Εκείνο το συννεφιασμένο πρωϊνό της 6ης Ιουνίου 1944 έμελε να ξεκινήσει η αρχή του τέλους για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και αυτό διότι ξεκίνησε η μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση του Πολέμου με την κωδική ονομασία «Ποσειδών», ενώ ήταν η μεγαλύτερη αμφίβεια επιχείρηση που είχε πραγματοποιηθεί μέχρι τότε. Πρόκειται για την απόβαση στη Νορμανδία η αλλιώς για την D-Day και ήταν ένα καίρο πλήγμα για τις δυνάμεις της ναζιστικής Γερμανίας του Χίτλερ.
Ωστόσο για να φτάσουμε στην D-Day μεσολάβησαν πολλές συννενοήσεις οι οποίες πάντα κατέληγαν σε διαφωνία ως προς τον τρόπο με τον οποίο η Γερμανία θα οδηγούνταν στην ήττα της. Οι Σύμμαχοι συζητούσαν είτε την άσκηση πίεσης από τον Νότο προς τον Βορρά είτε την απόβαση μέσω της Μάγχης. Εν τέλει κατά τη διάρκεια της διάσκεψης της Τεχεράνης που πραγματοποιήθηκε από τις 28 Νοεμβρίου μέχρι και την 1η Δεκεμβρίου του 1943 βγήκε ο πολυπόθητος «λευκός» καπνός. Σε αυτό έπαιξε ρόλο ο Ιωσήφ Στάλιν ο οποίος έχοντας την υποστήριξη των ΗΠΑ επέμενε ότι ο μοναδικός τρόπος προκειμένου η Γερμανία να ηττηθεί ήταν η απόβαση στη Γαλλία.
Έτσι λοιπόν από τον Ιανουάριο του 1944 ξεκίνησε η προετοιμασία για την απόβαση στη Νορμανδία. Πιο συγκεκριμένα επρόκειτο για την επιχείρηση «Επικυρίαρχος» (Operation Overlord). Στη θέση του ανώτατου διοικητή τοποθετήθηκε ο Αμερικανός στρατηγός Ντουάιτ Αϊζενχάουερ μαζί με Βρετανούς διοικητές στον στρατό ξηράς, στο ναυτικό και την αεροπορία.
Το σχέδιο προέβλεπε ότι η συμμαχική επίθεση θα λάμβανε χώρα σε ένα στενό μέτωπο στη Νορμανδία, από πέντε στρατιωτικά σώματα. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος ο Αμερικανός στρατηγός κλήθηκε να συγκροτήσει τον μεγαλύτερο στόλο στην ιστορία που επιχείρησε ποτέ απόβαση. Εάν η αποστολή πετύχαινε τότε η απόβαση θα σήμαινε την προέλαση των συμμάχων στην καρδιά της Γερμανίας.
Όμως οι ιθύνοντες του σχεδιασμού έπρεπε να κρατήσουν επτασφράγιστο μυστικό την προετοιμασία της επίθεσης έτσι ώστε οι Γερμανοί να πιαστούν στον ύπνο. Έτσι λοιπόν ο μόνος τρόπος για να φτάσουν στον στόχο ήταν η ανάπτυξη των δυνάμεων σε όλη την ακτογραμμή. Μάλιστα οι Σύμμαχοι είχαν φτιάξει και ένα σχέδιο προκειμένου να παραπληνηθούν τα γερμανικά στρατεύματα.
Η επιχείρηση είχε την ονομασία «Σωματοφύλακας» (Operation Bodygard), και κατάφερε να πείσει τον Αδόλφο Χίτλερ ότι οι Σύμμαχοι είχαν ως στόχο το Καλέ που βρισκόταν στα βόρεια της Νορμανδίας. Είναι ενδεικτικό ότι στο γαλλικό έδαφος υπήρχαν 58 μεραρχίες της Γερμανίας και μόνο οι 14 βρίσκονταν στις ακτές της Νορμανδίας. Παράλληλα μείζονος σημασίας για την επιτυχία ήταν και η αξιοποίηση της αεροπορικής υπεροχής που είχαν οι Σύμμαχοι προκειμένου να εξουδετερωθεί η αεροπορία της Γερμανίας και να μπλοκαριστεί το συγκοινωνιακό δίκτυο της Βόρειας Γαλλίας.
Και ενώ οι Σύμμαχοι προετοίμαζαν με κάθε λεπτομέρεια την αντεπίθεσή τους ο γνωστός και ως «αλεπού της Ερήμου», ο Γερμανός Έρβιν Ρόμελ που είχε επιφορτιστεί με την αναχαίτιση της απόβασης ενίσχυσε την γερμανική άμυνα κατά μήκος της γαλλικής ακτής. Η γερμανική άμυνα περιελάμβανε υποβρύχια εμπόδια, δεξαμενές καυσίμων, ανθεκτικές στους βομβαρδισμούς, καθώς και ναρκοπέδια. Ωστόσο το κυριότερο πρόβλημα του Ρόμελ ήταν πως ήταν επιφορτισμένος με την περιφρούρηση 3.000 μιλίων που εκτείνονταν από την Ολλανδία έως και τα σύνορα της Ιταλίας.
Η αναβολή της απόβασης λόγω κακοκαιρίας
Η καταλληλότερη μέρα για την απόβαση θεωρήθηκε η 5η Ιουνίου 1944. Ωστόσο η κακοκαιρία που επικρατούσε στο Στενό της Μάγχης μετέφερε κατά ένα 24ωρο την απόβαση. Ο Άγγλος ναύαρχος Μπέρτραμ Ράμσεϊ συγκρότησε έναν τεράστιο στόλο ο οποίος περιλάμβανε 1.200 πολεμικά πλοία, 10.000 αεροπλάνα, 4.126 αποβατικά σκάφη, 804 μεταγωγικά πλοία και εκατοντάδες τεθωρακισμένα άρματα αμφίβιων και άλλων αποστολών.
Είναι ενδεικτικό ότι στη Νορμανδία θα αποβιβάζονταν 156.000 άνδρες (73.000 Αμερικανοί και 83.000 Βρετανο-Καναδοί) εκ των οποίων οι 132.000 θα μεταφέρονταν με πλοία μέσω Μάγχης και 23.500 με αεροπλάνα. Υπεύθυνος των χερσαίων δυνάμεων ήταν ένας άλλος Άγγλος με μεγάλη δράση στο μέτωπο. Ο λόγος για τον στρατηγό Μπέρναρντ Μοντγκόμερι ο οποίος θα έβρισκε μπροστά του και πάλι τον Ρόμελ.
Το σάλπισμα της απόβασης
Έτσι λοιπόν τα ξημερώματα της 6ης Ιουνίου σάλπισε η αντεπίθεση των Συμμάχων σε πέντε ακτές κατά μήκος της Νορμανδίας, οι οποίες έφεραν τις κωδικές ονομασίες Utah (Γιούτα), Omaha (Όμαχα), Gold (Χρυσός), Juno (Ήρα) και Sword (Σπαθί). Οι παραλίες που είχαν επιλεγεί για την απόβαση εκτείνονταν από τον ποταμόκολπο του Ορν ως το νοτιοδυτικό άκρο της χερσονήσου Κοταντέν. Την προηγούμενη μέρα Βρετανοί καταδρομείς κύκλωσαν από πίσω τις γερμανικές γραμμές και αφού κατέλαβαν σημεία κλειδιά, όπως γέφυρες, κατάφεραν να θέσουν εκτός λειτουργίας τις γερμανικές επικοινωνίες.
Οι Σύμμαχοι κατάλαβαν πολύ εύκολα και γρήγορα τις τέσσερις από τις πέντε ακτές ενώ στην «Ομαχα» αντιμετώπισαν την αντίσταση των Γερμανών. Τις πρώτες βραδυνές ώρες και στα πέντε σημεία είχαν δημιουργηθεί μεγάλα προγεφυρώματα και έτσι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την γερμανική συντριβή.
Από αέρος οι Σύμμαχοι κατέστρεψαν τις περισσότερες γέφυρες του Σηκουάνα στ’ ανατολικά και του Λίγηρα στα νότια. Με αυτό τον τρόπο οι Γερμανοί εμποδίστηκαν και δεν κατάφεραν να ενισχύσουν τις δυνάμεις τους στη Νορμανδία. Το σχέδιο που είχε καταρτιστεί στην αρχή έλεγε ότι από την πρώτη μέρα της απόβασης η στρατηγικής σημασίας πόλη Καν θα έπεφτε στα χέρια των Βρετανών. Παρά το γεγονός ότι η γερμανική άμυνα εξουδετερώθηκε γρήγορα, έπρεπε να φτάσει η 9η Ιουνίου για να ολοκληρωθεί η κατάληψη της πόλης. Σε αυτό έπαιξε ρόλο η εμφάνιση μίας μεραρχίας Πάντσερ που εμπόδισε την προέλαση ενώ υπήρξαν και διαφωνίες ανάμεσα σε Αϊζενχάουερ και Μοντγκόμερι που αφορούσαν θέματα τακτικής.
Σημειώνεται πως οι Αμερικανοί βρήκαν σοβαρή αντίσταση από τις γερμανικές δυνάμεις στην χερσόνησο Κοταντέν, ωστόσο στις 26 Ιουνίου κατάφεραν να καταλάβουν το στρατηγικής σημασίας λιμάνι του Χερβούργου. Η ορμή των Συμμάχων πέτυχε και άλλα πλήγματα στις γερμανικές δυνάμεις ενώ στις 25 Ιουλίου ο στρατηγός Ομάρ Μπράντλεϊ κατάφερε να διασπάσει το δυτικό μέτωπο και μέσα σε λίγες μέρες εξάλειψε κάθε αντίσταση στην πορεία του προς τον Σηκουάνα. Εντωμεταξύ η προσπάθεια που κατέβαλαν τα γερμανικά τεθωρακισμένα προκειμένου να αποκρούσουν τους Συμμάχους από τις 7 έως τις 13 Αυγούστου έεπσε στο κενό. Στα τέλη Αυγούστου οι συμμαχικές δυνάμεις διέσχισαν τον Σηκουάνα και τον Σεπτέμβριο έφτασαν στα γερμανικά σύνορα.
