Συνομιλώντας με νεότερους από τον χώρο τη Ναυτιλίας αλλά και των ΜΜΕ για τα Ποσειδώνια, διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, έχουν την εντύπωση ότι αυτή η τεράστια, η μεγαλύτερη παγκοσμίως ναυτιλιακή έκθεση ήρθε στην Ελλάδα … ουρανοκατέβατη, «συστημένη από κάπου», ότι «κάποιοι βάλανε απ’ έξω τα λεφτά», ότι «ας είναι καλά οι ξένοι» κι ένα σωρό άλλες ανακρίβειες.
Όμως, τα Ποσειδώνια δεν είναι παρά ένας θρίαμβος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Μια μεγάλη νίκη μιας μικρής ομάδας ανθρώπων, που είπαν «Ναι, μπορούμε» και κατάφεραν σήμερα να μιλά για το κατόρθωμά τους ο κόσμος όλος!
Αναφέρομαι κυρίως στον Θέμη Βώκο, τον άνθρωπο που τη δεκαετία του ’70, με ένα «μπριφ-κέις» στο χέρι, έτρεχε δώθε κείθε, για να πείσει ότι το εγχείρημά του, βασισμένο σε μια ιδέα του πατέρα του Θεόδωρου Βώκου και του Άγγλου συνεργάτη του Ντικ Σταμπς, δεν ήταν απλώς ένα «όραμα», αλλά μια σφαίρα, μέσα στην οποία θα μπορούσε, κάποια στιγμή, να χωρέσει ολόκληρη η ναυτιλία .
Προχθές, στην υπέροχη βεράντα του υπουργείου Ναυτιλίας, καθώς στο βάθος έπαιζε η καλοκουρδισμένη (η καλύτερη που έχω ακούσει) μπάντα του Λιμενικού Σώματος τον ρυθμικό «Μακ δε νάιφ» από την «Όπερα της πεντάρας» του Κουρτ Βάιλ, ο Θέμης συναντήθηκε, στο τραπέζι μας, με τον καπετάν Παναγιώτη Τσάκο.
Αγκαλιάστηκαν και άρχισαν να μιλούν για το μακρινό 1978, τότε που ο Θέμης (τολμηρός όσο άλλος κανείς) οργάνωσε ναυτιλιακή έκθεση στο Ρίο ντε Τζανέιρο και ο Παναγιώτης Τσάκος είχε περίπτερο με τα ναυπηγεία του στο Μοντεβιδέο!
Καταλαβαίνετε για τι προσπάθεια μιλάμε; το 1978 ο Θέμης Βώκος οργάνωνε εκθέσεις στη Νότια Αμερική και την Άπω Ανατολή, όταν κανείς ακόμη δεν είχε ανακαλύψει αυτή την αγορά. «Εκεί θα πάει το χρήμα τα επόμενα χρόνια» έλεγε ο Βώκος και απεδείχθη… προφήτης.
Έχοντας ζήσει μια δεκαετία «εντός και επί τα αυτά» των Ποσειδωνίων, ως επικεφαλής του Τμήματος Τύπου – Δημόσιων Σχέσεων, μπορώ να βεβαιώσω ότι άλλη τέτοια, τόσο ελεύθερη, δημιουργική και αποτελεσματική συνεργασία δεν είχα στη ζωή μου.
Με τον Θέμη Βώκο, την ανεξάντλητη, αθόρυβη, αλλά πάντα με σωστή τελική άποψη Νανά Μιχαήλ, τον νεαρό τότε Θοδωρή Βώκο, ο οποίος «τρέχει» σήμερα την έκθεση , και ένα άριστο «πλήρωμα», με άξιες γυναίκες, που η καθεμία γνώριζε πολύ καλά το πόστο και τις ευθύνες της, το τμήμα μας δούλεψε «ρολόι», παρά όποιες διαφωνίες και μικρο-τσακωμούς, που κι αυτά είχαν τελικά ευεργετικά αποτελέσματα, και πετύχαμε ένα μικρό θαύμα.
Βλέποντας τη σημερινή οργάνωση, τις εταιρίες που ασχολούνται με τις δημόσιες σχέσεις, τις σχέσεις με τα ΜΜΕ, την προβολή και την επικοινωνία, βλέποντας πόσος κόσμος ασχολείται με το συγκεκριμένο θέμα, απορώ και μονολογώ «βρε, πώς τα καταφέρναμε τότε, πέντε έξι όλοι κι όλοι;».
Οι εποχές, όμως, αλλάζουν, σήμερα με το που θα πεις «κύμινο» τα σάιτ και οι ηλεκτρονικές εφημερίδες έχουν δημοσιεύσει τα συμβαίνοντα, και τα Ποσειδώνια για μία εβδομάδα απασχολούν όλο τον κόσμο.
Άντε, με το καλό να είμαστε παρόντες και στα Ποσειδώνια του 2026, πιθανότατα σε έναν μεγαλύτερο εκθεσιακό χώρο…
