Μακάριοι οι άνθρωποι που ζουν την ευκολία της βεβαιότητας. Είναι σίγουροι για τα ομόφυλα ζευγάρια ή για τα δημόσια πανεπιστήμια ή για τους ποινικούς κώδικες ή «Με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά».
Στην πραγματικότητα όμως το μόνο βέβαιο είναι πως τα σύνθετα κι ευαίσθητα προβλήματα δεν χωρούν απλές ή αβασάνιστες λύσεις. Διαφορετικά, εκδικούνται.
Αν λοιπόν το Μεσανατολικό μπάζει εδώ και πάνω από εκατό χρόνια, σίγουρα δεν φταίει ο Δήμος Ηλιούπολης. Μάλλον φταίνε το πρόβλημα και οι λύσεις.
Καλύτερα λοιπόν να αμφιβάλλεις και να αναρωτιέσαι.
Θα μου πείτε πως ένας μπούσουλας είναι τα δικαιώματα. Καμία αντίρρηση. Ενα δικαίωμα είναι σεβαστό, ακόμη κι αν αφορά μια μειονότητα, τους ελάχιστους ή έστω ένα μεμονωμένο άτομο.
Αλλά, από την άλλη, δεν πείθει η ευκολία με την οποία οι επιθυμίες μετονομάζονται σε δικαιώματα για να πάρουν γαλόνια.
Εύκολα κι ανέξοδα. Από πού προκύπτει άραγε ότι η παρένθετη κύηση αποτελεί δικαίωμα και πώς ασκείται το δικαίωμα αυτό; Ελεύθερα με όρους αγοράς ή με κάποιους άλλους όρους και προϋποθέσεις;
Ή μήπως δεν ασκείται και απλώς το επικαλείται ο ξύπνιος της παρέας;
Αντιλαμβάνομαι λοιπόν ότι στην εποχή μας η μετονομασία των επιθυμιών εξελίσσεται σε μπίζνα και καλή μπίζνα.
Η μετανάστευση έχει αιφνιδίως ανακηρυχθεί δικαίωμα, ενώ δεν είναι παρά η επιθυμία κάποιου που θέλει να μεταναστεύσει. Για λόγους που τον αφορούν και με τον οποίο κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνήσει.
Ποιο λοιπόν είναι τελικά το δικαίωμα;
Εχω δικαίωμα να δώσω εξετάσεις και να μη με εμποδίζουν οι άλλοι με τις καταλήψεις τους;
Ή έχω δικαίωμα να κάνω καταλήψεις κι ας μην μπορεί ο άλλος να δώσει εξετάσεις;
Κι αν εμποδίζω την εξέταση του άλλου, αυτό τι είναι; Δικαίωμα ή εκβιασμός; Ποιος το ορίζει, αν όχι ο νόμος; Ακόμη κι ο δήμαρχος τα μπέρδεψε εκεί (Mega, 31/1).
Διότι αν η κατάληψη είναι εκβιαστική παρεμπόδιση μιας ακαδημαϊκής διαδικασίας στο όνομα κάποιου σκοπού ή μιας κουταμάρας κι αν η πολιτεία δεν δικαιούται να αντιμετωπίσει τον εκβιασμό, τότε τι νόημα έχει ο διάλογος «για συνεννόηση και διαβούλευση» (Γ. Καλφέλης, «ΤΑ ΝΕΑ», 3-4/2);
Διάλογος μεταξύ εκβιαστών κι εκβιαζομένων;
Αλλά τέτοιο δικαίωμα δεν έχω ακούσει ποτέ. Ούτε και τέτοιον διάλογο, έξω από το Σικάγο του Καπόνε και το Μπρονξ του Αναστάζια.
Φυσικά υπάρχει και άλλη άποψη.
Οτι η βεβαιότητα δεν αποτελεί την ευκολία της επιπολαιότητας αλλά το καταφύγιο της ανοησίας. Δεν είναι κακή ιδέα.
