Πόσοι χωρούν να κρυφτούν πίσω από τη συγγνώμη Μητσοτάκη;

Χιλιάδες πολίτες που διαμένουν σε περιφερειακούς Δήμους παραμένουν στην ουσία εγκλωβισμένοι στα σπίτια τους και δεν μπορούν να πάνε στις δουλειές τους και να κάνουν τις απαραίτητες μετακινήσεις τους ακόμα κι αυτές της έκτακτης ανάγκης.

Οι Δήμαρχοι φροντίζουν μόνο να κρατούν ανοικτούς τους κεντρικούς δρόμους και αδιαφορούν πως μπορεί να φθάσει σ’ αυτούς ο πολίτης. Έχουν περάσει σχεδόν 48 ώρες που σταμάτησε να χιονίζει αλλά σχεδόν σε όλους τους Βορειοανατολικούς Δήμους της Αττικής δεν έχει μπει ούτε ένα εκχιονιστικό στους κάθετους έστω δρόμους των κεντρικών αρτηριών με αποτέλεσμα κανένα αυτοκίνητο να μην μπορεί να κινηθεί. Στις δε εναγώνιες προσπάθειες των πολιτών να επικοινωνήσουν με τις υπηρεσίες των Δήμων για να πληροφορηθούν αν θα πρέπει να περιμένουν την Άνοιξη για να λιώσουν τα χιόνια και να ξεμυτίσουν από τα σπίτια τους, οι γραμμές κατά τα ειωθότα είναι διαρκώς κατειλημμένες!

Καμιά ενημέρωση, καμιά πληροφόρηση και φυσικά καμιά συγγνώμη λες κι όλοι οι Δήμαρχοι και ο περιφερειάρχης έχουν καλυφθεί από τη συγγνώμη του Πρωθυπουργού.

Κι αν τα χιόνια χρειαστεί μια δυο βδομάδες να λιώσουν μόνα τους, πως θα περάσει ένα ασθενοφόρο να παραλάβει ένα ασθενή; Με ποιο τρόπο θα πάνε οι πολίτες στις δουλειές τους;

Να βρουν μήπως κάποιο ερπυστριοφόρο για να τους βγάλει από τα «δύσβατα δρομάκια» του Χολαργού, του Χαλανδρίου, της Κηφισιάς, της Πεντέλης και τόσων άλλων Δήμων της Αττικής; Λες κι είναι τόσο δύσκολο ο κάθε Δήμος να εκδώσει μια ανακοίνωση προς τα μέσα ενημέρωσης με τον προγραμματισμό εκχιονισμού των δρόμων ευθύνης του και με τα μηχανήματα που έχει ενεργά στη διάθεση του αλλά κι εκείνα που ξαφνικά χάλασαν ή δεν πρόλαβαν να συντηρηθούν, για να βγάλουμε όλοι τα συμπεράσματα μας και να αποδώσουμε κι εμείς τις ευθύνες εκεί που νομίζουμε;

Η Αττική οδός μετά την παρέμβαση του πρωθυπουργού θα δώσει 2.000 ευρώ αποζημίωση σε όσους εγκλωβίστηκαν, αποδεχόμενη τις ευθύνες της για το πρωτοφανές μπάχαλο.

Μήπως μια καλή ιδέα θα ήταν να δημιουργηθεί το νομικό πλαίσιο ώστε να μπορούν οι δημότες, να εγείρουν αγωγές αποζημίωσης από τους δημάρχους σε τέτοιες περιπτώσεις;

Ή να πληρώνουν αποζημίωση οι εταιρείες όπως ο ΔΕΔΔΗΕ ή η ΤΡΑΙΝΟΣΕ όταν ταλαιπωρούν πελάτες τους από δικές τους παραλείψεις, αδυναμίες και αστοχίες;

Διότι, αν δεν πληρώσει ο καταναλωτής δεν μπορεί να απολαμβάνει τις υπηρεσίες τους. Σου κόβουν το ρεύμα ή δεν σ’ αφήνουν να ανεβείς στο τραίνο χωρίς εισιτήριο. Όταν όμως η εταιρεία δεν μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες για τις οποίες πληρώνεται και ταλαιπωρεί τον πελάτη της δεν έχει καμιά ευθύνη; Με συγγνώμη καθαρίζει κι αυτή;

Ναι , σαφώς και η κεντρική Διοίκηση δηλαδή η κυβέρνηση, φέρει το κύριο βάρος των ευθυνών όταν δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με επάρκεια μια έκτακτη κατάσταση ένα καιρικό φαινόμενο, όσο ακραίο κι αν είναι αυτό. Δεν είναι όμως άμοιροι ευθυνών οι από κάτω και τα μικρότερα γρανάζια λειτουργίας του κράτους και της οργανωμένης πολιτείας.

Τουλάχιστον ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση επωμίζονται τη βάσανο της κριτικής της αντιπολίτευσης και δη της αξιωματικής που την καταγγέλλει τρις ημερησίως ως εγκληματική και πως η συνέχιση παραμονής του Μητσοτάκη βλάπτει ανεπανόρθωτα τη χώρα! Και θεωρεί ως μόνη λύση την προσφυγή σε εκλογές γιατί θεωρούν πως το εκλογικό σώμα αυτή τη φορά θα εκλέξει κάποιον άλλον για κυβερνήτη και όπως εκτιμούν θα είναι ο δικός τους αρχηγός που θα τα κάνει όλα καλύτερα!

Αν όμως το εκλογικό σώμα δεν έχει ξεχάσει ακόμα τα έργα και τις ημέρες της διακυβέρνησης τους και βάλει στη θέση των σημερινών υπουργών και αξιωματούχων τους αντίστοιχους της δικής τους διακυβέρνησης, είναι βέβαιο πως θα αναπολήσουν πολλοί εκείνη την εποχή και θα θελήσουν να την ξαναζήσουν;

Τέλος πάντων έτσι νομίζουν κι έτσι πολιτεύονται οι δε πολίτες έχουν τον τελευταίο λόγο.

Αυτό που όμως διαχρονικά δεν αλλάζει, όποια κυβέρνηση κι αν είναι στην εξουσία, σε κάθε στραβή που σκάει στη βάρδια τους, είναι η γομολάστιχα του, «αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη». Το λένε όλοι με μεγάλη ευκολία, ενίοτε και συντριβή και πάνε παρακάτω, μέχρι την επόμενη στραβή! Αυτό που δεν ξέρω είναι στις πόσες συγγνώμες και στις πόσες αναλήψεις πολιτικής ευθύνες καίγεται -αν καίγεται- κανείς!