Το θέατρο μετατράπηκε σε παιδικό σταθμό και το κομμωτήριο είναι πια παραδοσιακό τουρκικό κουρείο. Παιδιά παίζουν σήμερα στα ευρύχωρα καταστρώματα του κρουαζιερόπλοιου «Τζέμινι», που βρίσκεται αγκυροβολημένο στα ανοικτά της νότιας Τουρκίας, φιλοξενώντας οικογένειες σεισμοπαθών.
Οικογένειες πίνουν σήμερα το τσάι τους στις αναπαυτικές πολυθρόνες, με θέα τις βουνοκορφές και την πόλη της Αλεξανδρέττας, που επλήγη σκληρά από τον σεισμό. «Ζούμε ένα παράξενο όνειρο. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα βρισκόμουν σε πολυτελές κρουαζιερόπλοιο χωρίς προορισμό», λέει η 30χρονη νοσηλεύτρια Μπασάκ Ατάι.
Το πλοίο, που μετέφερε επιβάτες από την Τουρκία για κρουαζιέρες στα ελληνικά νησιά, στεγάζει σήμερα περισσότερους από 1.000 σεισμοπλήκτους από την παραλιακή πόλη. Περισσότεροι από 650.000 κάτοικοι της επαρχίας Χατάι έχουν εγκαταλείψει την περιοχή μετά τον σεισμό της 6ης Φεβρουαρίου. Οι επιβάτες του «Τζέμινι» είναι από τους ελάχιστους τυχερούς που παραμένουν στην περιοχή.
Το πλοίο είναι ένα από τουλάχιστον πέντε κρουαζιερόπλοια, τα οποία φιλοξενούν αστέγους στα παράλια της Χατάι. Πλοίο – νοσοκομείο του τουρκικού ναυτικού, που έχει ελλιμενισθεί κοντά στο «Τζέμινι», μετατράπηκε σε δημόσιο νοσοκομείο, επιτρέποντας στο προσωπικό του κατεστραμμένου τοπικού νοσηλευτικού ιδρύματος να πραγματοποιεί χειρουργικές επεμβάσεις, ακόμη και γέννες με καισαρική τομή. Τα μικρότερα φεριμπότ μεταφέρουν πρόσφυγες του σεισμού στην Κωνσταντινούπολη και τη Μερσίνα, με τον πληθυσμό της τελευταίας να έχει αυξηθεί κατά 21% σε τρεις μόλις εβδομάδες.
Τον Δεκέμβριο, το τουρκικό υπουργείο Ενέργειας είχε νοικιάσει το «Τζέμινι» προκειμένου να στεγάσει προσωρινά στις 400 καμπίνες του προσωπικό της κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας στη Μαύρη Θάλασσα. Μετά τον σεισμό, το πλοίο ταξίδεψε στο λιμάνι της Αλεξανδρέττας και εξοπλίστηκε κατάλληλα για τη φιλοξενία σεισμοπλήκτων. Οι τοπικές αρχές έδωσαν προτεραιότητα σε αιτήσεις ατόμων με αναπηρίες, ηλικιωμένους, εγκύους και οικογένειες με μικρά παιδιά.
Περισσότεροι από 1.000 σεισμοπαθείς από την Αλεξανδρέττα φιλοξενούνται στο επιβατηγό πλοίο «Τζέμινι».
Όπως πολλοί άλλοι επιβάτες, η Ατάι είπε ότι αυτή ήταν η πρώτη της επίσκεψη σε κρουαζιερόπλοιο. Πριν καταλήξει στο «Τζέμινι», η οκταμελής οικογένεια της Ατάι πέρασε από «στίβο μάχης» προσωρινών καταφυγίων –αυτοκίνητο, αντίσκηνο, ξενοδοχείο–, ενώ συνέχιζε να εργάζεται ως νοσηλεύτρια στα επείγοντα περιστατικά ιδιωτικού νοσοκομείου, είκοσι λεπτά από το λιμάνι.
Στο κατάστρωμα 6, η 72χρονη Αϊσέ Ατσιγκόζ καθόταν σε λευκό πάγκο, πλέκοντας μάλλινα ρούχα για τα 15 εγγόνια της, τα οποία συνεχίζουν να ζουν σε σκηνές. Έναν όροφο πιο πάνω, στο σαλόνι «Εκλίπς», περίπου δέκα άτομα παρακολουθούσαν το δελτίο ειδήσεων, αφιερωμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου στον σεισμό. Στην πλώρη, ομάδα ανδρών παρακολουθούσε φιλικό τουρνουά τάβλι.
Το μεσημέρι, το εστιατόριο «Αιγαίο» σέρβιρε φακές, αρνίσιο συκώτι και ρύζι σε πλαστικά πιάτα. Τα παιδιά είχαν συγκεντρωθεί μπροστά σε βιτρίνα με τα επιδόρπια, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στους φρέσκους λουκουμάδες. «Το φαγητό είναι ζεστό και διαφορετικό κάθε μέρα», λέει η 33χρονη Αϊσέ Σιμσέκ, η οποία κατέλυσε στο αυτοκίνητό της με τις δύο κόρες της για εννιά ημέρες, με μοναδικά τρόφιμα αποξηραμένες σούπες που προσέφεραν ανθρωπιστικές οργανώσεις.
Η 34χρονη Γκιουλ Σεκέρ ετοιμαζόταν να γεννήσει σε κοντέινερ στο λιμάνι, μετά την κατάρρευση του σπιτιού της. Γείτονάς της, όμως, της είπε να καταθέσει αίτηση για καμπίνα στο «Τζέμινι». Μέσα σε λίγες ώρες η Σεκέρ βρισκόταν στο πλοίο με τον σύζυγο και τον γιο της. Λίγες ημέρες αργότερα τα νερά της έσπασαν. «Νόμιζα ότι θα πεθάνω. Πάσχω από υπέρταση. Ευτυχώς μεταφέρθηκα σε τοπικό μαιευτήριο και γέννησα κανονικά», λέει η Σεκέρ, που έφερε στον κόσμο υγιέστατο κοριτσάκι. Το βρέφος πήρε το όνομα της εταιρείας του πλοίου, Μιράι.
Στο κατάστρωμα 8, ο 34χρονος κουρέας Γιουνούς Κουτουκού ασκεί την τέχνη του στο πάλαι ποτέ πολυτελές κομμωτήριο του πλοίου. Ο δεύτερος σεισμός κατέστρεψε το κουρείο όπου εργαζόταν από παιδί 14 ετών στην Αλεξανδρέττα. Στο «Τζέμινι» ο Κουτουκού κουρεύει δωρεάν τους πρόσφυγες. «Έχω γίνει διάσημος στο πλοίο. Μου είναι ευχάριστο να απασχολούμαι. Όσο έχω τα ψαλίδια μου, θα συνεχίζω. ‘Εχω ακόμη πελάτες από το κουρείο μου στην πόλη. Έρχονται εδώ και τους κουρεύω και αποκτούν για λίγο μια αίσθηση κανονικότητας», λέει ο 34χρονος.
