Tο δυστύχημα στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής είναι θλιβερό, ψυχοπλακωτικό, τραγικό και πολλές άλλες λέξεις αλλά «σοκαριστικό» δεν είναι. Δεν έχει δηλαδή αυτό το στοιχείο της έκπληξης που είναι απαραίτητο σε κάθε σοκ. Είναι, όπως τα περισσότερα δυστυχήματα στην Ελλάδα, αναμενόμενο. Είναι ένα δυστύχημα που περιμένει στην ουρά των δυστυχημάτων και που απλώς ήρθε η ώρα του. Γιατί για να είναι «σοκαριστικό» ένα δυστύχημα σε λούνα παρκ (ή οπουδήποτε αλλού) πρέπει τα λούνα παρκ (ή οτιδήποτε άλλο) να ελέγχονται. Πρέπει οι αρμόδιες αρχές να κάνουν έτσι τη δουλειά τους ώστε μόνο κάτι το απρόβλεπτο να μπορεί να οδηγήσει σε τραυματισμό ή θάνατο.
Όποιος ζει περισσότερους από λίγους μήνες στην Ελλάδα ξέρει ότι αυτό δεν συμβαίνει. Ξέρει ότι, ειδικά σε ό,τι αφορά ζωή και θάνατο οι έλεγχοι είτε δεν γίνονται είτε είναι πλημμελείς αφού οι αρμόδιες αρχές δεν έχουν καμία επιθυμία να ελέγξουν, ο σοφός νομοθέτης νομοθετεί με τέτοιο τρόπο ώστε να βοηθά τις αρχές να αποφύγουν το δυσάρεστο αυτό έργο και ο ακόμα πιο σοφός λαός ταυτίζει τον έλεγχο με την καταπίεση και τη θανάσιμη ασυδοσία με την ελευθερία.
Για τις αρχές ο έλεγχος είναι δουλειά. Και μάλιστα μια δουλειά που μπορεί να κάνει δυσάρεστο όποιον προσπαθήσει να την κάνει σωστά. Κι επειδή αρχές και νομοθέτες λίγο ή πολύ ταυτίζονται οι νόμοι φροντίζουν να προσφέρουν διεξόδους σε κάθε τεμπέλη κάθε αρχής. Κι επειδή η τεμπελιά στους ελέγχους φέρνει δυστυχήματα και τα δυστυχήματα δικαστήρια, η επικάλυψη αρμοδιοτήτων φροντίζει έτσι ώστε στο τέλος να μη φταίει κανείς. Η νομοθεσία για τις αρμοδιότητες και τους ελέγχους δεν είναι κατά λάθος μπερδεμένη και ασαφής. Είναι πολύ βολικά μπερδεμένη και ασαφής. Όχι μόνο για να αποφεύγονται οι έλεγχοι, όχι μόνο για να μην υπάρχει ευθύνη αλλά και γιατί όπου υπάρχουν πολλοί ελεγκτές ταΐζονται και πολλά στόματα. Η ελληνική πολιτεία τα πάντα εν σοφία εποίησεν.
Φυσικά τα παραπάνω θα ήταν αδύνατον να συμβούν χωρίς τους πασοκοθρεμμένους πολίτες της χώρας. Χωρίς αυτούς που θεωρούν δικαίωμα τους κάθε παραβατική συμπεριφορά και απειλούν θεούς και δαίμονες σε κάθε έλεγχο που βάζει σε κίνδυνο την ελευθερία τους να κάνουν ό,τι και όποτε γουστάρουν. Προφανώς δεν είναι όλοι οι πολίτες έτσι και προφανέστερα υπάρχουν αρκετοί που δεν αντέχουν άλλο αυτή την, υπό κρατική αιγίδα, ασυδοσία. Αλλά ακόμα δεν είναι τόσοι ώστε να επιβληθούν.
Μηδενικοί έλεγχοι στους δρόμους με τους 600 νεκρούς κάθε χρόνο (εκεί που η τροχαία καμαρώνει επειδή σε εντατικούς ελέγχους στο διάστημα μια εβδομάδας βεβαιώθηκαν 32 παραβάσεις ερυθρού σηματοδότη – ναι, 5-6 την ημέρα ), μηδενικοί έλεγχοι στους δημόσιους χώρους (εκεί που οι συμμορίες παραβατικών και τραμπούκων αλωνίζουν ανενόχλητες), μηδενικοί έλεγχοι για την ασφάλεια καταστημάτων και χώρων εστίασης (μέχρι μια φωτιά να κάψει τους θαμώνες ενός μπαρ ή ενός καταστήματος σαν τα ποντίκια), μηδενικοί έλεγχοι σε εγκληματίες «γνωστούς στις αρχές» μέχρι να σκοτώσουν (ο χειριστής του μηχανήματος του λούνα παρκ είχε συλληφθεί για ενδοοικογενειακή βία και ληστείες). Αλλά ελευθερία. Απόλυτη ελευθερία. Που βέβαια ευνοεί πρώτα και πάνω από όλους τους παραβατικούς και τους εγκληματίες. Που έχει δημιουργήσει ένα κράτος που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στην πιο βασική δουλειά του: την προστασία των πολιτών. Και μπράβο του και μπράβο τους.
(*) Γράφει ο κ. Μάνος Βουλαρίνος
