Όταν πρώτο – πάτησα το πόδι μου ως μόνιμη κάτοικος πια στις Κυκλάδες, μη γνωρίζοντας πράγματα και καταστάσεις, έχοντας στο μυαλό μου την εικόνα του νησιού (βλέπε ήλιος, θάλασσα, διακοπές…) αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που κάνει τους κατοίκους των νησιών να αγαπούν τόσο τα βαπόρια.
Τι είναι αυτό που τους ωθεί να δένονται μ’ αυτά τα σκαριά, που προσεγγίζουν τα λιμάνια μας. Χρειάστηκα ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, για να συνειδητοποιήσω πόσο σημαντικό είναι να μένεις σε νησί και (κάποιες φορές), για κάποιους λόγους, να μην έχεις πλοίο. Χρειάστηκα τόσο λίγο καιρό, που θυμάμαι σε μια επίσκεψη συναδέλφου από την Αθήνα, ένα μήνα μετά την εγκατάστασή μου (στη Σαντορίνη τότε) το διάλογό μας:
- Τι ανάγκη έχετε εσείς; Είστε τυχεροί! Μια χαρά περνάτε εδώ. Μακριά από την Αθήνα είναι όλα μια χαρά!
Έχοντας την εικόνα του νησιού Γενάρη μήνα, του απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη:
- Έλα να μείνεις ένα μήνα σε νησί και μετά θα κάνουμε την κουβέντα μας. Όμως, ναι… είμαστε τυχεροί!
Περνώντας τα χρόνια, μάθαινα τις ιστορίες από τα λόγια των ντόπιων, ιδιαιτέρως των παλιών για τα θρυλικά καράβια και τους καπεταναίους τους, που πάλεψαν πολλές φορές με τα κύματα για να φτάσουν και στο πιο μικρό νησί, που κινδύνεψαν γιατί έπρεπε, καθώς μια ζωή παιζόταν κορώνα – γράμματα, ή γιατί κάποιος χρειαζόταν φάρμακα, ή γιατί δεν έπρεπε να αφήσουν τον κόσμο χωρίς προμήθειες, χίλιες δυο ιστορίες πέρα για πέρα αληθινές!!
Και μετά μου παν για τα τραγούδια που γράφτηκαν και χιλιο- τραγουδήθηκαν για τα καράβια και μ έμαθαν κι εμένα να τραγουδώ …
«…Το βαπόρι στο λιμάνι, γεια σου Σκοπελίτη Γιάννη…!!»
Ο Θρυλικός “Σκοπελίτης” που χει και καπετάνιο «μάγκα» μου ‘λεγαν κι εγώ όλο μάθαινα για το αγαπημένο σκαρί του Αιγαίου που δεν τρομάζει στις φουρτούνες και για τον καπετάνιο του τον Καπτά – Γιάννη.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ταξιδέψω κάποτε μ’ αυτό το Θρύλο του Αιγαίου κι όταν βρέθηκα στη Νάξο πια, (μακριά από τις Κυκλάδες αποφάσισα να μην αντέχω πολύ), πήγα στο λιμάνι και πάτησα καταπέλτη!
Εξερεύνησα για αρχή το πλοίο και κατάλαβα πως σε τούτο το ταξίδι θα γυρίσει ο νους μου στα παλιά, που χωρίς να τα χω ζήσει, είναι σα να τα έζησα γιατί ευτυχώς πλάθω με τα λόγια εικόνες. Ανέβηκα στο κατάστρωμα και προχώρησα προς τη γέφυρα. Με τον καπετάνιο δεν είχαμε ποτέ μιλήσει δια ζώσης, μα τα ‘χαμε πει πολλές στο τηλέφωνο αφού εκτός από τη θάλασσα αγαπά και το ραδιόφωνο. Έφτασα μπροστά στην επιγραφή «απαγορεύεται η είσοδος» και τον κάλεσα στο τηλέφωνο. «Έμπα μέσα (μου ‘πε), ξεκινάμε!» (σ.σ. σε καθημερινή βάση το δρομολόγιο του από Νάξο προς τις Μικρές Κυκλάδες και Αμοργό”
Και κάπως έτσι ξεκίνησε το πιο όμορφο ταξίδι στα νερά του Αιγαίου. Ήταν σα να γνωριζόμασταν χρόνια. Δεν χρειάστηκε να χαιρετηθούμε τυπικά, άλλωστε τα χουμε πει, μ’ έχει ταξιδέψει τόσες φορές ο Γιάννης ο Φωστιέρης…!!! Αγαπά τη θάλασσα, αγαπά τα νησιά, αγαπά το πλοίο, είναι σαν το σπίτι του. Με κοίταζε, μου μιλούσε, εξιστορούσε και τα μάτια του πέταγαν φωθιές!!!
«Κάτσε μου είπε στην καρέκλα δίπλα μου. Κοίτα… από δω ελέγχω τα πάντα. Να και το τιμόνι…».
Απαντούσε στα αφελή ερωτήματά μου σαν το δάσκαλο, κι εγώ παιδάκι του Δημοτικού. Μου λέγε για τα προβλήματα των μικρών νησιών, για τα λιμάνια που είναι δύσκολα, αλλά ..
«…τι να κάνουμε, ο κόσμος μας χρειάζεται… τους ξέρω όλους. Είναι δυνατόν να φεύγει φάρμακο για κάπου και να μην ξέρω πόσο σημαντικό είναι να φτάσει στον προορισμό του;»
Μετά ακούστηκε η φωνή ενός πιτσιρικά, ένα παιδάκι ίσα με 5-6 χρονών…
«Καπετάνιε καλημέρα!!!!!» Κι ο καπετάνιος το κοίταξε και το καλοδέχτηκε σαν τον καλύτερο παιδαγωγό του κόσμου. Ίσως ο πιτσιρίκος μ’ αυτό το πρότυπο μια μέρα να γίνει και καπετάνιος σκέφτηκα..!!
Μου πε πολλά ο Καπτά – Γιάννης, και υποσχέθηκε πως επειδή κάποια πράγματα δεν πρέπει μόνο να λέγονται αλλά και να μείνουν, θα μιλήσουμε για όλα αυτά τα σπουδαία ξανά και ξανά, να τα μάθουν όσο περισσότεροι γίνεται. Να τα μάθουν κι αυτοί που (χωρίς να τους αδικώ) νομίζουν πως τα νησιά είναι μόνο ήλιος, θάλασσα και ανεμελιά…!!
Μετά ήρθε κι ο φίλος μας ο Νίκος με γλυκά Κυκλαδίτικα στα χέρια. Άλλες ιστορίες εκείνος!! Μου “παν για το σπήλαιο της Ηρακλειάς, μου “παν για την «ανάπτυξη» του τόπου, μου “παν για τα παλιά τα χρόνια που ήταν πιο δύσκολα μα και πιο όμορφα. Μου “παν για τα ταξίδια που πώς να τα μετρήσεις; Δε γίνεται..!
Και μετά από λίγο ήρθαν δίπλα μας σα να ζήλεψαν την παρέα μας τα δελφίνια. Περήφανα, παιχνιδιάρικα, έπαιξαν με τα κύματα και με το Σκοπελίτη, μπήκε και ο «Θρύλος» στο παιχνίδι γιατί τ’ αγαπά τα δελφίνια (μαζί τους ταξιδεύει άλλωστε πάντα), … και κάπως έτσι φτάσαμε στο λιμάνι της Ηρακλειάς.
Ο Καπτά – Γιάννης, εγκατέλειψε τα πάντα και αφοσιώθηκε στο τιμόνι. Όταν μάλιστα χτύπησε το τηλέφωνό του, τον φώναξα, να του το πάω μην είναι τίποτα σημαντικό. Με κοίταξε για δευτερόλεπτα και μου απάντησε με αυστηρότητα. «Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από αυτό που κάνω τώρα…»
Μετά ήρθε κοντά μας στη γέφυρα κι ο Δημήτρης Σκοπελίτης. Η συνέχεια. Το αύριο του “Express Skopelitis”. Ένας σεμνός άνδρας, που φαίνεται πως σέβεται. Τους παλαιότερους, τη θάλασσα, την ιστορία που η οικογένειά του δημιούργησε. Γι’ αυτό ξέρω, όλοι ξέρουμε, πως ο Σκοπελίτης θα συνεχίσει να οργώνει τις θάλασσές μας. Γι’ αυτό θα τον ακούμε να σφυρίζει και να χαιρετά τα λιμάνια μας και τον κόσμο τους για πάρα πολλά χρόνια ακόμα. Γι αυτό ξέρουμε πως η συνέχεια θα ναι μεγάλη γιατί οι ρίζες είναι βαθιές.
Λίγο πριν φτάσουμε στο Κουφονήσι αναρωτήθηκα ή μάλλον σκέφτηκα φωναχτά. «…καπετάνιε, κουράστηκες ποτέ…;» Η απάντηση ήρθε για μια ακόμα φορά και ήταν αποστομωτική. «Αν χάσω το 5% της ενέργειάς μου και των αντανακλαστικών μου, αν κουραστώ, θα φύγω».
Όχι ! Ο Γιάννης ο Φωστιέρης δεν κουράζεται ποτέ. Είναι εκεί. Στο τιμόνι του “Σκοπελίτη” και με χαμόγελο πλατύ στα χείλη. Είναι εκεί και ο Δημήτρης. Η συνέχεια της οικογένειας! Είναι εκεί οι πολλοί φίλοι που κάθε μέρα πατάνε καταπέλτη και κάνουν ακόμα ένα όμορφο ταξίδι. Σαν αυτό που έκανα κι εγώ. Το καλύτερο μέχρι στιγμής ήταν αυτό, γιατί θα ‘ρθουν κι άλλα…
Δώσαμε άλλωστε υπόσχεση μεταξύ μας Καπτα – Γιάννη, Δημήτρη, Νίκο…!!!
Υπόσχεση για πολλά, καλά ταξίδια!!!
Καλή αντάμωση!!
