Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε την πολυτέλεια τα μεγάλα λάθη και τις αποτυχίες μας να μπορούμε να τα κλείσουμε στους τέσσερις τοίχους του γραφείου και του σπιτιού μας. Η δική μας «πτώση» σπανίως κάνει πάταγο και σηκώνει σκόνη. Αφορά μόνο τον μικρό επαγγελματικό ή προσωπικό μικρόκοσμο. Δεν μας κοιτά κανένας περίεργα όταν πάμε να πάρουμε ψωμί. Καμία κουτσομπόλα υπάλληλος δεν θα πει: «Κοίτα, ο Κακολύρης ήρθε να αγοράσει καινούργιο κοστούμι. Έχει και το θράσος να θέλει κοσμικότητες ύστερα από όσα έκανε».
Μπορούμε να χαθούμε στο πλήθος, να κλειστούμε αθόρυβα στο καβούκι μας, να κάνουμε τον προσωπικό μας απολογισμό, να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας, να θωρακιστούμε με τη βοήθεια των καλών μας φίλων, να γλείψουμε τις πληγές μας και σύντομα να βγούμε έξω να συνεχίσουμε τον προσωπικό μας αγώνα. Εξάλλου, η ροή των γεγονότων είναι τόσο καταιγιστική, που ποιος θα θυμάται τη δική μας αστοχία! Ως αποτέλεσμα, αυτό μας αφήνει το περιθώριο να σηκωθούμε και να προσπαθήσουμε ξανά, καθώς λίγοι είναι εκείνοι που θα ασχοληθούν ουσιαστικά μαζί μας. Μπορούμε να μάθουμε από το λάθος μας και να συνεχίσουμε. Και αυτό είναι μια πραγματική ευλογία όταν πρέπει να σηκώσεις το βάρος μιας αποτυχίας.
Τι γίνεται όμως όταν ένα λάθος, μια μεγάλη αποτυχία, λαμβάνει παγκόσμιες διαστάσεις; Όταν γράφουν για αυτήν όλα τα ΜΜΕ του κόσμου; Όταν αντιμετωπίζεται ως εθνικό σκάνδαλο; Όταν πολλοί αισθάνονται προδομένοι που σε πίστεψαν; Όταν αυτοί που σε αποθέωναν ντρέπονται να πουν ότι κάποτε σε χειροκροτούσαν; Όταν σε αποφεύγουν εκείνοι που σπρώχνονταν για ένα αυτόγραφο ή μια φωτογραφία σου; Όταν δεν επιθυμούν καν να καθίσουν δίπλα σου; Όταν ακόμα και το όνομά σου ξυπνά μνήμες που όλοι θα ήθελαν να σβήσουν για πάντα, κάποιοι ακόμα και από την πλώρη ενός πλοίου όπου βρέθηκε προς τιμήν σου!
Πραγματικά δυσκολεύομαι να φανταστώ τη μοναξιά αυτού του προσωπικού χειμώνα, αυτή τη μακρά περίοδο που συνεχίζει να σε καθορίζει εκείνη η στιγμή που είπες το λάθος «ναι», ή δεν είπες το δύσκολο «όχι», ή αφέθηκες αφελώς στη ροή των γεγονότων. Δεν έχει σημασία τι συνέβη στα αλήθεια. Σημασία έχει το σημάδι που μένει βαθιά μέσα σου και το ανεξίτηλο αποτύπωμα στο συνειδητό και το υποσυνείδητο των τρίτων.
Στο φετινό Φόρουμ των Δελφών είχα τη χαρά να συνδιοργανώσω μια συζήτηση για τη μη τυπική αριστεία, αυτή την ανθρωποκεντρική προσέγγιση του ταλέντου και της ηγεσίας. Η φίλη μου η Ελένη, η εμπνεύστρια του όρου, κανόνισε να βρίσκεται στο πάνελ ο Κώστας Κεντέρης καθώς ήξερε από πρώτο χέρι πόσο επιτυχημένος είναι ως αντιπρόεδρος του ΣΕΓΑΣ και πόσο σημαντικό έργο κάνει στο να φέρει κοντά τον κλασικό αθλητισμό στην κοινωνία, αλλά και στην αγορά, προσελκύοντας σημαντικές χρηματοδοτήσεις, πολύτιμες για τους νέους αθλητές σε όλη την Ελλάδα.
Είχα μια μικρή επιφύλαξη, ομολογώ, αλλά έχουμε μια πολυετή παράδοση να μη χαλάμε ο ένας το χατίρι στον άλλο και δεν της είπα τίποτα. Μάλλον το κατάλαβε, όπως καταλαβαίνει τα πάντα με μέγιστη ενσυναίσθηση, αλλά ήξερε ότι ήταν το σωστό. Δεν της είπα πόσο με συγκλονίζει από μικρό η ιδέα της «μεγάλης πτώσης», σε βαθμό που θέλω να την ξορκίζω με κάθε τρόπο. Θα το πω στον ψυχαναλυτή μου την επόμενη φορά.
Λίγο πριν από το Φόρουμ, λοιπόν, μίλησα πρώτη φορά στη ζωή μου με τον Κώστα Κεντέρη. Μου φάνηκε εξαιρετικά συμπαθής, συγκροτημένος, προσηνής. Ήξερε τι ήθελε να πει. Ήταν ίσως λίγο μαγκωμένος, αλλά νομίζω ότι εγώ ήμουν περισσότερο, αισθανόμενος ένα πραγματικό δέος για όσα είχε πετύχει πριν από το 2004 και όσα είχε διαχειριστεί και αντέξει στη συνέχεια.
Ήπιαμε έναν καφέ λίγο πριν από τη συζήτηση. Τον είχα έγνοια ομολογώ, λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους ομιλητές, διότι ήξερα ότι σπανίως τα τελευταία 20 χρόνια κάνει δημόσιες εμφανίσεις και ομιλίες. Γι’ αυτό και την ώρα που καθόμασταν στο πάνελ, έσπευσα να του πω να καθίσει δίπλα μου. Τον άφησα να μιλήσει τελευταίος. Είχα σκεφτεί και το εύρημα ότι «είναι ένας άνθρωπος που έχει βρεθεί τόσες φορές στην πρώτη θέση», αλλά τελικά μου φάνηκε άκομψο αυτό το ευφυολόγημα και το κράτησα για τον εαυτό μου. Του έκανα τις δύο ερωτήσεις που είχα σχεδιάσει. Μου έκανε πλάκα που τον άγχωνα με το χρονόμετρο που είχαμε μπροστά μας, έχοντας περάσει μια ζωή εξαρτημένος ο ίδιος από τον χρόνο.
Γελάσαμε μαζί με το κοινό και αρκετά χαλαρά, μιλάγαμε για την ιδέα της μη τυπικής αριστείας, για τα όσα πολύ σημαντικά κάνει στον ΣΕΓΑΣ, για τη σημασία του αθλητισμού στην κοινωνία και το όραμά του η ομοσπονδία να μην εξαρτάται από την κρατική χρηματοδότηση. Εβαλε τελεία κι εγώ χωρίς διάθεση κολακείας, είπα ένα απολύτως αληθινό σχόλιο που μου έκανε ένας φίλος που ξέρει από μέσα τον αθλητισμό. «Να ξέρεις, ο Κεντέρης έχει σώσει τον ΣΕΓΑΣ», μου είχε ειπωθεί και το μετέφερα, διότι αισθάνθηκα ότι είναι κάτι που είχα ηθική υποχρέωση να το μοιραστώ με τους παρισταμένους.
Πήρα ανάσα για να κάνω τον επίλογο της συζήτησης και ο Κεντέρης μου έπιασε το χέρι, με σταμάτησε και είπε: «Είναι πολύ βασικό να αποτύχεις για να πετύχεις»…. «αν δεν είχα σκοντάψει πάνω στις αποτυχίες μου δεν θα ήμουν εδώ τώρα, αλλά κάπου αλλού. Μετά από 20 χρόνια λοιπόν, ήρθε η ώρα να ξανασυστηθώ. Είμαι ο Κώστας Κεντέρης. Είμαι εδώ. Είμαι περήφανος. Δυνατός. Πιο δυνατός από κάθε άλλη φορά και με πολλή αγάπη για όλο τον κόσμο. Σας ευχαριστώ».
Εμείς σε ευχαριστούμε, Κώστα, που με τις επιτυχίες σου μας έκανες περήφανους και μας δείχνεις ότι υπάρχει συνέχεια ακόμα και μετά την αποτυχία. Είσαι ένα μάθημα ζωής.
Ήταν τιμή μου που κάθισα δίπλα σου.
