Σε ποιον ανήκει το κόμμα; Στα στελέχη του ή στα μέλη και τους ψηφοφόρους του, δηλαδή τον λαό; Αυτό είναι το θέμα επί του οποίου γίνεται η σφαγή στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι αντιπολιτευόμενοι τον Κασσελάκη, με τη στάση τους, ουσιαστικά απαντούν το πρώτο. Φρονούν δηλαδή ότι το κόμμα ανήκει στα στελέχη του και έχουν ξεσηκωθεί κατά του προέδρου, επειδή κρίνουν ότι αυτός δεν εκφράζει την ιστορία του κόμματος και δεν εξασφαλίζει τη συνέχεια με το παρελθόν. Από την άλλη πλευρά, οι νομιμόφρονες που συσπειρώνονται περί τον Κασσελάκη θεωρούν ότι το κόμμα είναι ο λαός που το στηρίζει με την ψήφο του και ο λαός αυτός, καλώς ή κακώς, ψήφισε Κασσελάκη για αρχηγό.
Αυτή είναι όλη η ουσία του δράματος. Αν, τώρα, οι αντιπολιτευόμενοι αποφεύγουν να την αναφέρουν είναι επειδή το κρίσιμο λάθος, η εκλογή αρχηγού πριν από το συνέδριο (δηλαδή το κάρο μπροστά από το άλογο), είναι όλο δικό τους. Εκείνοι το αποφάσισαν, δεν τους το επέβαλε κανείς. Πώς να παραδεχτούν το σφάλμα τους, χωρίς να αναλάβουν και τις συνέπειες που το ακολουθούν; Γιατί, αν το παραδεχτούν, θα πρέπει μετά να το ράψουν και να σταματήσουν τον πόλεμο στον Κασσελάκη. Κάνουν λοιπόν ότι δεν καταλαβαίνουν και συνεχίζουν. Μέσα τους όμως ξέρουν καλά ποιος έχει την ευθύνη.
Αυτά όμως παθαίνει όποιος παίρνει κατά κυριολεξία τον μεταφορικό λόγο. Λέμε, π.χ., ότι ένα κόμμα ανήκει στους ψηφοφόρους του, το λέμε όμως ως μεταφορά, όχι κατά κυριολεξία. Οι συριζαίοι το εξέλαβαν κυριολεκτικά και βλέπετε τώρα τα αποτελέσματα της παρεξήγησης…
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ
Ακούω να διερωτώνται διάφοροι για τις προοπτικές που μπορούν να έχουν στην πολιτική οι αποχωρήσαντες υπό τον Γιούκλιντ Τσαλακώτο. Υπάρχει γι’ αυτούς αύριο στην πολιτική εκτός ΣΥΡΙΖΑ; Μπορούν άραγε να ελπίζουν σε κάτι; Η εκτίμησή μου είναι όχι. Δεν μπορούν να ελπίζουν σε τίποτα, για έναν λόγο που συμπυκνώνεται σε δύο λέξεις: Νίκος Μπίστης. Μέσα στους 45 που αποχώρησαν περιλαμβάνεται και ο Νίκος Μπίστης. Ασφαλής ένδειξη πως ό,τι και αν επιχειρήσουν όλοι μαζί θα καταλήξει σε ναυάγιο.
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ
Είναι ένα μυστήριο γιατί η ομάδα της Εφης Αχτσιόγλου παρέμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού οι ομοφρονούντες υπό τον Τσαλακώτο αποχώρησαν. Από την άλλη όμως, σκεφτείτε το, πού να πάνε; Εξω ο καιρός έχει αρχίσει να χαλάει. Χθες, όλο το πρωί έβρεχε. Πού να τρέχεις τώρα στο άγνωστο; Θέλω να πω ότι δεν είναι όσο απλό φαίνεται. Φεύγεις; Εύγε! Πού πας όμως; Αν δεν υπάρχει προορισμός οι αναχωρήσεις δεν σημαίνουν τίποτα. Προφανώς, δηλαδή, δεν υπάρχει σοβαρή προετοιμασία για ένα νέο σχήμα, εκτός ίσως από σκέψεις.
Εξάλλου, ο Κασσελάκης δεν δείχνει να έχει τη σοβαρότητα που είναι απαραίτητη για να εμπνέει τον στοιχειώδη σεβασμό στους εσωκομματικούς αντιπάλους. Ούτε σοβαρούς συνεργάτες διαθέτει γύρω του: ο Πολάκης και ο κύριος 13-0 είναι τα εμπειρότερα στελέχη στον περίγυρό του. Ολοι οι άλλοι είναι πρόσωπα, τα οποία υπό ομαλές συνθήκες είναι αμφίβολο αν θα είχαν ποτέ την ευκαιρία να αναδειχθούν. Φανταζόταν, π.χ., ποτέ η Ραλλία Χρηστίδου ότι θα στέκεται απέναντι στη Νίκη Κεραμέως ως ομόλογός της σε κοινοβουλευτική επιτροπή; Μην ξεχνάμε ακόμη πόσο άσχετος με την ελληνική πραγματικότητα είναι ο πρόεδρος. Μιλάμε για μέγεθος το οποίο δεν καλύπτεται όσο και αν προσπαθήσει κάποιος και παρά τις όποιες ικανότητές του. Για να συνοψίσω, λοιπόν, το μέλλον του κ. Κασσελάκη είναι επισφαλές και οι ευρωεκλογές δεν είναι μακριά.
Επομένως, έχει λογική η υπομονή των αντιπάλων του μέχρι εκείνος να πέσει. Αλλωστε, ο πρόεδρος κινείται μέσα στο υαλοπωλείο του ΣΥΡΙΖΑ με ταχύτητα πυραύλου και με διακριτικότητα ταύρου. Οπως πάει, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ένα πρόωρο τέλος. Αν, λ.χ., επιταχυνθεί εντυπωσιακά η πτώση του κόμματος στις δημοσκοπήσεις, τι γίνεται μέχρι τις ευρωεκλογές;
Τέλος, δεν θα απέκλεια και την περίπτωση να έμειναν στο κόμμα, επειδή την κ. Αχτσιόγλου είχαν καταβάλει οι υψηλές συγκινήσεις του Σαββατοκύριακου. Ισως ακόμη δεν έχει αναλάβει πλήρως τις δυνάμεις της. Χρειάζεται κι άλλη ξεκούραση. Ευτυχώς τα Χριστούγεννα δεν αργούν.
