Ο Μεχράν Καρίμι Νασερί, Ιρανός πολιτικός πρόσφυγας που έζησε για περισσότερα από 18 χρόνια (1988-2006) στην αίθουσα αναχωρήσεων του «Σαρλ ντε Γκωλ», του μεγαλύτερου αεροδρομίου της Γαλλίας, και που η ιστορία του ενέπνευσε τον σκηνοθέτη Steven Spielberg για την ταινία του «The Terminal», πέθανε λίγο πριν το μεσημέρι του Σαββάτου στον τερματικό σταθμό 2F.
«Αφού πέρασε λίγο χρόνο σε ένα νοσοκομείο για μια εγχείρηση, μετά σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο αεροδρόμιο που πλήρωσε με τα χρήματα που είχε λάβει για τα κινηματογραφικά δικαιώματα και μετά σε ένα καταφύγιο για αστέγους, επέστρεψε για να ζήσει ξανά στο αεροδρόμιο τις τελευταίες του εβδομάδες», είπε αξιωματούχος του αεροδρομίου.
Σύμφωνα με την επίσημη αφήγηση της ζωής του, την οποία ο ίδιος αργότερα θα αμφισβητούσε, ο Νασέρι γεννήθηκε στον πλούσιο σε πετρέλαιο νότο του Ιράν, από πατέρα γιατρό που εργαζόταν σε Αγγλο-Ιρανική Εταιρεία Πετρελαίου.
Σε ηλικία 23 ετών, λίγο μετά τον θάνατο του πατέρα του από καρκίνο, η μητέρα του τον ενημέρωσε ότι δεν ήταν η πραγματική του μητέρα και ότι ήταν το αποτέλεσμα μιας σχέσης μεταξύ του πατέρα του και μιας Σκωτσέζας νοσοκόμας.
Πήγε στη Βρετανία, όπου πραγματοποίησε για τρία χρόνια Γιουγκοσλαβικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Μπράντφορντ κατά την διάρκεια των οποίων συμμετείχε σε μια διαμαρτυρία κατά του Σάχη, η οποία ήταν και ο λόγος να του αφαιρεθεί το διαβατήριό του όταν επέστρεψε πίσω στην Τεχεράνη.
Έχοντας το καθεστώς του πρόσφυγα από το Βέλγιο το 1981, προσπάθησε να ταξιδέψει στη Βρετανία για να βρει την πραγματική του μητέρα. Πέταξε τα έγγραφα της ταυτότητάς του σε ένα πλοίο με προορισμό την Αγγλία θεωρώντας ότι δεν θα τα χρειαζόταν πλέον και έπεσε έτσι σε ένα νομοθετικό κενό αφού πλέον ήταν χωρίς ιθαγένεια.
Κρατήθηκε κατά την άφιξή του στο Ηνωμένο Βασίλειο και στάλθηκε πίσω στο Βέλγιο ή τη Γαλλία, τελικά τα παράτησε και εγκαταστάθηκε στο αεροδρόμιο Charles de Gaulle τον Αύγουστο του 1988. Το 1992, ένα γαλλικό δικαστήριο αποφάσισε ότι ο Nasseri είχε εισέλθει νόμιμα στο αεροδρόμιο ως πρόσφυγας και δεν μπορούσε να αποβληθεί από αυτό.
Έτσι, μετέτρεψε μια μικρή γωνιά του αεροδρομίου σε σπίτι του. Έμεινε εκεί για 18 χρόνια.
Ερωτηθείς από δημοσιογράφο το 2003 αν ένιωθε θυμωμένος που έχασε 15 χρόνια από τη ζωή του σε έναν τερματικό σταθμό του αεροδρομίου, απάντησε: «Όχι θυμωμένος. Θέλω απλώς να μάθω ποιοι είναι οι γονείς μου».
Κάποτε η γαλλική κυβέρνηση του επέτρεψε να ζήσει στο έδαφός της με καθεστώς πρόσφυγα, ωστόσο ο ίδιος αρνήθηκε γιατί όπως ισχυρίστηκε ήθελε απλά να του επιτραπεί να ταξιδέψει μέχρι την Βρετανία.
Στο Σαρλ ντε Γκωλ, φέρεται να περνούσε τον περισσότερο χρόνο του σε ένα κόκκινο παγκάκι στον κάτω όροφο του τερματικού σταθμού 1, γράφοντας σε ένα σημειωματάριο και διαβάζοντας βιβλία, και αρνούμενος δωρεές και δώρα εκτός από το περιστασιακό κουπόνι γεύματος από το προσωπικό του αεροδρομίου.
Η περιπέτειά του έγινε βιβλίο, «The Terminal Man», ενώ ενέπνευσε και μία ακόμη ταινία, τη γαλλική «Tombes du Ciel». Παραδόξως, δεν αναφέρθηκε ως επίσημη πηγή έμπνευσης της ταινίας του Σπίλμπεργκ ο Νασερί.
