Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα αναφερόμενα σε άρθρο του κ. Αθουσάκη Εμ., νέου σχετικά συνδικαλιστή, Προέδρου της Ένωσης Λιμενικών Κρήτης στην ηλεκτρονική σελίδα της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Λιμενικών σχετικά με τα τεκταινόμενα στο Λιμενικό Σώμα, επισημαίνοντας μάλιστα ιδιαίτερα ότι από το 2014 και μετά το Λιμενικό Σώμα το χαρακτηρίζει η οπισθοδρομικότητα.
Δεν εξηγεί επακριβώς αυτήν την χρονολογία ορόσημο, αναφέρεται βέβαια σε σκοτεινές δυνάμεις που εμποδίζουν την πρόοδο και επιθυμούν την οπισθοδρόμηση, ενώ σήμερα έχουμε νέες γενιές, νέες αντιλήψεις, νέες τεχνολογίες, νέες ανάγκες, νέα δεδομένα.
Χαράς ευαγγέλια. Ένας νέος στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος, στον δρόμο του αγώνα και των διεκδικήσεων υπέρ των εργαζομένων.
Τι το καινούργιο διατυμπανίζει ο κ. Αθουσάκης που γενιές και γενιές συνδικαλιστών δεν είχαν αντιληφθεί και σήμερα ήλθε η ώρα να λάβουν τέλος τα βάσανα των στελεχών του Λ.Σ. από τις παρεμβάσεις του;
Τι δεν είδε ο μακαρίτης ο Παναγόπουλος, που όταν έστησε τον πρώτο πυρήνα συνδικαλιστικής δράσης σε μια εποχή που όλα τάσκιαζε η φοβέρα και η τρομοκρατία ή τι άραγε να παρέλειψε και ο αγωνιστής ο Τάσος ο Μαυρόπουλος και οι επόμενοι πρόεδροι της ΠΟΕΠΛΣ μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και ο νυν Πρόεδρος της ΠΟΛ μάλιστα και κατά την μετά το έτος 2014 περίοδο με τον οποίο ο κ. Αθουσάκης συμπορεύεται; Και εκείνοι οι πρόεδροι των Αξιωματικών (ΠΕΑΛΣ), οι αγράμματοι, δεν είδαν τίποτα;
Ο κ. Αθουσάκης με βερμπαλιστικό ύφος αναφέρει σειρά θεμάτων ως νέες ιδέες και νέες προτάσεις. Παρουσιάζεται ως ο Γαλιλαίος που αντιμετωπίζει αποτελεσματικά το σκότος της ιεράς εξέτασης. Πριν από αυτόν δεν υπήρχαν πρόδρομοι. Παρθενογένεση στα συνδικαλιστικά δρώμενα.
Αλήθεια πόσο νέα και πρωτοποριακή ιδέα είναι το αίτημα να εκδοθεί ένα δίκαιο π.δ. μεταθέσεων;
Μήπως άραγε γνωρίζει από πότε με πιέσεις του συνδικαλιστικού κινήματος έγινε το πρώτο νομοθέτημα για την προστασία των εργαζομένων από την απόλυτη αυθαιρεσία που ίσχυε τότε; Να του θυμίσουμε λοιπόν ότι το πρώτο νομοθέτημα έγινε το 1998 (π.δ 404, Α΄278) το δεύτερο το 2003 (π.δ. 190/Α΄145), το τρίτο το 2005( π.δ. 222/Α΄267) και το 2009 (π.δ 33/Α΄ 50).
Είναι φανερό ότι η προσπάθεια του συνδικαλιστικού κινήματος ήταν επίμονη για την συνεχή βελτίωση του π.δ. μεταθέσεων. Από τότε που ο κ. Αθουσάκης πιθανόν πήγαινε στο δημοτικό σχολείο.
Από την παραπάνω συνεπή στάση, εξαίρεση αποτέλεσε η στάση της ΠΟΕΠΛΣ κατά την περίοδο κατάρτισης του ν. 4504/2017 ο οποίος περιλαμβάνει τις βασικές διατάξεις για τις μεταθέσεις που ισχύουν και σήμερα, όπου δεν έθεσε την παραμικρή αντίρρηση.
Αντίθετα ο πρόεδρός της με ανακοίνωσή του την 27-3-2017 κατακεραύνωνε αμείλικτα, τους έχοντας αντίρρηση « ….Θεωρείται αν μη τι άλλο προκλητικό τις τελευταίες ήμερες να μεθοδεύουν ΜΟΜΦΗ για ένα Νομοσχέδιο που περιλαμβάνει πάγια αιτήματα για τα στελέχη (Λιμενικά Τμήματα ως ξεχωριστές μεταθέσεις, Αποστρατευτικός βαθμός ΛΦ, 33-34 Σχολεία ΔΥΛΣ, Πανελλήνιες εξετάσεις, Ταυτότητες, Εκπρόσωπος ΠΟΕΠΛΣ στο ΤΑΛΣ, Εκπρόσωπος ΠΟΕΠΛΣ στα πειθαρχικά, Υπολογισμός χρόνου στρατιωτικής θητείας για την προαγωγή στον επόμενο βαθμό) ενώ βρίσκεται ένα βήμα πριν τη Βουλή και για πρώτη φορά δεν έχει ως βάση του φωτογραφικές ρυθμίσεις υπέρ των ημετέρων…» Αν επιθυμεί κάποιος να δει ποιος ήταν πρόεδρος τότε στην ΠΟΕΠΛΣ δεν έχει παρά να ανατρέξει στον ιστότοπο της ΠΟΕΠΛΣ: https://neaplefsi.gr/?p=11406
Άρα για το νέο π.δ. μεταθέσεων και την ομηρία των στελεχών οι ευθύνες είναι συγκεκριμένες και τις έχουν μεταξύ άλλων και πρόσωπα μαζί με τα οποία πελάζει και εξαγγέλλει το καινούργιο ο κ. Αθουσάκης
Οπότε είναι δίκαιο η ντροπή να ανήκει σε αυτούς που πραγματικά έχουν την ευθύνη. Δεν είναι δίκαιο να την επιρρίπτουν σε άλλους. Οφείλουν και μια απολογία γι’ αυτό στα στελέχη του Λ.Σ που σήμερα ταλαιπωρούνται από την εφαρμογή των διατάξεων του νόμου αυτού (όπως έχουν επαναληφθεί ακριβώς ίδιες με τον ν. 4676/2020) για τις μεταθέσεις.
Είναι επίσης αλήθεια, ότι αν και τα θέματα οργάνωσης και λειτουργίας του Σώματος δεν αποτελούν κυρίως συνδικαλιστικά αιτήματα, που έχουν άμεση σχέση με την βελτίωση των συνθηκών εργασίας και προάσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, εν τούτοις τα αιτήματα για ίδρυση Λιμενικής Ακαδημίας υιοθετήθηκαν από το κίνημα από το 2000 και μάλιστα ο τότε υπουργός είχε εξαγγείλει την Αλεξανδρούπολη ως έδρα της. Συνεπώς δεν κομίζει γλαύκες στην Αθήνα ο κ. Αθουσάκης και γι’ αυτό το θέμα το οποίο είναι τόσο μα τόσο παλιό.
Να μην αναφερθούμε πόσο παλιό είναι και το θέμα της απεμπλοκής από τον ΣΠΚ, που αποτέλεσε συνδικαλιστικό αίτημα των στελεχών του Λ.Σ από τα πρώτα συνδικαλιστικά βήματα στο Σώμα, αφού η επίκλησή του πιθανόν θα εμπόδιζε την ανάπτυξη του συνδικαλισμού στο Σώμα.
Μπορεί αρχικά το αίτημα να ήταν ότι ως Σώμα Ασφαλείας πρέπει να απεπλακούμε από τον ΣΠΚ. Στην πράξη όμως το συνδικαλιστικό κίνημα πέτυχε την πλήρη ανάπτυξή του στο Σώμα, χωρίς να τεθούν εμπόδια από τις εκάστοτε ηγεσίες με την εφαρμογή διατάξεων του Σ.Π.Κ..
Άλλωστε στη πραγματικότητα και οι αρμοδιότητες του Σώματος κάθε άλλο ήταν τέτοιες ώστε να το κατατάσσουν μόνο ως Σώμα Ασφαλείας. Κάθε άλλο. Υπάρχουν και αρμοδιότητες εθνικής άμυνας και όχι μόνο. Η ιδιαιτερότητα αυτή του Λ.Σ. λειτούργησε ευεργετικά για την ανάπτυξη του συνδικαλισμού και στις Ε.Δ. με αποτέλεσμα σήμερα να έχουμε την δια νόμου συνδικαλιστική έκφραση και σε άλλους ένστολους που ισχύει ο ΣΠΚ.
Βλέπετε ενώ αλλάζουν οι καιροί και δημιουργούνται νέες δυναμικές, κάποιοι έχουν μείνει σε παλιές αντιλήψεις που τις παρουσιάζουν και ως νέες. Το ξεπατίκωμα του παλιού σερβίρεται ως νέα ιδέα.
Να μην μιλήσουμε για τα ωράρια και τις άδειες του προσωπικού. Κάποιοι άλλοι μόχθησαν και πέτυχαν τους κανονισμούς για το ωράριο εργασίας και να τα βρει σήμερα έτοιμα ο κ Αθουσάκης.
Ομοίως κάποιοι μόχθησαν πριν από τον κ. Αθουσάκη και για την υιοθέτηση πρωτοποριακών διατάξεων με την θέσπιση του π.δ. περί αδειών του προσωπικού, μάλιστα την περίοδο της οπισθοδρόμησης του Λιμενικού (2015) όπως εκείνος την ονομάζει.
Δικαιολογημένα ο κ. Αθουσάκης δεν έχει συγκροτημένη γνώση για το πότε έλαβε οξυμένες διαστάσεις το μεταναστευτικό ζήτημα για την χώρα μας αφού τα χρόνια της θητείας του στο Λ.Σ -με εξαίρεση κάποιους μήνες- τα έχει περάσει όλα στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Έτσι προφανώς και αγνοεί τι γινόταν στην χώρα, στα ανατολικά σύνορά της κατά την δεκαετία του 1990 αλλά κυρίως του 2000. Ίσως δεν έμαθε ποτέ τι συνέβαινε στην δυτική Ελλάδα, τα λιμάνια της Ηγουμενίτσας της Πάτρας, της Κορίνθου με τους Αφγανούς μετανάστες.
Μάλλον δεν αντιλήφθηκε ποτέ από το Ηράκλειο, ότι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ έφερε τεράστια επιβάρυνση στη Χώρα και το Λιμενικό Σώμα. Το πρόβλημα της μετανάστευσης το γνώρισε προφανώς με τον πόλεμο στην Συρία και από τις προβολές στην τηλεόραση του αγώνα των πληρωμάτων των σκαφών του Λιμενικού Σώματος με τις χιλιάδες των διασώσεων. Από εκεί ίσως και η ευαισθησία του για τα πληρώματα των ΠΠΛΣ
Κανένας και ποτέ δεν βάφτισε, όπως αναφέρει στο κείμενο του άρθρου του, το μεταναστευτικό-προσφυγικό πρόβλημα ως «νέο». Εδώ ο FRONTEX με ενέργειες της Χώρας έχει εγκατασταθεί στον Πειραιά από το 2010. Το ότι είναι «νέο» ίσως είναι ρητορικός ισχυρισμός για την δημιουργία πρόσθετων επιχειρημάτων στον άγουρο συνδικαλιστικό του λόγο.
Είναι πιθανόν για το θέμα αυτό, όπως και για πολλά άλλα που αναφέρει στο άρθρο – ανακοίνωσή του, έτσι να του τα έχουν πει.
Ίσως τότε θα έπρεπε να είναι πιο εγκρατής στο να εκφράζει απόψεις για πράγματα που ό ίδιος δεν τα γνωρίζει αλλά τα έχει ακούσει, όπως π.χ είναι τα προβλήματα του μεταναστευτικού, των πληρωμάτων των σκαφών ή και ακόμα το να βαφτίζει την περίοδο από το 2014 μέχρι σήμερα οπισθοδρομική για το Λ.Σ.
Προφανώς αυτοί που πληροφόρησαν τον κ. Αθουσάκη δεν θα γνωρίζουν ότι την περίοδο της «οπισθοδρόμησης» το Λιμενικό Σώμα αξιοποίησε κοινοτικές χρηματοδοτήσεις και εξοπλίστηκε:
– με εκατοντάδες νέα αυτοκίνητα και μηχανές για την κάλυψη των αναγκών σχεδόν του συνόλου των Λιμενικών Αρχών,
-με σκάνερ αξίας εκατομμυρίων για τον αποτελεσματικό έλεγχο των Φ/Γ στα λιμάνια του Πειραιά της Πάτρας και της Ηγουμενίτσας,
-με ένα καινούργιο ΠΑΘ 90 και με την ευρεία επισκευή και επαναφορά στην ενέργεια και του ΠΑΘ 50
-με την προμήθεια 2 σκαφών προσαρμοσμένων στην αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών
-με την 4 προμήθεια σκαφών άνω των 35 μέτρων ΠΛΣ
-με την προμήθεια 12 σκαφών της σειράς 1000
-με την προμήθεια σημαντικού αριθμού νοσοκομειακών ΠΛΣ
-με την -μέσω δωρεάς προμήθεια- της σειράς Rafnar
Παράλληλα όπως ισχυρίστηκε πρόσφατα ο Υπουργός, τρέχουν οι διαδικασίες για την εγκατάσταση σταθερού συστήματος Θαλάσσιας Επιτήρησης και η προμήθεια συνολικά 78 σύγχρονων ΠΛΣ, αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.
Αν ένα τέτοιο εξοπλιστικό πρόγραμμα χωρίς προηγούμενο (πάνω από 250 εκ. ευρώ) που εξελίσσεται από το έτος 2014 μέχρι σήμερα είναι οπισθοδρόμηση, ε τότε ναι, η γη είναι επίπεδη.
Και από πλευράς αποτελεσματικότητας του συνδικαλιστικού κινήματος την περίοδο της «οπισθοδρόμησης» έχουμε σημαντικές κατακτήσεις, τόσο με τις διατάξεις του 4504/2017 οι οποίες συνοπτικά αναφέρονται στο απόσπασμα της από 27-3-2017 ανακοίνωση του τότε προέδρου της ΠΟΕΠΛΣ, όσο και με τις διατάξεις του ν. 4676/2020 (αύξηση οργανικών, συνταγογραφήσεις, αστική ευθύνη προσωπικού στα εναέρια, απευθείας κατάταξη κυβερνητών- μηχανικών, συνυπηρετήσεις, αναγνώριση διπλών χρόνων, στέγαση υπηρεσιών στην παραμεθόριο κ.λ.π.)
Πού είναι λοιπόν η οπισθοδρόμηση;
Οι όποιες διαφοροποιήσεις παρατηρούνται σήμερα στα συνδικαλιστικά δρώμενα του Λ.Σ δεν έχουν σαν υπόβαθρο το νέο και το παλιό. Κάθε άλλο . Η διαμάχη και ο διαγκωνισμός υπάρχει για την αναγνώριση ως συνομιλητή των φορέων του συνδικαλισμού με την κεντρική εξουσία.
Στόχος η συνδιοίκηση και η παγίωση προνομιακών συμπεριφορών;
Γι΄αυτό και η περιφορά στις πόρτες όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων ζητιανεύοντας αναγνώριση;
Κύριο αίτημα – επιδίωξη η αποδοχή από τον Υπουργό. Αποτελεί αυτό μέγιστη επαναστατική πράξη;
Δηλαδή αντί για ανάπτυξη αγώνων και τη συσπείρωση των εργαζομένων για την επιδίωξη κοινωνικών στόχων, προτιμάται η συνδιαλλαγή με τον εκάστοτε υπουργό.
Σε τι υπάρχει η διαφορά με τους άλλους;
Πού είναι το καινούργιο;
Το παλιό και βαθιά συντηρητικό προβάλλεται με καμουφλάζ αγνότητας.
Όλα για την καρέκλα…και την βολή μας.
Υ.Γ: κ.Αθουσάκη
κάθε συνδικαλιστής οφείλει να είναι πρότυπο σεμνότητας και ταπεινότητας. Να σέβεται τους συνδικαλιστικούς αγώνες και τις κατακτήσεις των εργαζομένων που προηγήθηκαν και που δίνουν και σ έσενα σήμερα το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης χωρίς διώξεις. Να σέβεται ακόμη την ιστορία του Σώματος και τους ανθρώπους που το μετεξέλιξαν σε ένα σύγχρονο Σώμα. Ο εργατοπατερισμός ποτέ δεν ωφέλησε.
Δημήτρης Α. Σαϊτάκης
Επίτιμος Πρόεδρος Π.Ε.Α.Λ.Σ.
