Ήταν κάτι που δεν μπορούσε να περάσει ασχολίαστο από τον παρουσιαστή της σατιρικής εκπομπής «Ηeute Show» του δεύτερου δημόσιου καναλιού της δημόσιας γερμανικής τηλεόρασης ZDF. Στον ένα μήνα περίπου της διακυβέρνησης του Φρίντριχ Μερτς, από τότε που ο υπουργός Εσωτερικών Αλεξάντερ Ντόμπριντ εξήγγειλε την «Αλλαγή Ασύλου» (Αsylwende) στα γερμανικά σύνορα έχουν απωθηθεί 160 αιτούντες άσυλο. Η επιστράτευση χιλιάδων επιπλέον αστυνομικών, που έκαναν δεκάδες χιλιάδες υπερωρίες και προκάλεσαν μποτιλιαρίσματα και καθυστερήσεις στα σύνορα είχε, λοιπόν, αυτό το αποτέλεσμα.
Ακόμα και αν εφαρμόσει κανείς αυστηρά νεοφιλελεύθερα οικονομικά κριτήρια, καταλαβαίνει ότι πρόκειται για μια επιχείρηση τεράστιου κόστους με ασήμαντο αποτέλεσμα. Εκτός αν πιστεύει ότι το να επιτραπεί η είσοδος στη Γερμανία σε αυτούς τους 160 ανθρώπους θα επιβάρυνε ανεπανόρθωτα την οικονομία της ή θα αλλοίωνε την εθνική ταυτότητα μιας χώρας 84 εκατομμυρίων κατοίκων.
Αψηφώντας το Δίκαιο και τη Δικαιοσύνη
Όσο για τις υπόλοιπες μερικές εκατοντάδες απωθήσεις, αυτές έτσι κι αλλιώς γίνονταν και τον προηγούμενο χρόνο, όπως δείχνουν τα στοιχεία. Μερτς και Ντόμπριντ επιμένουν σε μια πολιτική που αγνοεί βασικές αρχές του Ανθρωπιστικού και Ευρωπαϊκού Δικαίου, προκαλεί τριβές με τον κυβερνητικό εταίρο, δυσαρέσκεια σε πολλούς γείτονες και έχει χαρακτηριστεί παράνομη από το Διοικητικό Δικαστήριο του Βερολίνου. Πολλοί θεωρούν σίγουρο ότι κάτι ανάλογο θα αποφανθούν και οι ευρωπαϊκές δικαστικές αρχές.
Αλλά ο υπουργός Ντόμπριντ. ο «άνθρωπος των συνόρων», δηλώνει ότι η δικαστική απόφαση από το Βερολίνο αφορούσε ένα συγκεκριμένο περιστατικό τριών ατόμων από τη Σομαλία, κατηγορεί την οργάνωση Pro Asyl που τους συμπαραστάθηκε για «σκηνοθεσία» και δηλώνει έτοιμος να περιμένει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.
Δεν ενοχλείται μάλιστα από τους συνειρμούς που προκαλεί η χρονική σύμπτωση της πολιτικής του με εκείνη του Ντόναλντ Τραμπ, που αυτές τις ημέρες έχει προκαλέσει σκηνές «υβριδικού πολέμου» στην Καλιφόρνια.
Υιοθετούν μοντέλο Τραμπ;
Δεν είναι τυχαίο το σχόλιο-κόλαφος της εφημερίδας Die Zeit: «Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι Μερτς και Ντόμπριντ παίρνουν τον Τραμπ ως παράδειγμα στη μεταναστευτική τους πολιτική. Επί χρόνια χρησιμοποιούν λαϊκιστική ρητορική, σύμφωνα με την οποία οι πρόσφυγες καταχρώνται τα γερμανικά κοινωνικά συστήματα, δεν θέλουν να ενταχθούν και απολαμβάνουν άδικα πλεονεκτήματα έναντι των Γερμανών. Δήλωση από τον Μερτς: ‘Κάθονται στο ιατρείο και φτιάχνουν τα δόντια τους, και οι Γερμανοί πολίτες της διπλανής πόρτας δεν μπορούν να κλείσουν ραντεβού’. Τώρα που έχουν τον έλεγχο των μοχλών εξουσίας, προσπαθούν να παρακάμψουν ακόμη και τα δικαιώματα που κατοχυρώνονται στο Σύνταγμα. Τι ακολουθεί; Σε ποιο βαθμό είναι διατεθειμένοι να ακολουθήσουν την πορεία του Τραμπ;».
Αιχμάλωτοι του λαϊκισμού τους
Αυτή είναι ακριβώς η ουσία του ζητήματος. Οι επικεφαλής της Χριστιανικής Ένωσης έκαναν το θέμα του ασύλου «λάστιχο» κατά την προεκλογική περίοδο. Το τράβηξαν όσο δεν πάει, ελπίζοντας να σταματήσουν τη διαρροή ψηφοφόρων προς την ακροδεξιά. Τώρα πρέπει να δείξουν ότι τηρούν την υπόσχεσή τους.
Ακολουθούν λοιπόν μια πολιτική που βασίζεται σε επικοινωνιακούς συμβολισμούς και όχι στην ουσία. Προσπαθούν να καθησυχάσουν τους γείτονες, λέγοντας ότι επί της ουσίας δεν αλλάζει τίποτα σπουδαίο, αλλά και το συντηρητικό κοινό τους αραδιάζοντας την εκτίμηση ότι η «αποτροπή δουλεύει».
Κανενός Γερμανού πολίτη πάντως η ζωή δεν θα γίνει καλύτερη μετά τις μιντιακές «φιέστες» που επιχείρησε να στήσει ο Ντόμπριντ στα σύνορα με την Αυστρία και στην Πολωνία. Ούτε θα βρει γρηγορότερα ραντεβού στον οδοντίατρο, ούτε σπίτι με λογικό ενοίκιο, ούτε θέση για το παιδί του σε παιδικό σταθμό.
Ξηλώνοντας τη… Μέρκελ
Όπως έγραφε σε σχόλιο της η εφημερίδα taz «είναι οφθαλμοφανές ότι Μερτς και Ντόμπριντ αυτοεγκλωβίστηκαν σε ένα αδιέξοδο. Κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο αμφίβολο πώς θα καταφέρουν να βγουν αλώβητοι από αυτό».
Έχει σημασία. Δε μιλάμε για ένα προσωπικό αδιέξοδο δύο πολιτικών με πολύ κοντόφθαλμη ατζέντα, όσο και αν η εμμονή του Μερτς να «ξηλώσει» ότι απέμεινε από την εποχή Μέρκελ προκύπτει και από προσωπικά κίνητρα εκδίκησης.
Τo γέλιο του, όταν την Πέμπτη ο Τραμπ επέκρινε την πρώην καγκελάριο, ήταν αποκαλυπτικό. Όμως εδώ πλέον ολόκληρη η κοινωνία αιχμαλωτίζεται σε λογικές και προκαταλήψεις, που όσο εύκολα μπορείς να τις υιοθετήσεις, τόσο δύσκολο είναι να τις ανατρέψεις, όταν παγιώνονται και βγάζουν ρίζες. Ένας καγκελάριος θα έπρεπε να έχει το συναίσθηση της ιστορικής του ευθύνης και να μπορεί να βλέπει πολύ μακρύτερα από τις ημερομηνίες δημοσίευσης των επόμενων δημοσκοπήσεων.
