ΠΕΡΑΣΑΝ δύο χρόνια από την ημέρα που Γιάννης Αγγελικούσης σαλπάρισε για άλλα, μακρινά λιμάνια. Ένας από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες της θάλασσας σε παγκόσμια κλίμακα. Αθόρυβος, μεθοδικός, ευγενής, πράος, απλός. Έπαιρνε το αυτοκίνητο και πήγαινε στο σπίτι της μάνας του, για να απολαύσει το σπιτικό φαγητό, αδιαφορώντας για την πολυτέλεια. Συνομιλούσε με τους ναυτικούς των βαποριών, έπινε καφέ μαζί τους όποτε μπορούσε και είχε στο 90% των βαποριών του ελληνική σημαία και ελληνικά πληρώματα.
Ο κόσμος πιστεύει ότι οι «Έλληνες μεγιστάνες των θαλασσών» ζουν στη χλιδή και την πολυτέλεια. Είναι, όμως, εντελώς διαφορετική (τουλάχιστον έτσι την είδαμε εμείς, η δική μου γενιά των «ναυτιλιακών συντακτών») η πραγματικότητα.
Στη Ναυτιλιακή Λέσχη πίναμε καφέ με τον Σταύρο Νταϊφά, τον Γιώργο Βαρδινογιάννη, τον Νίκο Κοτζιά, τον Νίκο Ευθυμίου, τον Στάθη Γουρδομιχάλη, τον Μένη Καραγεώργη, τον Γιάννη Γκούμα, τον Μιλτιάδη Μαρινάκη και συζητούσαμε «επί παντός».
«Όσα βαπόρια και να ‘χεις, όσα λεφτά και να ‘χεις, ένα μπιφτέκι θα φας το μεσημέρι κι ένα ποτήρι κρασί θα πιείς» έλεγε ο Νταϊφάς…
Με τον Μένη Καραγεώργη, πρόεδρο της Ένωσης Εφοπλιστών, πηγαίναμε κάποια μεσημέρια στο «Παντοπωλείο» της οδού Ψαρρών και με τον καπτα-Παναγιώτη Τσάκο στο μπακάλικο του Φίλιππα, στην οδό Δεληγιώργη, πριν αυτά τα μπακαλοταβερνεία γίνουν «in», όπως σήμερα. Με τον καπτα-Βασίλη Κωνσταντακόπουλο φτιάχναμε κακαβιά στη Σαλαμίνα και στη Σουβάλα και με τον Δημήτρη Μελισσανίδη πηγαίναμε -πηγαίνει ακόμη- στην πλατεία Οσίας Ξένης, στη Νίκαια, για σουβλάκι!
Είναι εκείνη σειρά των πλοιοκτητών που δεν ξέχασαν από πού ξεκίνησαν και φρόντισαν να κρατήσουν στενή επαφή με τις ρίζες τους. Και αυτή νοοτροπία τούς στήριξε, εν πολλοίς, στην πορεία τους προς την κορυφή της παγκόσμιας ναυτιλίας.
Με συνεχή παρακολούθηση της κάθε ενέργειας, με την αγωνία για κάθε εξέλιξη, με τη σωστή στελέχωση των γραφείων από ανθρώπους έμπιστους και συνήθως «κοντοχωριανούς». Έτσι προχώρησε ελληνική ναυτιλία κι έτσι μεγαλούργησε. Με αργά αλλά σταθερά βήματα, οι Έλληνες ναυτίλοι αποφάσισαν να κάνουν μια δουλειά που δεν είναι εύκολη και που δεν μπορεί να κάνει ο καθένας!
Μην εκπλήττεσθε που σήμερα αρκετές μεγάλες ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες είναι εισηγμένες στα διεθνή χρηματιστήρια, που δανείζονται κολοσσιαία κεφάλαια για τη ναυπήγηση όλο και πιο εξελιγμένης τεχνολογίας πλοίων. Δεν τους εμπιστεύονται τυχαία οι τράπεζες και τα funds. Έχουν αντιληφθεί ότι η θάλασσα κυλάει στις φλέβες τους και πιστεύουν ότι και η διάδοχη κατάσταση αυτών των «ιερών τεράτων» της παγκόσμιας ναυτιλιακής βιομηχανίας θα αποδειχθεί το ίδιο αποτελεσματική και μεθοδική με τη γενιά από την οποία παρέλαβαν ή παραλαμβάνουν το πηδάλιο.
Είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά και να μιλήσουμε για πολύ μαζί τους, με προσωπικότητες όπως Γιώργος Π. Λιβανός, ο Ανδρέας Ποταμιάνος, ο Αντώνης Αγγελικούσης, ο Αντώνης Χανδρής, ο Γιάννης Χατζηπατέρας, ο Γιώργος Λαναράς, ο Σπύρος Αλεξανδράτος, ο Κώστας Φαφαλιός, άνθρωποι που «έχτισαν» τη νεότερη γενιά των Ελλήνων εφοπλιστών και που συνομίλησαν πάντα με τις ελληνικές κυβερνήσεις με πνεύμα συνεργασίας και αμοιβαίας κατανόησης.
Και την κληρονομιά αυτής της γενιάς πρέπει να διατηρήσει η νεότερη ως κόρην οφθαλμού._
