Αυτό που έγινε στην Νέα Υόρκη στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, θα περάσουν πάρα πολλά χρόνια για να το δούμε στις πραγματικές του διαστάσεις.
Ειδικά εμείς εδώ στην Ελλάδα, που συνηθίζουμε να βάζουμε στο μεγεθυντικό φακό τα δικά μας, και στο μικροσκόπιο τα των άλλων.
Μπορούμε αλήθεια, να πάρουμε αυτό το γεγονός από το Μανχάταν της Νεας Υόρκης και να το τοποθετήσουμε στην πλατεία Συντάγματος της Αθήνας?
Και να δουμε τα δυο αεροπλάνα να κονιορτοποιούν ολη τη πλατεία και τα γύρω κτήρια σε ακτίνα χιλιομέτρων? Μπορούμε να φανταστούμε τον θρήνο, την φρίκη, την κόλαση?
Μπορούμε να σκεφτούμε τα μωρα μέσα στα παιδικά καροτσάκια και τις μανούλες τους στην Ερμού, τα εφηβακια που σαχλαμαρίζουν στα σκαλοπάτια διπλα στο Μετρο, τους γερους που καθονται στα παγκακια, τους υπαλληλους των εταιριων, των ξενοδοχειων, των εστιατοριων, των δημοσιων υπηρεσιων, των τραπεζων να γινονται σαρκες και κοκκαλα?
Τους διερχομενους οδηγους, τους πεζους, τους τουριστες, τα αδεσποτα, τα λουλουδια?
Μπορουμε να τα φανταστουμε ολα αυτα, να γινονται μια αμορφη μαζα απο αιμα και σαρκες και φωτια και λιωμενα μεταλλα?
Αυτο που συνεβη στην Νεα Υορκη το 2001, απλα ηταν η αρχη.
Ηταν η αιματινη ουβερτουρα σε ενα εργο, που ουτε την πρωτη του πραξη δεν εχουμε παρακολουθησει ακομη.
Κι επειδη το σχολιο αυτο, δεν εχει σκοπο, ουτε φιλοδοξει να κανει περισπουδαστη πολιτικη αναλυση, το κοβω εδω.
Και απλα, σιωπω.
Ένα λεπτο Σιωπης για εκεινους τους ανθρωπους που ελιωσαν μεσα στο μεταλλο και στην φωτια, και δεν βρεθηκαν μητε τα κοκκαλα τους.
Ένα λεπτο Μνήμης.
Μοναχα αυτο.
