«Όταν ένας αξιόλογος άνθρωπος φεύγει απ’ τη ζωή είθισται να εκφωνείται επικήδειος λόγος για τη ζωή, τη δράση και την προσφορά του.
Οι αρχαίοι πρόγονοί μας πίστευαν ότι η αρετή, η τιμιότητα κι η προσφορά πρέπει να βραβεύονται!
Γιατί όπου βραβεύεται η αρετή, εκεί ξεφυτρώνουν άριστοι άνθρωποι.
Ο Γιαννάκος μας υπήρξε ένας αξιόλογος άνθρωπος, γεμάτος προσφορά και καλοσύνη.
Γι’ αυτό αξίζει να πούμε λίγα λόγια αντάξια της μεγαλοσύνης του.
Την περασμένη Παρασκευή, κεραυνοβολημένοι όλοι αναφώνησαν «κρίμα κι άδικο» στο άγγελμα του αδόκητου χαμού του. Και πρόσθεσαν:
«Εξαίρετος άνθρωπος και συνάδελφος»
«Αδερφός, δεν πιστεύω ότι δεν είναι πια μαζί μας»
«Ωραίος συνάδελφος και χαμογελαστός άνθρωπος, με ήθος και ικανότητες. Τιμή μας που τον γνωρίσαμε και συνεργαστήκαμε»
«Είμαστε ένα μωσαϊκό που κάθε φορά χάνουμε μια-μια τις ψηφίδες του (όπως τον Γιαννάκο μας), ώσπου εξαφανιζόμαστε ολοκληρωτικά…»
«Είχε πραγματική και πολλή αγάπη για το Λιμενικό Σώμα»
«Έπρεπε να κανονίσουμε νωρίτερα εκείνη τη συνάντηση»
«Πρόσφερε όχι μόνο στο Σώμα αλλά και στην Ελληνική ναυτιλία, γενικότερα»
«Αυτός και κάποιοι άλλοι ήταν δάσκαλοί μου…»
«Με μεγαλείο ψυχής και αστείρευτη ενέργεια, από τους ανθρώπους που δεν φεύγουν ποτέ…»
«Τίμησε το Σώμα και την Πατρίδα, εντός και εκτός συνόρων…»
«Τον θεωρούσα επαγγελματικό αδελφό μου. Υπόδειγμα οικογενειάρχη, επαγγελματία, ευγένειας, καλοσύνης, προσήνειας, ήθους, τιμιότητας και αγάπης για το ΛΣ και τη Ναυτιλία»
«Νιώθω τυχερή που τον γνώρισα, που συνεργάστηκα μαζί του και που μου άλλαξε τον τρόπο που δουλεύω και βλέπω τα πράγματα γενικότερα. Άνθρωπος που εμπνέει, που βοηθάει, που καθοδηγεί, που χαμογελάει ό,τι και να συμβαίνει, που στηρίζει με όποιον τρόπο μπορεί. Ευφυής, αξιοπρεπής, εργατικός, ειλικρινής… σπουδαίος. Ναι. Είναι και θα είναι για πάντα μοναδικός και σπουδαίος.
«Μια λιγότερο προβεβλημένη και γνωστή υπηρεσιακή του διάκριση είναι εκείνη στο ΤΑΛΣ. Υπήρξε ο 33ος (και, ίσως, ο μακροβιότερος) Διευθυντής του ΤΑΛΣ στα δύσκολα μνημονιακά χρόνια (2012-2016) συμβάλλοντας καθοριστικά να ξεπεραστούν ανυπέρβλητα εμπόδια και σκόπελοι, επ’ ωφελεία όλων των συναδέλφων».
«Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν τον άνθρωπο τον συνάδελφο τον αξιωματικό. Η θλίψη μου είναι απέραντη»
«Υπέροχη ψυχή»
«Τα υπέροχα λόγια όλων εκφράζουν αυτό που πραγματικά αφήνει ο Γιάννης φεύγοντας για όλους εμάς που είχαμε την τύχη να συνυπηρετήσουμε μαζί του: την τιμή, την αξιοπρέπεια, την αστείρευτη προσφορά στο Σώμα και σε κάθε συνάδελφο χωριστά και πάνω από όλα την ταπεινότητα και την καλοσύνη του».
Προσωπικά, τον πρωτογνώρισα ένα κρύο πρωινό του Δεκέμβρη 1986, όταν εκείνος 20 κι εγώ 22 ετών παρουσιαστήκαμε για κατάταξη στη Σχολή Δοκίμων Υπαξιωματικών ΛΣ. Έκτοτε, και επί 30 χρόνια ξεκίνησε ανάμεσά μας μια σκυταλοδρομία…
Η πρώτη αλλαγή σκυτάλης έγινε όταν, μετά τη βασική μας εκπαίδευση στη ΔΥΛΣ, ξανασυναντηθήκαμε στο Θάλαμο Επιχειρήσεων το Σεπτέμβριο 1988, όπου, λόγω αποχώρησής μου για ΣΝΔ σαν Δόκιμος Σημαιοφόρος, ήρθε ο Γιαννάκος και ανέλαβε τα καθήκοντά μου.
Μέχρι την επόμενη συνάντησή μας, το 1996, ο Γιαννάκος πήρε το πτυχίο Νομικής, κατετάγη δόκιμος στη ΣΝΔ το Δεκέμβριο 1992 και ονομάστηκε Σημαιοφόρος το Μάρτιο 1994. Έτσι, τον Αύγουστο 1996 ο Γιαννάκος ήρθε αυτή τη φορά στη ΔΝΠΑ για να καλύψει το κενό της εκπαιδευτικής μου άδειας για μεταπτυχιακά στο Λονδίνο.
Στη ΔΝΠΑ ο Γιαννάκος «ρίζωσε» για τα καλά, με αποτέλεσμα, σήμερα, για μας που υπηρετήσαμε σε αυτό το ακμάζον κύτταρο του Σώματος, να αποτελεί σύμβολο της κοινής μας ταυτότητας.
Επί Ελληνικής Προεδρίας του Συμβουλίου ΕΕ το 2003, έχοντας κατακτήσει την εμπιστοσύνη όλων στη ΔΝΠΑ ως «ο άνθρωπος για τις δύσκολες αποστολές», ο Γιάννης είχε μεγάλο μερίδιο στη διοργάνωση του τιτάνιου εγχειρήματος της πραγματοποίησης του Άτυπου Κοινού Συμβουλίου Υπουργών Μεταφορών & Ναυτιλίας εν πλω στο εμβληματικό Ε/Γ-Ο/Γ «Ελ. Βενιζέλος». Εκεί ήταν που τον συνάντησα ξανά, μέχρι την επόμενη…
Κι αυτή δεν άργησε να έρθει… Αφού μεσολάβησαν οι μεταπτυχιακές σπουδές του στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, έγινε στις Βρυξέλλες τον Ιούνιο 2005, όταν παρουσιάστηκε στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στο Συμβούλιο ΕΕ για να αναλάβει τα καθήκοντά μου και, όπου με χαρά του παρέδωσα τα κλειδιά του διαμερίσματος που διέμενα για να τον στεγάσει για όλη τη διάρκεια της θητείας του.
Η ιστορία αλλαγής σκυτάλης μεταξύ μας δεν τελείωσε, τότε…
Συνεχίστηκε το 2016, τη χρονιά της αποστρατείας μου κατά τις ετήσιες τακτικές κρίσεις του Μαρτίου.
Λίγους μήνες μετά και, για λόγους που εκείνος ήξερε καλύτερα από τον καθένα μας, ο Γιάννης επέλεξε το Σεπτέμβριο 2016 να δώσει πρόωρο τέλος στην πολλά υποσχόμενη ανοδική πορεία του στην ιεραρχική κλίμακα του Λιμενικού και να συνεχίσει την προσφορά του στη ναυτιλία, από διαφορετικό, αυτή τη φορά μετερίζι.
Με το ήθος, το χαρακτήρα, τον αδιάπτωτο ζήλο του, αλλά και με την επαγγελματική υπερεπάρκειά του έγινε αποδεκτός ταχύτατα και στο νέο επαγγελματικό χώρο, όπου σεμνά και πρόθυμα συνέχισε να προσφέρει τη βοήθεια και τις γνώσεις του σε όποιον του ζητούσε.
Δυστυχώς, αυτή η σκυταλοδρομία της ζωής μας διακόπηκε απότομα κι οριστικά την περασμένη Παρασκευή.
Γιαννάκο, αδερφέ μας…
Είθε το αιώνιο φως να φωτίζει πάντα την όμορφη ψυχή σου.
Ιφιγένεια, Έλενα, Μαργαρίτα, εύχομαι ο Θεός να απαλύνει τον πόνο σας…
Εμείς, δεν θα τον ξεχάσουμε γιατί το φως και η καλοσύνη που σκόρπισε στο σύντομο πέρασμά του από τον μάταιο τούτο κόσμο δε θα χαθούν με τον χαμό του.
Πάντοτε θα τον θυμόμαστε και πάντα θα τον αγαπούμε
A Dio, Γιαννάκο μας
Να έχεις Ανέφελο πέρασμα στο Ανέσπερο Φως…
Τώρα, που θα βλέπεις τον κόσμο από ψηλά, θα καταλάβεις πόσο μικροί είμαστε…
Συγχώρα μας, αν σε κουράσαμε με τις μικρότητές μας…»
