Απόσπασμα άρθρου Στέφανου Μίλεση στο pireorama.blogspot.com
……
Όταν έφτασε στο λιμάνι του Πειραιά ο Βασιλιάς Όθωνας αποβιβάσθηκε στην ξηρά πατώντας πάνω σε μια σανίδα για να μη βυθιστεί στο βούρκο. Η κατάσταση του λιμανιού ήταν τόσο άθλια από την πολυετής και τέλεια εγκατάλειψή του, ώστε η μορφή του είχε μεταβληθεί. Από τα όμβρια ύδατα που επί αιώνες κατέβαιναν από τα γύρω υψώματα συμπαρασύροντας λάσπη είχε μεταβληθεί το βάθος του λιμανιού καθιστώντας τις προσορμίσεις των πλοίων αδύνατες.
Για αυτό μαζί με τις πρώτες αποφάσεις της δημοτικής αρχής ήταν και η αναζήτηση χρημάτων για την ανάπτυξη υποδομής του λιμανιού. Τα χρήματα βρίσκονται καθώς από το 1834 έχει ορισθεί η είσπραξη δικαιωμάτων στα λιμάνια της επικράτειας ανάλογα με το μέγεθός τους, τη σύνθεση του πληρώματος, τα μεταφερόμενα εμπορεύματα κ.ο.κ. Αυτά τα δικαιώματα όμως από το 1836 (16 Οκτωβρίου) καθορίζεται να τα διαχειρίζεται τριμελής Επιτροπή Μωλικού Ταμείου Πειραιώς η οποία ελέγχεται πλήρως από τον Δήμο Πειραιώς. Η Επιτροπή εισπράττει τα δικαιώματα από τα πλοία που εισέρχονται στο λιμάνι και τα αξιοποιεί σε έργα υποδομής του.
“Ιδρύεται υπολιμεναρχείο με πρώτο λιμενάρχη τον Γάλλο Λεών Μπαντέν (Leon Badin), που μέχρι τότε υπηρετούσε στο Ναύπλιο. Ο Πειραιάς ως πόλη και το λιμάνι του ως προς το μέγεθος διακίνησης προσώπων και αγαθών εμφανίζει τόσο μικρά στατιστικά κίνησης, που ο έλεγχός του υπάγεται διοικητικώς στον Κεντρικό Λιμενάρχη της Ύδρας! Ο Γάλλος υπολιμενάρχης όταν αφικνείται στον Πειραιά αδυνατεί να βρει κατάλληλο σημείο να στεγαστεί και τελικά αποφασίζει να χρησιμοποιήσει ως κατοικία του καμπίνα του κανονιοφόρου «Ανδρούτσος», ενώ διατηρεί μικρό οίκημα ως γραφείο στη στεριά.”