Του Μιχάλη Ψύλου
[email protected]
Μετά από σχεδόν δύο μήνες πολέμου στην Ουκρανία, δεν διαφαίνεται ένα ορατό τέλος. Ούτε η επιτιθέμενη Ρωσία, ούτε η αμυνόμενη Ουκρανία, μπορούν να μιλήσουν για νίκη:
-Η Ρωσία είναι αδύνατον πλέον να επιτύχει τον αρχικό, κύριο πολιτικό της στόχο: τον έλεγχο της Ουκρανίας. Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν πολύ θα ήθελε να γιορτάσει μια πιθανή νίκη στις 9 Μαίου-στην παραδοσιακή στρατιωτική παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας με αφορμή την ήττα της Ναζιστικής Γερμανίας στον Β` Παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά, παρά τη σφοδρή ρωσική επίθεση στην ανατολική Ουκρανία, με κάπου 80 τάγματα, 80.000 στρατιώτες και 20.000 μισθοφόρους από τη Συρία και την Τσετσενία-όπως υποστηρίζουν οι δυτικές υπηρεσίες- η ολοκληρωτική κατάληψη του Ντονμπάς δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
-Η Ουκρανία, από την άλλη πλευρά, πληρώνει με αίμα αυτόν τον τρομερό πόλεμο. Μια συμφωνία με τον διάβολο μπορεί να εκληφθεί ως χειρότερη από τη μη συμφωνία. Αλλά δεν είναι σε θέση να εκδιώξει πλήρως τις ρωσικές δυνάμεις από το έδαφός της. Η Παγκόσμια Τράπεζα εκτίμησε επίσης τις απώλειες του ΑΕΠ της Ουκρανίας το 2022, στο 45%.
Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους εργάζονται για μια γρήγορη νίκη της Ουκρανίας, οι πολιτικοί στη Δύση ετοιμάζονται για έναν παρατεταμένο πόλεμο. Η Δυτική στρατιωτική βοήθεια στο Κίεβο και οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας, δεν φαίνεται να μπορούν να επηρεάσουν – άμεσα τουλάχιστον – την πορεία του πολέμου.
Υπάρχει βέβαια και η ελπίδα των διαπραγματεύσεων. Αλλά ουδεμία πλευρά φαίνεται να είναι κάνει ουσιαστικές παραχωρήσεις ή συμβιβασμούς.
Η Μόσχα θεωρεί ότι ο χρόνος κυλάει προς το μέρος της. Η παράταση των εχθροπραξιών καταστρέφει όλο και περισσότερο την Ουκρανία. Ο Πούτιν αντίθετα, ξέρει ότι ο ρωσικός λαός είναι μαθημένος στις στερήσεις. Οι κυρώσεις θα πλήξουν οπωσδήποτε τη ρωσική οικονομία, αλλά και ένας μακροχρόνιος πόλεμος θα έχει τεράστιες επιπτώσεις και στην παγκόσμια οικονομία. Η Ουκρανία διατρέχει επίσης τον κίνδυνο να απωλέσει σταδιακά τη στήριξη από τις δυτικές κοινωνίες, που είναι συνηθισμένες στις ανέσεις ενός παγκοσμιοποιημένου κόσμου σε καιρό ειρήνης.
Αν και η εισβολή μπορεί να αποδειχτεί ένα στρατηγικό λάθος για τον Πούτιν, ο Ρώσος πρόεδρος δεν πρόκειται να το παραδεχτεί. Ξεκινώντας έναν πόλεμο για να αποτρέψει την περικύκλωση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ, το μόνο που πέτυχε ήταν να ενισχύσει τη Βορειοατλαντική Συμμαχία. Φέρνοντας πιο κοντά στο ΝΑΤΟ τις παραδοσιακά ουδέτερες Φινλανδία και Σουηδία.
Τι μπορεί να περιμένει λοιπόν ο Πούτιν; Μήπως την επιστροφή στον Λευκό Οίκο του φίλου του, Ντόναλντ Τραμπ σε δύο χρόνια; Και μέχρι τότε; Πόλεμος;
