«Καίγεται το σπίτι μου, βοηθήστε μας σας παρακαλώ». Κραυγές αγωνίας που θα ηχούν στα αυτιά μας για πολύ καιρό.
Πυροσβέστες και εθελοντές να μπαίνουν στη φωτιά για να μην γίνουν στάχτες οι ζωές μας.
Να βγαίνουν μαύροι από τον καπνό και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τους φιλήσεις τα χέρια και να πεις ένα «ευχαριστώ».
Άνθρωποι να γονατίζουν μπροστά στις στάχτες της ζωής τους. Μιας ζωής που πάλεψαν για να χτίσουν με αίμα.
Και το κράτος, το επιτελικό κράτος, έχει να δώσει μόνο μία απάντηση: «εκκενώστε».
Ο πρωθυπουργός στο συντονιστικό της πυροσβεστικής.
Οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης στο συντονιστικό της πυροσβεστικής.
Ο πρωθυπουργός στο γραφείο του.
Οι υπουργοί στο γραφείο τους.
Η αντιπολίτευση κι αυτή στο συντονιστικό.
Ε και;
Γιατί είναι άθλος η πολιτική ηγεσία της χώρας να περιφέρεται αξύριστη με αθλητική – ατημέλητη περιβολή για να δείξει ότι ενδιαφέρεται την ώρα που η κόλαση επί της γης καταπίνει τις ζωές των πολιτών;
Γιατί είναι επίτευγμα το αυτονόητο;
Δεν είναι ώρα αναζήτησης ευθυνών, αλλά οι ευθύνες είναι εκεί. Και δεν αναζητούν ενόχους. Έχουν.
Οι πολιτικοί στο μέτωπο ή στο συντονιστικό την ώρα της καταστροφής δεν βοηθούν. Οι αξιωματούχοι οφείλουν να είναι στα γραφεία τους, την ώρα της καταστροφής, αλλά η ευθύνη τους είναι τα μέτρα για την πρόληψη της καταστροφής.
Το σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά και η αξιοποίηση παλαιότερων ανάλογων κρίσεων – και πλέον υπάρχουν πολλές – για να μην επιτρέψεις στο «στρατηγό άνεμο» να κάψει τις ζωές των πολιτών.
Αλλά να έχεις βρει και τρόπους να μην φτάνουμε κάθε χρόνο να κάνουμε επίσκεψη στην κόλαση. Να λέμε «αυτό σώθηκε από τύχη».
Γιατί θα έπρεπε να έχεις διδαχθεί. Θα έπρεπε να έχεις μάθει. Θα έπρεπε να έχεις προετοιμαστεί.
Να έχεις εκπαιδεύσει ακόμα και τους πολίτες να συνδράμουν σε αυτές τις νέες συνθήκες της κλιματικής κρίσης και να γίνουν την ύστατη ώρα μέρος της αντιμετώπισης του προβλήματος.
Γιατί αποδείχθηκε και φέτος πως οι ψύχραιμοι ήταν αυτοί που κατάφεραν να βοηθήσουν στο να σωθεί ό,τι σώθηκε. Και δεν ήταν εκπαιδευμένοι. Και για αυτό ήταν επικίνδυνο.
Και όχι όλοι να δηλώνουν ανευθυνο-υπεύθυνοι και να σηκώνουν το δάχτυλο στους ανθρώπους που την κρίσιμη στιγμή μπαίνουν στην κόλαση, πολεμώντας να σώσουν ότι μπορούν.
Δεν αρκεί να μιλάνε όλοι για την κλιματική αλλαγή, αλλά να μην κάνουν τίποτα για αυτό.
Δεν αρκούν οι δηλώσεις μετάνοιας.
Δεν αρκεί ένα ακόμα «το φαινόμενο ήταν πρωτόγνωρο, ευτυχώς δεν θρηνήσαμε θύματα».
Δεν επιτρέπονται οι θεωρίες συνομωσίας.
Και δεν αρκεί και κανένας εξωτερικός «εχθρός» να αναλάβει την ευθύνη για να σώσει τους πραγματικά υπεύθυνους από τις ευθύνες τους, που στέκονται μπροστά τους.
Το 2021 στην Εύβοια – αλλά και στη Βαρυμπόμπη και αλλού – όλοι μιλούσαν για ένα «πρωτόγνωρο φαινόμενο» που δεν μπορούσε να αντιμετωπιστεί.
Το 2024 κάηκε λοιπόν και η Αθήνα. Η φωτιά μπήκε στον αστικό ιστό, ξεκινώντας από το Βαρνάβα και φτάνοντας στο Χαλάνδρι.
Και μη γελιέστε, δεν υπήρξαν νεκροί γιατί ήταν οι συγκεκριμένες μέρες που οι περισσότεροι είναι διακοπές.
Το 112 δεν είναι μέτρο πρόληψης. Το «εκκενώστε» είναι η ύστατη λύση. Πριν φτάσεις εκεί αλλά και σε μία κρίση που θα το επιβάλλει, υπάρχουν άπειρα βήματα.
Αλήθεια πόσους ανευθυνο-υπεύθυνους μπορεί να ξεπλύνει αυτό το «εκκενώστε»; Αυτό το «mega πυρκαγιές»; Αυτό το «πρωτόγνωρο φαινόμενο» που κάθε φορά γονατίζει τον κρατικό μηχανισμό που κατά τα άλλα είναι «σε ετοιμότητα»;
Στη χώρα του «παρά τρίχα» και του «από καθαρή τύχη», δεν μπορείτε να μας ζητάτε κάθε φορά να «εκκενώσουμε» τις ζωές μας.
(*) Γράφει η κα Αλεξάνδρα Φωτάκη
