Μετατροπή-επιμέλεια κειμένου: «ΛΙΜΕΝΙΚΑ ΝΕΑ»
Η διάταξη, η οποία προσφέρει τη δυνατότητα σε μετανάστες που βρίσκονται στην Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια και έως τις 30 Νοεμβρίου 2023 να λάβουν προσωρινή άδεια διαμονής, προσκομίζοντας συμβόλαιο εργασίας αλλά και με την προϋπόθεση ότι έχουν λευκό ποινικό μητρώο, δεν θα βοηθήσει απλά την ενίσχυση του εργατικού μας δυναμικού. Θα συμβάλει και στην καταγραφή και ταυτοποίηση χιλιάδων ανθρώπων που παραμένουν αόρατοι, αν και ζουν ανάμεσά μας. Και αυτό αποτελεί αδήριτη ανάγκη στην εποχή μας, όπου οι διεθνείς κρίσεις είναι αλλεπάλληλες και οδηγούν σε εκρήξεις ριζοσπαστικοποίησης, με ολέθρια αποτελέσματα σε όλη την Ευρώπη.
Η μετανάστευση υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Η απάντηση βρίσκεται πρώτα και πάνω απ’ όλα στη φύλαξη των συνόρων – και η Ελλάδα επί κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη έχει επιτύχει σ’ αυτό. Τίποτε δεν θυμίζει τα πρώτα δύο χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, όταν από τη χώρα πέρασαν πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Ωστόσο, απόλυτος φραγμός δεν υπάρχει. Πουθενά και ποτέ. Αν ήταν έτσι, τότε δεν θα χρειαζόταν να συζητάμε. Αν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχε κανένας κίνδυνος και όλα θα ήταν ιδανικά. Αλλά δεν είναι έτσι. Και πάντως όχι στην εποχή μας, με τόσους πολέμους και τόσες φυσικές καταστροφές.
Μια εποχή που μοιάζει να απέχει αιώνες από το 2014, όταν ψηφίστηκε ο νόμος, βάσει του οποίου για να έχει κάποιος το δικαίωμα να περάσει στη νόμιμη μετανάστευση πρέπει να βρίσκεται ήδη (παράνομα, βεβαίως) στη χώρα επτά ολόκληρα χρόνια. Η έννοια εκείνης της διάταξης ήταν να σταλεί το μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση πως η Ελλάδα δεν είναι διατεθειμένη να υποδεχθεί όλους όσοι εγκατέλειπαν τότε τη Συρία.
Δέκα και παραπάνω χρόνια μετά, δεν βρισκόμαστε εκεί. Όπως αποδείχθηκε, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν ενδιαφέρονταν -ούτε ενδιαφέρονται- για την επταετία, διότι σκοπός τους ήταν να βρεθούν στην Κεντρική Ευρώπη. Και γι’ αυτό, αν και ο ίδιος νόμος ίσχυε και επί
ΣΥΡΙΖΑ, ουδόλως εμπόδισε τόσο πολύ κόσμο να φθάσει στη χώρα μας. Όσοι έμειναν, απλά αναγκάστηκαν να ζουν στο περιθώριο, δουλεύοντας ευκαιριακά και «μαύρα», χωρίς να λαμβάνουν επισήμως μέρος σε κάποια διαδικασία ένταξης, περιμένοντας να περάσουν τα
χρόνια για να… μας ενημερώσουν πως βρίσκονται εδώ!
Λες και δεν έχουμε νόμιμη μετανάστευση σχεδόν 750.000 ανθρώπων, λες και δεν απασχολούμε στην Ελλάδα αλλοδαπούς σε διάφορες εργασίες, λες και όλο μας το πρόβλημα είναι ένας περιορισμένος αριθμός ανθρώπων που ήδη βρίσκονται στη χώρα, λες και δεν θέλουμε να εισπράττουμε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, λες και δεν χρειαζόμαστε εργαζόμενους σε κρίσιμους τομείς της ελληνικής οικονομίας για να αυξήσουμε την παραγωγή και το ΑΕΠ μας. Τι ακόμη χρειαζόμαστε σ’ αυτούς τους ταραγμένους καιρούς; Προφανώς ασφάλεια. Την οποία δεν εξασφαλίζουμε όταν ανάμεσά μας κυκλοφορούν άνθρωποι ακατάγραφοι, που μπορούν εύκολα να βρεθούν υπό τον έλεγχο του οργανωμένου εγκλήματος και της ριζοσπαστικοποίησης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία: ο συνδυασμός της φύλαξης των συνόρων και της ένταξης όσων βρίσκονται στη χώρα μας είναι η μοναδική λύση. Και η σύνδεση της παραμονής στη χώρα με την εκπαίδευση και την εργασία αποτελεί την ιδανική απάντηση στο οργανωμένο έγκλημα και στους κινδύνους που προκαλούν η περιθωριοποίηση και η ριζοσπαστικοποίηση. Ας μην κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα.
