Όλα τα είχαμε στην Ευρώπη, ένας νέος πόλεμος στα Βαλκάνια μας έλειπε – που θα είναι η χαρά της Μόσχας και του Πεκίνου.
Σε κατάσταση ενισχυμένης ετοιμότητας βρίσκεται από προχθές ο σερβικός στρατός. Οι αφορμές γράφτηκαν χθες στο liberal, αλλά οι αιτίες είναι ο στόχος της πλήρους ανεξαρτησίας του βορείου Κοσόβου, και της ενσωμάτωσής του στο κρατίδιο, τη στιγμή που αυτό είναι μερικώς αναγνωρισμένο, και το βόρειο τμήμα του αποτελεί αυτόνομη επαρχία.
Φυσικά και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο δυτικός στραβισμός είχε το αναμενόμενο ατυχές αποτέλεσμα. Το «ανεξάρτητο» Κόσοβο αναγνωρίστηκε από κάποιες χώρες μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ (το επιχαλκωμένο άγαλμα του Μπιλ Κλίντον στο κέντρο της Πρίστινα καταδεικνύει ποιον θεωρούν «ελευθερωτή» τους), το Ηνωμένο Βασίλειο, τους τρεις μεγάλους της Ε.Ε. (Γερμανία, Ιταλία και Γαλλία). Από τα υπόλοιπα κράτη του ΟΗΕ μόνο τα μισά το έχουν αναγνωρίσει.
Το Κόσοβο είναι ένα υβρίδιο κράτους εντός ενός άλλου κράτους, του Σερβικού. Η περίπτωσή του αποτέλεσε και επιχείρημα που χρησιμοποίησε ο Πούτιν για τη Γεωργία. Και φυσικά είναι λογικό τώρα η Μόσχα να παρεμβαίνει υπέρ της Σερβίας για να δημιουργήσει προβλήματα αποσταθεροποίησης στη Βαλκανική. Αλλά χειρών αδίκων ήρξαντο οι Δυτικοί με πρωταγωνιστές τους Αμερικανούς που ενεθάρρυναν τη λαθρόβια ανεξαρτησία του. Δημιούργησαν ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα που γίνεται θρυαλλίδα συγκρούσεων (και άλλων συγκρούσεων) στην Ευρώπη.
Το πρόβλημα μας αφορά άμεσα, αλλά δεν είναι μόνο «τοπικό». Εάν υπάρξει επέμβαση της Σερβίας για να αποφευχθεί ένας ακόμη ακρωτηριασμός της (ή υπό την αιτιολογία να προστατεύσει τους Σέρβους της επαρχίας), τι θα κάνει η Ε.Ε.; Θα επιβάλει κυρώσεις τύπου Ρωσίας στη Σερβία; Το ΝΑΤΟ τι; Θα κηρύξει πόλεμο στη Σερβία, και η Ελλάδα θα μετάσχει υπέρ της ενσωμάτωσης του βορείου τμήματος ενός κράτους που δεν το έχει αναγνωρίσει;
Τι θα κάνουν οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Γαλλία, καθώς μια ανάφλεξη στο Κόσοβο ενδεχομένως θα ενεργοποιήσει και το ρήγμα της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης, η οποία ήδη φυτοζωεί, ενώ οι εκεί Σέρβοι έχουν αποχωρήσει από τις δομές της; Και πόσο μια ανεκτικότητα ενσωμάτωσης του βόρειου τμήματος (περιοχή Μητροβίτσα) δεν θα στείλει την Σερβία περαιτέρω στην αγκαλιά της Μόσχας και του Πεκίνου;
Όπως γράψαμε και παλιότερα, υπάρχουν δύο απόψεις στο θέμα του Κοσόβου: Η αφελής του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού και κάποιων αριστερών νέας κοπής, που βλέπει στην κίνηση του Κοσόβου το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Ξεχνούν ότι εδώ είναι Μπαλκάνια και αυτά έχουν κοστίσει αίμα και εχθρότητα αιώνων. Και το αίμα έχει μνήμη.
Και από την άλλη η επιφυλακτική εκείνων που έχουν παρόμοια εθνικά προβλήματα και γνωρίζουν ότι αυτά μεταλλάσσονται σε πληγές αιμάσσουσες. Μεταξύ τους και η Ελλάδα. Έχει μεν ψηφίσει αιτήματα του Κοσόβου για ένταξη σε διεθνείς οργανισμούς όπως το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, ενώ συμμετέχει και στη μη στρατιωτική αποστολή της ΕΕ – EULEX, όπως και στην αποστολή του ΝΑΤΟ KFOR.
Ωστόσο η χώρα μας δεν το έχει αναγνωρίσει (παρά τις πιέσεις που της ασκούνται). Και αυτό δεν οφείλεται στη μυθολογημένη «φιλία» μας με τη Σερβία. Η αναγνώριση θα δημιουργούσε προηγούμενο και θα ήταν αντίστοιχη με αναγνώριση του ψευδοκράτους της Βόρειας Κύπρου. Οι δύο περιπτώσεις δεν είχαν την ίδια αφετηρία (η μία είναι αποτέλεσμα εισβολής, ή άλλη διάθεση απόσχισης), αλλά στην ουσία το αποτέλεσμά τους είναι το ίδιο επικίνδυνο: Ακρωτηριασμός υπαρχουσών κρατικών οντοτήτων (μια τέτοια αναγνώριση ενδεχομένως θα αποτελούσε μήτρα και για εκκόλαψη μελλοντικών προβλημάτων και στη Θράκη).
Ακριβώς για να μη δημιουργηθεί προηγούμενο, δεν το αναγνωρίζουν επίσης η Ισπανία (με το γνωστό πρόβλημα της Καταλωνίας), η Ρουμανία (αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα με την Ουγγρική μειονότητα), η Σλοβακία (παρόμοια προβλήματα Ουγγρικής μειονότητας), η Κίνα λόγω Ταϊβάν (αλλά το αναγνωρίζει η ίδια η Ταϊβάν), και φυσικά η Κύπρος.
Η προσπάθεια πλήρους ενσωμάτωσης της αυτόνομης επαρχίας συνδέεται και με νέα γεωπολιτικά δεδομένα. Πριν δέκα μήνες το Κόσοβο και η Αλβανία αποφάσισαν να ιδρύσουν ελεύθερη διασυνοριακή περιοχή έκτασης 60 και βάθους 30 χιλιομέτρων, εντός των οποίων οι πολίτες θα κινούνται ελεύθερα. Η κοινή περιοχή θα έχει κοινές δημόσιες υπηρεσίες (!) και οι μετακινούμενοι θα μπορούν να παραμένουν στο άλλο τμήμα, να σπουδάζουν, ωσάν να είναι η χώρα τους.
Όπερ σημαίνει ότι δημιουργούνται οι προϋποθέσεις – ως πρώτο έμμεσο βήμα – για τη δημιουργία της Μεγάλης Αλβανίας – κάτι που βεβαίως μας αφορά. Το κουβάρι είναι αρκετά μπλεγμένο.
