Τα τελευταία χρόνια ο πολιτικός χρόνος είναι εξαιρετικά πυκνός. Έχουν
ληφθεί δύσκολες αποφάσεις που αφορούν κυρίως την Ευρώπη και την
Ευρωπαϊκή Ένωση.
Συγχρόνως το βασικότερο συμπέρασμα από τις ενδιάμεσες
εκλογές στις ΗΠΑ είναι σαφώς ότι υπήρξε μια πύρρειος νίκη του Προέδρου
Τραμπ, που κατάφερε να νικήσουν όσοι στηρίχθηκαν απ’ αυτόν και οι
Ρεπουμπλικανοί να κρατήσουν την πλειοψηφία στη Γερουσία. Αυτό το
αποτέλεσμα, σε συνδυασμό με την ανυπαρξία ηγετικής φιγούρας στο
στρατόπεδο των Δημοκρατικών, συνιστά σχεδόν βεβαιότητα ότι το δίδυμο
Τραμπ – Πενς θα διεκδικήσει την επανεκλογή του το 2020.
Ακόμα και οι Δημοκρατικοί βοηθούν προς αυτή την κατεύθυνση ανεχόμενοι
υπονοούμενα ότι η Χίλαρι Κλίντον μπορεί να διεκδικήσει για δεύτερη φορά
το χρίσμα των Δημοκρατικών για το 2020. Κάτι που απλά σημαίνει ότι ο
Τραμπ, ακόμη κι αν αντιμετωπίσει όλες τις κατηγορίες που τον βαρύνουν,
θα μπορέσει να διεκδικήσει την πανηγυρική επανεκλογή του.
Κλειδί ο υπουργός Δικαιοσύνης
Αμέσως μετά το αποτέλεσμα στις ενδιάμεσες εκλογές, ο Αμερικανός
Πρόεδρος έδειξε ποιος είναι το αφεντικό. Απέλυσε τον Τζεφ Σέσιονς, τον
άγευστο δεξιό γερουσιαστή που έδειξε ότι, πέραν της κομματικής
πειθαρχίας, υπάρχει και σεβασμός στους θεσμούς: αποδέχθηκε την έρευνα
του ειδικού ανακριτή Μιούλερ για τη ρωσική εμπλοκή στις αμερικανικές
εκλογές, εξαίρεσε τον εαυτό του, καθώς είχε «σκελετούς» στην ντουλάπα
του, και έκτοτε κράτησε μια στάση που εξόργισε τον ευερέθιστο Πρόεδρο.
Όπως και ο υφυπουργός του.
Η απόλυσή του δίνει τη δυνατότητα στον Πρόεδρο να αναδιατάξει το
επιτελείο του. Κυρίως, όμως, είτε να ακυρώσει την έρευνα είτε να την
καθυστερήσει. Ειδικότερα, αν φανεί ότι με τη βοήθεια της Βουλής των
Αντιπροσώπων, την πλειοψηφία της οποίας έχουν οι Δημοκρατικοί, κινηθούν
προς τη λογική παραπομπής του Προέδρου με βασική κατηγορία την
«παρακώλυση δικαιοσύνης».
«Κλειδί» των εξελίξεων παραμένει και η εξωτερική πολιτική. Με σταθερό
σύμμαχο το Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, την προσεκτική επαναπροσέγγιση με
τον Ερντογάν μετά την απελευθέρωση του Αμερικανού πάστορα, την (πάγια)
στήριξη του Πούτιν και τη δημοτικότητα στο εσωτερικό των ΗΠΑ, ο Τραμπ
μπορεί (και πρέπει, ως συνεπής επί των προεκλογικών του δεσμεύσεων) να
επιμένει στη σύγκρουση με τους Ευρωπαίους για τον ρόλο και, κυρίως, το
κόστος του ΝΑΤΟ.
Βασικό οχυρό το ΝΑΤΟ
Ο Τραμπ θέλει το ΝΑΤΟ, θέλει να έχουν οι ΗΠΑ την πρωτοκαθεδρία, αλλά
επίσης θέλει «όλοι να πληρώνουν ό,τι τους αναλογεί». Δεν είναι τυχαία η
δήλωση του Αμερικανού υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ Τζέιμς Μάτις: «Θεωρούμε το
ΝΑΤΟ ως τον ακρογωνιαίο λίθο για την προστασία της Ευρώπης μέσα στη
σφαίρα ασφαλείας και στηρίζουμε απολύτως τα κράτη να κάνουν
περισσότερα».
Ο πρώην… αγαπημένος, ο Πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν, πρότεινε τη
δημιουργία ενός «αληθινού ευρωπαϊκού στρατού» για την προστασία της
Γηραιάς Ηπείρου και εν πολλοίς για την απεξάρτηση από τις ΗΠΑ, που επί
Τραμπ έχουν γίνει πιο εσωστρεφείς στη διεθνή σκηνή.
Ο Ντόναλντ Τραμπ χαρακτήρισε προσβλητική την πρόταση Μακρόν να
συγκροτήσει η Ευρώπη τον δικό της στρατό για να προστατευθεί από
ενδεχόμενους εχθρούς, συμπεριλαμβανομένων και των Ηνωμένων Πολιτειών,
και τον «στόλισε» μέσω του προεδρικού λογαριασμού στο Twitter.
«Ο Εμανουέλ Μακρόν εισηγείται τη δημιουργία δικού του στρατού για να
προστατέψει την Ευρώπη από τις ΗΠΑ, την Κίνα και τη Ρωσία. Αλλά τη
Γερμανία [βρήκαν μπροστά τους] στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Πώς πήγαν
τότε τα πράγματα για τη Γαλλία; Άρχισαν να μαθαίνουν γερμανικά στο
Παρίσι πριν καταφθάσουν οι ΗΠΑ. Πληρώστε για το ΝΑΤΟ ή όχι!» έγραψε.
Συνεπής στη γαλλική αβρότητα, ο Μακρόν δεν απάντησε. Το έκανε όμως ο
πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου Γκι Φέρχοφσταντ – πάντα μέσω Twitter:
«Αυτό που ο Τραμπ φαίνεται ότι δεν συνειδητοποιεί είναι ότι χωρίς
χρήματα από τη Γαλλία οι ΗΠΑ δεν θα υπήρχαν σήμερα, καθώς η Γαλλία
χρηματοδότησε την αμερικανική επανάσταση. Ακόμη και το Άγαλμα της
Ελευθερίας σας έδωσαν για να τη γιορτάζετε!».
Μέρκελ θα λέτε και θα κλαίτε
Αλλά και η Γερμανία δεν άφησε να πέσει κάτω το καουμπόικο tweet του
πλανητάρχη. Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ τάχθηκε με τη
σειρά της υπέρ της δημιουργίας ενός αληθινού ευρωπαϊκού στρατού σε
ομιλία που εκφώνησε ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο
με θέμα το μέλλον της Ευρώπης.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι ΗΠΑ και το περιβάλλον της νεολαιίστικης
αμερικανικής νομενκλατούρας του Προέδρου Τραμπ χαίρονται που η
καγκελάριος είναι σε αποδρομή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η τελευταία
ηγέτης που είδε πριν παραδώσει τα ηνία ο πρώην Πρόεδρος Ομπάμα ήταν η
Μέρκελ, την οποία χαρακτήρισε «ηγέτη του δυτικού κόσμου και της Ευρώπης
και φίλο των ΗΠΑ».
Τώρα αναλυτές του «Guardian», του «New Yorker» και του CNN
επισημαίνουν ότι η αποχώρηση Μέρκελ ευνοεί τις αμερικανικές επιδιώξεις
διότι «αποσταθεροποιεί» την Ε.Ε. και φέρνει στην ισχυρότερη οικονομία
της Ευρώπης πιο σκληρές πολιτικές, που «ταιριάζουν» στο δόγμα Τραμπ.
Άξιο μνείας είναι το ότι στα χρόνια του Ομπάμα οι αμερικανικές
μυστικές υπηρεσίες είχαν «ανταποκριτή» στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο τις
γερμανικές υπηρεσίες πληροφοριών.
Είναι πάντως η εποχή που, αν και «όλα μπερδεύονται γλυκά», το «μαύρο
μέτωπο» κερδίζει ενισχύοντας φορείς σκληρών πολιτικών που θέλουν
επιστροφή στο παρελθόν παρά πορεία προς το μέλλον. Και οι λαοί δεν είναι
άμοιροι ευθυνών.
