Μια φωνή ακούγεται από τα πίσω έδρανα της Βουλής. «Κάνε κανένα παιδί ή υιοθέτησε». Παραλήπτρια της σκουριασμένης «παραίνεσης» η Ζωή Κωνσταντοπούλου η οποία εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στο βήμα.

Ο νεοδημοκράτης βουλευτής Δράμας, Δημήτρης Κυριαζίδης, εγκαλείται από τους/τις συναδέλφους του κι αναρωτιέται τι συμβαίνει αφού δεν έσφαλε.

Τον προτρέπουν να ζητήσει συγγνώμη. Μία, δύο, τρεις φορές. «Δεν προσέβαλα κανέναν», απαντάει. Κι ας πιάσουμε το νήμα από το σωστό σημείο.

Μην μένετε στο «κάνε κανένα παιδί ή υιοθέτησε». Όχι γιατί δεν αποτελεί χυδαιότητα, αλλά γιατί η ρίζα του προβλήματος δεν εντοπίζεται στην εκπεφρασμένη άποψη.

Η ρίζα του προβλήματος είναι η βαθιά βεβαιότητα ότι όλα καλώς καμωμένα. Δεν κατανόησε λεπτό προς τι το κύμα αντιδράσεων.

«Φράσεις σαν αυτή του Δημήτρη Κυριαζίδη διχοτομούν τις γυναίκες σε επιτυχημένες και αποτυχημένες, σε άξιες και ανάξιες».

Δεν μπόρεσε να καταλάβει, ούτε μετά από τη σχεδόν αγανακτισμένη συγγνώμη του -απευθυνόμενος στον Παύλο Γερουλάνο ο οποίος λίγα λεπτά νωρίτερα είχε αναφερθεί «στη βλακεία» που εκστόμισε- τον λόγο που η Σοφία Ζαχαράκη είπε «δεν κρινόμαστε εδώ ή οπουδήποτε από το αν έχουμε παιδιά».

Γιατί; Μα γιατί για εκείνον και για μια πολύ μεγάλη μερίδα της πατριαρχικής κοινωνίας μας, η γυναίκα δεν πρέπει να προσβάλλεται από ανάλογες προτροπές.

Αντιθέτως θα έπρεπε να ντρέπεται αν έχει επιλέξει εκούσια ή έχει οδηγηθεί ακουσίως εκτός συμμόρφωσης από το επικρατές κοινωνικό πρότυπο.

Χυδαίο σχόλιο σε έναν κόσμο όπου η μητρότητα θεωρείται υπέρτατη αξία και μοναδική «φυσιολογική» πορεία όλων των γυναικών.

Φράσεις σαν αυτή του Δημήτρη Κυριαζίδη διχοτομούν τις γυναίκες σε επιτυχημένες και αποτυχημένες, σε άξιες και ανάξιες. Απόψεις σαν αυτή υποκρύπτουν μια ενστικτώδη αποστροφή στην αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος.

Και τι πειράζει να σταθούμε και πάλι στα αυτονόητα; Για όσα «κάνε κανένα παιδί» λέγονται, εμείς θα απαντάμε ότι η μητρότητα είναι δυνατότητα, είναι απόφαση, είναι επιλογή, είναι ανάγκη, δεν είναι το πεπρωμένο μας.

«Η αναπαράσταση του κόσμου, όπως και ο ίδιος ο κόσμος, είναι έργο των αντρών. Τον περιγράφουν με τη δική τους οπτική, την οποία συγχέουν με την απόλυτη αλήθεια», γράφει η Σιμόν ντε Μποβουάρ (μέρα που ‘ναι).

Είμαστε εδώ να εξηγούμε (ξανά και ξανά), να διεκδικούμε, να διασφαλίσουμε τα κεκτημένα μας, να κερδίζουμε.