Στρατηγός Κωσταράκος: Ποτέ ξανά ένα τέτοιο δράμα!!… – Ποτέ ξανά Έλληνες στρατιωτικοί αιχμάλωτοι ή όμηροι…

Η πρόσφατη απελευθέρωση των δυο ομήρων στρατιωτικών από τους Τούρκους, μας γέμισε όλους χαρά και ανακούφιση. Δεν χωρά αμφιβολία ότι σύσσωμο το Έθνος προσευχόταν για αυτήν την στιγμή. Αυτό σε ότι αφορά την ανθρωπιστική διάσταση του θέματος. Δεν ξέρω σε ποιον παράγοντα και σε τι, σε ποια ενδεχόμενα ανταλλάγματα ή βάση ποιων τουρκικών σχεδιασμών, οφείλεται πραγματικά η ξαφνική απελευθέρωσή τους.Οι γεωπολιτικές εξελίξεις στο άμεσο μέλλον θα μας αποκαλύψουν σε τι πραγματικά αποβλέπει η Τουρκία και ποιος είναι ο γενικότερος σχεδιασμός της. Ελπίζω να μην βιώσουμε κάποια πολύ δυσάρεστη έκπληξη. Αυτή είναι η γεωπολιτική διάσταση του θέματος. Δεν θα σταθώ όμως σε αυτά. Θα επαναλάβω απλά αυτό που έγραψα στη τελευταία μου ανάρτηση για την απελευθέρωσή τους: «Ποτέ ξανά ένα τέτοιο δράμα!!».Λοιπόν, ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή σε όλους τους στρατιωτικούς μας, όλων των Κλάδων και όλων των βαθμών: «Ποτέ ξανά Έλληνες στρατιωτικοί αιχμάλωτοι ή όμηροι, ούτε καν σε καιρό ειρήνης» ή αν θέλετε διαφορετικά «οι Έλληνες στρατιωτικοί δεν παραδίδουν ποτέ και για κανένα λόγο τα όπλα τους». Αυτό δεν σημαίνει ότι νομιμοποιούμαστε να παραβιάζουμε τα σύνορα ή τα χωρικά ύδατα ή τον εναέριο χώρο των γειτόνων και να προσπαθούμε να αποφύγουμε τις συνέπειες με τραμπουκισμούς και νέες προκλήσεις. Σε καμία περίπτωση.Αυτό είναι ίδιον των άλλων. Βέβαια προσωπικά πιστεύω, οπως ειναι γνωστό, οτι όποιος θέλει εμπλοκή με μας (καυγά οπως θα λέγαμε στη καθομιλουμένη) να ξέρει οτι ευχαριστως θα τον εχει, και δεν θα ειναι εύκολο γι αυτόν τελικά. Αυτο ομως ειναι ενα αλλο θέμα. Αυτό το οποίο λέω είναι ότι, ανεξαρτήτως των περιστάσεων, ακόμα και υπό τις δυσμενέστερες συνθήκες, οι Έλληνες στρατιώτες (με τη ευρεία έννοια του όρου) δεν παραδίδουν αμαχητί τα όπλα τους. Η παράδοση των όπλων ή των ίδιων των μαχητών δεν πρέπει να αποτελεί διαθέσιμη και υπαρκτή επιλογή ποτέ και για κανένα στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.Κατά τη γνώμη μου, οι στρατιωτικές ηγεσίες θα πρέπει από τις 2 Μαρτίου (που άρχισε η ομηρεία των στελεχών μας) να έχουν ήδη εκδώσει τις απαραίτητες διαταγές ώστε αυτή η αυτονόητη διδασκαλία να επαναληφθεί σε όλα τα κλιμάκια Διοικήσεως Μάχης, Υποστηριξεως και Εκπαιδεύσεως. Παντού. Στις Στρατιωτικές Σχολές, στα Κέντρα Εκπαιδεύσεως, στους Σχηματισμούς και τις Μονάδες Εκστρατείας, στα Πολεμικά πλοία και στις Σμηναρχίες. Όπου υπάρχουν και υπηρετούν Έλληνες στρατιωτικοί.Καθημερινά. Συνεχώς. Έως ότου να γίνει συνείδηση. Και μετά, ξανά. Αν δεν εχει γίνει η αυτονόητη αυτή έκδοση διαταγών πρέπει να γίνει αμεσα. Σήμερα. Εμείς οι παλιότεροι έχουμε πιθανόν σημαντικό μερίδιο ευθύνης που αφήσαμε λόγω της πολυετούς ειρήνης να ξεχαστεί αυτή η αρχή της μη παράδοσης των όπλων, που αποτελεί για εμένα προσωπικά την πεμπτουσία της στρατιωτικής τιμής. Δεν χρειάζεται κήρυξη πολέμου για να τιμάς τα όπλα σου και να τα υπερασπίζεσαι. Ούτε χρειάζεται να έχεις ασπίδα που θα σου δώσει η μάνα σου λέγοντάς σου «ή τάν ή επί τάς», όπως έκανε πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια η Σπαρτιάτισσα μάνα.Είμαστε πολύ μικροί για να σπάσουμε αυτή την παράδοση. Μάνα είναι η Πατρίδα, η οποία μας δίνει το όπλο, την ασπίδα των ημερών μας. Το «ή τάν ή επί τάς» είναι χαραγμένο πάνω του. Και οι στρατιωτικοί μας πρέπει να το ξαναθυμηθούν. Η οδύσσεια των δύο παλληκαριών μας οφείλει να αποτελέσει την αφορμή για να ξαναθυμηθούμε σε τι ακριβώς συνίσταται η στρατιωτική τιμή που πρέπει να χαρακτηρίζει όλους τους στρατιωτικούς πάντα, και που αποτελεί το θεμέλιο της ανυπέρβλητης μαχητικής ικανότητος, του ηθικού και του υψηλού φρονήματος που πάντα χαρακτήριζε τις Ένοπλες Δυνάμεις μας. Είναι καιρός πια.Τα περιθώριά μας έχουν στενέψει …..Ποτέ ξανά λοιπόν ένα τέτοιο δράμα !!