Στις μικρές καθημερινές ιστορίες- εκείνες που όλοι μας ζούμε αλλά σπάνια σπουδαιολογούμε, έχει την πηγή της ένα μέρος της αγανάκτησης που κυκλοφορεί μέσα μας και κάνει την ζωή μας από λίγο έως πολύ χειρότερη.
Έτσι, ο Ιοβόλος διαλέγει σήμερα να δημοσιεύσει αυτούσια την επιστολή που έλαβε από φίλο της στήλης, ο οποίος εξανίσταται για μια από τις καθημερινές «αδικίες» που βίωσε κατά την απόπειρά του να εκδράμει πασχαλιάτικα. Οι επισημάνσεις, οι υπογραμμίσεις και οι ισχυρισμοί είναι δικοί του, μολονότι η διήγησή του μας καλεί να ταυτιστούμε.
“Τα ξημερώματα της Μ. Παρασκευής και υπό την αλγεινή εντύπωση των ειδήσεων που ωρύονταν ότι δεν υπήρχαν διαθέσιμα εισιτήρια αν δεν έχει γίνει ηλεκτρονική κράτηση (σαφής επιρροή υπέρ των αντίστοιχων ψηφιακών πλατφορμών εις βάρος των φυσικών πρακτορίων) ο ταξιδιώτης φτάνει στον Πειραιά. Εγκαίρως, μία ώρα πριν τον απόπλου που είναι δηλωμένο για τις 7.00.
Πηγαίνοντας στο τοπικό κιόσκι της αντίστοιχης εταιρίας, η οποία είναι γνωστή για το επίπεδο υπηρεσιών της που θυμίζει την δεκαετία του 80, αλλά με απολύτως σύγχρονες τιμές (διπλασιάστηκαν από το 2001 ως σήμερα για την ίδια θέση, κατηγορία πλοίου και δρομολόγιο) ο ταξιδιώτης ανακουφίζεται. Υπάρχουν εισιτήρια. Αφού του ζητούν αχαρακτήριστα πολλές πληροφορίες, όπως ημερομηνία γέννησης (άχρηστη και απολύτως προσωπική πληροφορία όταν η αγορά γίνεται με φυσική παρουσία) έρχεται η ώρα της πληρωμής. Περνά η κάρτα, γίνεται η τυπική ερώτηση για τον τύπο του λογαριασμού (άλλη τρέλα), πληκτρολογείται και εγκρίνεται το ΡΙΝ και… η συναλλαγή δεν γίνεται. Η ομορφότατη υπάλληλος αντί να ξαναπεράσει την κάρτα ζητά μετρητά, που ο επιβάτης φυσικά δεν έχει. Το δεύτερο POS κάνει ακριβώς την ίδια πορεία προς την αποτυχία. Ο επιβάτης ζητά να του δώσουν το εισιτήριο ή να μεταβιβαστεί στο πλοίο και να πληρώσει σε POS εκεί. Και, άναυδος, ακούει την υπάλληλο να του λέει: “Δεν έχει νόημα, κάνει η τράπεζα αναβάθμιση και δεν λειτουργεί κανένα POS. Μήπως μπορείτε να πάτε σε ένα ΑΤΜ να σηκώσετε μετρητά;» με τις βαλίτσες, μέσα στο σκοτάδι, να τρέχεις να βρεις ΑΤΜ, και πιθανόν να πληρώσεις τα κερατιάτικα του ΔΙΑΣ- όλα στην ταξιδιωτική εμπειρία της Zante Ferries.
Ο επιβάτης φυσικά αρνήθηκε και δεν ταξίδεψε. Η ακύρωση δωματίου, η μετάβαση στον Πειραιά κλπ κοστίζουν κανένα 300άρι ευρώ, αλλά από το να τρέχεις φορτωμένος στο σκοτάδι να βγάλεις μετρητά-με το φόβο μετά να μην έχει θέσεις- καλύτερα έτσι. Αλλά να… Αφού τα τερματικά δεν λειτουργούν λόγω αναβάθμισης, γιατί δεν το είπαν πριν κάνουν ανάκριση 3ου βαθμού και πριν περάσουν τα στοιχεία της κάρτας; Μαζεύουμε στοιχεία κάρτας μήπως; Πονηροί καιροί…
Ποια τράπεζα είναι αυτή που έκανε ξημερώματα Μ Παρασκευής, με την έξοδο σε πλήρη εξέλιξη, αναβάθμιση; Αυτοκτονικό για το γόητρό της. Πρόκειται για μεγαλοπρεπή μούφα αλλά… Ξέρει η τράπεζα που συνεργάζεται με την εν λόγω εταιρία ότι την δυσφημούν με αυτόν τον τρόπο; Ο αγανακτισμένος πελάτης μπορεί να βρει με ποια τράπεζα –ανίκανη- συνεργάζεται η εταιρεία και να αναφέρει την εμπειρία του στο διαδίκτυο…
Αλλά αυτά είναι τρέλες μιας εταιρικής αθλιότητας. Είναι πιθανόν ότι το εταιρικό δίκτυο δεν λειτουργούσε, χωρίς η τράπεζα να φταίει σε τίποτα. Συνεπώς, το ταξίδι έπρεπε να είναι αχρεωστήτως- η εταιρεία είναι υποχρεωμένη να δέχεται κάρτες. Aν δεν μπορεί, το πρόβλημα είναι δικό της. Είναι σαν να μη δέχεται μετρητά και να ζητά χρυσές λίρες, επειδή είναι περισσότερο αξιόπιστες. Δεν έχει δικαίωμα να το κάνει.
Και να γίνουμε πονηροί; Στην ακτοπλοΐα επί χρόνια παρανόμως τα πρακτορεία εισιτηρίων, στον Πειραιά, στο κεντρο της Αθήνας, ενίοτε και σε νησιά δίνουν άλλη τιμή εισιτηρίων για πληρωμή με κάρτα, πάντα αφού έχει εκδοθεί το εισιτήριο. Λένε ότι το κερατιάτικο, 1-3 ευρώ, είναι «επειδή κρατά η τράπεζα προμήθεια» και έτσι δεν τους συμφέρει. Αυτό είναι παράνομο- και μάλιστα πάει αυτόφορο. Η τιμή είναι μία, η αναφερόμενη στον τίτλο επιβίβασης, η χρήση τερματικών/POS υποχρεωτική. Αν δεν τους αρέσει να μην πουλάνε, η προμήθεια βαραίνει αυτούς, όχι τον πελάτη. Αφού λοιπόν πέρασε αυτό το αστειάκι εδώ και χρόνια και δεν έχει μπει κανένα λουκέτο (άλλωστε και τα ΕΛΤΑ για καιρό απαιτούσαν κερατιάτικα για πληρωμή με κάρτα και το γράφαν, οι αθεόφοβοι, στα ταμεία τους) το βρήκε και η εταιρία. Χαζή είναι να μην απαιτεί μετρητά, με τον επιβάτη να μη μπορεί να κάνει τίποτα, για να μη χάσει το ταξίδι και την κράτησή του;
Άλλοι λένε ότι πρόκειται για μαυριλίκια, ώστε στη ζούλα τα μετρητά να μην φαίνονται- όπως στο αστικό ΚΤΕΛ μεγαλούπολης, όπου οδηγοί και άτυποι εισπράκτορες (δήθεν ελεγκτές) κόβουν τα εισιτήρια με το χέρι για να μην φαίνονται τα ακυρωμένα εισιτήρια- έσοδα στα αυτόματα μηχανήματα. Άλλοι λένε ότι το θέμα ήταν το στοίβαγμα υπεράριθμων, όπως στη γνωστή αμαξοστοιχία του ΟΣΕ, όπου κανείς δεν ήξερε πόσοι επιβάτες τελικά είχαν ανέβει. Και οι πονηρότεροι ότι οι αφεντικοί της εταιρίας θέλουν μετρητό επειδή οι συναλλαγές της Μ Παρασκευής θα εκκαθαρίζονταν την Τετάρτη του Πάσχα. Ότι και να συμβαίνει, ο δόλος αυτός δεν πρέπει να μείνει αναπάντητος. Έτσι γίνονται Τέμπη, με τέτοιες εταιρικές ασυδωσίες. Και με την μακαριότητα των ρυθμιστικών και εποπτικών αρχών φυσικά…”
