Αυτό το ερώτημα –που έχει καταντήσει κουραστικό– επανήλθε λόγω της προσχώρησης της κυρίας Εύης Χριστοφιλοπούλου στη Νέα Δημοκρατία. Ποιοι το θέτουν; Παραπονεμένοι Νεοδημοκράτες. Γιατί παραπονιούνται; Διότι αισθάνονται πως δεν έχουν αξιοποιηθεί. Και γιατί δεν έχουν αξιοποιηθεί; Διότι οι προδιαγραφές τους είναι ξεπερασμένες. Και ποιος το κρίνει αυτό; Σε τελική ανάλυση οι πολίτες με την ψήφο τους. Μπορεί τις επιλογές να τις κάνει ο ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας, αλλά αυτές εγκρίνονται ή απορρίπτονται από το εκλογικό σώμα. Και εκ του αποτελέσματος προκύπτει πως εγκρίνονται. Ετσι απαντώντας στον τίτλο του άρθρου –ερώτημα που δεν έχω θέσει εγώ– και με δεδομένη την απόλυτη κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας σε όλες τις δημοσκοπήσεις, εκτιμώ πως χωράει κι άλλο ΠΑΣΟΚ ακόμα μέσα στη Νέα Δημοκρατία. Μπορεί να ακούγεται προκλητικό σε όσους έχουν μια ιδιοκτησιακή αντίληψη με τη μεγαλύτερη παράταξη της Νεότερης Ιστορίας μας, όμως αυτό δείχνουν οι αριθμοί.
Η Ν.Δ. καλύπτει με επιτυχία και ένα μέρος της Κεντροαριστεράς, μετατοπιζόμενη προς πιο μεταρρυθμιστικές θέσεις, αφήνοντας συνειδητά χώρο στα δεξιά της.
Αλλωστε, και παλιότερα πολλοί νόμισαν πως ήταν ιδιοκτήτες μεγάλων παρατάξεων, όμως τελικά έμειναν με τους τίτλους ιδιοκτησίας στο χέρι, καθώς τα γεγονότα τους ξεπέρασαν. Και στην πολιτική αυτό που μετράει είναι τα γεγονότα, είναι οι εξελίξεις, το ιστορικό προτσές που λένε οι μαρξιστές. Και το ιστορικό προτσές επιβεβαιώνει πως κόμματα που δεν ανανεώνονται, που δεν ενυδατώνονται, μαραζώνουν. Εδώ και μερικά χρόνια –και αυτό δεν έχει γίνει ακόμα αντιληπτό– η Νέα Δημοκρατία συγκρότησε ένα μπλοκ εξουσίας πολύ διαφορετικό από αυτό που είχε συγκροτήσει ο ιδρυτής της και οι διάδοχοί του στην ηγεσία της παράταξης. Η Νέα Δημοκρατία καλύπτει με επιτυχία και ένα μέρος της Κεντροαριστεράς, μετατοπιζόμενη προς πιο μεταρρυθμιστικές θέσεις, αφήνοντας συνειδητά χώρο στα δεξιά της. Μια κίνηση που φαίνεται επιτυχημένη. Διότι μπορεί τα μικρά συντηρητικά κόμματα να κυμαίνονται κοντά στο 15%, όμως η Νέα Δημοκρατία πριν από λίγους μήνες κέρδισε τις εκλογές με 40,5%. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πρώτα πρώτα πως η εσωτερική ισορροπία εντός της Νέας Δημοκρατίας έχει μετακινηθεί, με την κεντρώα μεταρρυθμιστική πτέρυγα να αποκτά πρωτεύοντα ρόλο. Επίσης, σημαίνει πως ένα μέρος της πάλαι ποτέ κραταιάς Κεντροαριστεράς καλοβλέπει αυτή τη μεταρρυθμιστική ατζέντα της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας. Και δεν είναι μόνον η κυρία Χριστοφιλοπούλου.
Υπάρχει ένα αξίωμα. Τακτική που κερδίζει δεν την αλλάζεις. Και αυτό το αξίωμα ισχύει πρωτίστως για τα κόμματα εξουσίας. Για τα κόμματα που ενοποιούν ρεύματά τους με διαφορετικές ιστορικές καταβολές, μέσα από την άσκηση της εξουσίας. Αλλά για να ασκούν την εξουσία ή να βρίσκονται στον προθάλαμό της θα πρέπει η ηγεσία τους να έχει την ικανότητα συνεχώς να αφουγκράζεται τα μηνύματα των καιρών, να βλέπει τους κενούς χώρους και να τους καλύπτει. Αν σήμερα οι πολιτικοί αντίπαλοι του Μητσοτάκη διερωτώνται εναγωνίως «απέναντι στον Μητσοτάκη ποιος», ένα μέρος της απάντησης βρίσκεται και στις δικές τους εμφανείς αδυναμίες.
