Ακόμη και στους αριθμούς μπορεί κανείς να ασκήσει ερμηνευτική βία. Μπορεί να βλέπει στα εκλογικά μεγέθη όχι αυτό που μετράνε, αλλά το είδωλο των προκαταλήψεών του. Κάπως έτσι, κάποιοι είχαν «διαβάσει» το αποτέλεσμα προτού καν κλείσουν οι κάλπες την Κυριακή.
Το αποτέλεσμα όμως έχει και πρόσωπο. Από τις επιλογές των ψηφοφόρων μπορεί να συναχθεί και ο πολιτικός προσανατολισμός τους. Λένε, ας πούμε, ότι οι Δεξιοί, χολωμένοι από τον νεομητσοτακικό δικαιωματισμό, εγκατέλειψαν τη Νέα Δημοκρατία. Αλήθεια; Και τότε τι ήταν οι τριακόσιες δέκα χιλιάδες ψηφοφόροι που «σταύρωσαν» τον Γιώργο Αυτιά; Αριστεροί; Φιλελεύθεροι; Τάχα προσήλυτοι του «πολυδύναμου εκσυγχρονισμού»;
Πώς θα προσδιορίζαμε την πολιτική ταυτότητα των διακοσίων εξήντα χιλιάδων συμπολιτών μας που έκριναν επιβεβλημένη μια δεύτερη θητεία του Ευάγγελου Μεϊμαράκη στην Ευρωβουλή; Τι κίνησε το χέρι τους στο παραβάν; Η ευαισθησία τους για τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα; Ή μήπως ο πούρος κομματικός σοβινισμός;
Τι μας λέει για τη Ν.Δ. η ευρωομάδα της;
Αν κρίνει κανείς από το αποτύπωμά της στη σταυροδοσία, η λαϊκή βάση της Ν.Δ. ούτε σκόρπισε ούτε απείχε. Τι ήταν λοιπόν το ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι που είχαν ψηφίσει τη Ν.Δ. το 2019, αλλά επέλεξαν να μη μετάσχουν στις ευρωεκλογές;
Η ολίγον αυτάρεσκη ανάγνωση από κυβερνητικής πλευράς φαντάζεται τους απέχοντες ως Κεντρώους που «κάνουν μούτρα» στην κυβέρνηση. Δεν ανήκουν στον στενό πυρήνα των νεοδημοκρατών, αλλά δεν βρήκαν τίποτε άλλο να ψηφίσουν σε μια κάλπη χωρίς μεγάλο πολιτικό βάρος. Αν είναι έτσι –αν οι ψηφοφόροι που κράτησαν αποστάσεις δεν τιμωρούν τη Ν.Δ. για κάποια «κεντρώα» στροφή της, αλλά αισθάνονται θιγμένοι από άλλες επιλογές της, όπως η φορολόγηση των ελευθέρων επαγγελματιών ή η ακρίβεια– τότε τα πράγματα για το κυβερνών κόμμα είναι πιο δύσκολα. Είναι μάλλον πιο εύκολο να θεραπεύσεις το τραυματισμένο φρόνημα εκείνων που έχουν μαζί σου ταυτοτικούς δεσμούς, από το να ξαναπείσεις όσους σε επέλεξαν για το συμφέρον τους και αισθάνονται τώρα ότι θίγονται.
Αυτούς τους ψηφοφόρους, της ψυχρής επιλογής, δεν μπορεί παρά να τους μπέρδεψε –αν δεν τους απώθησε– και η καμπάνια της Νέας Δημοκρατίας. Το προεκλογικό μήνυμα ήταν διπλά συγκεχυμένο. Πρώτον, μπέρδεψε το εθνικό με το ευρωπαϊκό διακύβευμα. Τη μία έλεγε ότι ψηφίζουμε για την Ευρώπη και την άλλη για την εσωτερική σταθερότητα – για την επαναβεβαίωση της εντολής στη Ν.Δ. Και, δεύτερον, έπασχε από μια ασήκωτη αντίφαση: Ψηφίζουμε, έλεγε, για την εκπροσώπησή μας στην Ευρώπη. Απευθυνόταν έτσι σε όσους θα μπορούσαν να ενδιαφέρονται για αυτήν την εκπροσώπηση. Ομως, ποιο «μενού» βιογραφικών τούς προσέφερε;
Τους έδειχνε το Στρασβούργο. Και ταυτόχρονα τους πουλούσε ως στρασβούργια είδη ένα μπεγλέρι, έναν Μπελέρη, κι ένα προπέρσινο Τηλέραμα. Αυτοδιαφημιζόταν ως το «αυθεντικό» ευρωπαϊκό κόμμα. Αλλά πόσα μέλη από τη νέα/παλιά ευρωομάδα της Ν.Δ. τολμάει κανείς να φανταστεί να αγορεύουν στο Ευρωκοινοβούλιο;
