κρήτης. Είναι απόστρατος αξιωματικός του Λιμενικού Σώματος. Ζει στην Αθήνα και ασχολείται με τη λογοτεχνία και την ποίηση. Έχει βραβευθεί πολλές φορές για

ΙΜΟ: Συμφωνία για την απανθρακοποίηση

ΣΥΜΦΩΝΙΑ επί της αρχής πέτυχαν τα κράτη μέλη του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού (ΙΜΟ), στο πλαίσιο των εργασιών της Επιτροπής Περιβάλλοντος (MPEC 82) για τα μέτρα που θα οδηγήσουν στην απανθρακοποίηση της ναυτιλίας. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με την πληροφόρηση που έχει 

Μια κραυγή αγωνίας (*)

Μετά τη Γερμανία, η Αυστρία. Πριν ήταν η Γαλλία και η Ολλανδία. Προηγουμένως, η Σουηδία, η Φινλανδία, η Ουγγαρία. Και κάποιους σίγουρα ξεχνώ. Έγιναν όλοι ακροδεξιοί; Δεν το πιστεύω. Και (μη γελιόμαστε) ούτε η ακρίβεια τους φταίει, ούτε η μετανάστευση,

Ενάντια στον πόλεμο. Και οι λιμενικοί

Βάρδια στη γέφυρα και το μυαλό μου τυραννάνε σκέψεις πεισματάρες. Τόσοι χιλιάδες ξεριζωμένοι άνθρωποι από τις πατρίδες τους έπλευσαν σ’ αυτά τα νερά του Αιγαίου. Άλλοι τα κατάφεραν να πιαστούν απ’ ένα βράχο. Άλλοι θάφτηκαν στο βυθό. Πώς κατάντησαν έτσι

Μετάβαση στο περιεχόμενο