«Ήμουν από τους εμπνευστές του προγράμματος PISA στον ΟΟΣΑ, στην αρχή της δεκαετίας του ´90 (εκπροσωπούσα τη χώρα στην εκπαιδευτική επιτροπή του ΟΟΣΑ). Πίστευα πολύ στις μετρήσιμες αξιολογήσεις στην εκπαίδευση (και όχι μόνο).
»Η χώρα μας διαχρονικά έχει απογοητευτικές επιδόσεις στο πρόγραμμα. Χειροτέρεψε όμως μετά το 2010, παρά τις μεταρρυθμίσεις που επιχειρήθηκαν. Έχουν διατυπωθεί πολλές βάσιμες ερμηνείες (ύλη, μέθοδοι διδασκαλίας, ποιότητα καθηγητών, συμπεριφορά γονέων κλπ.).
»Ποτέ όμως δεν έγινε εμπεριστατωμένη μελέτη εντοπισμού των βασικών προβλημάτων. Η ΟΛΜΕ υποστήριζε ότι το PISA αξιολογεί διαφορετικά από το δικό μας σύστημα (σωστό σε ένα βαθμό).
»Η γνώμη μου ήταν (και είναι) ότι το μεγάλο πρόβλημα είναι οι πανελλήνιες (κυρίως, ο ακριβής προσδιορισμός της εξεταστέας ύλης). Γύρω τους έχει οικοδομηθεί όλο το σύστημα. Ο κορσές της ύλης οδηγεί στην ακραία απομνημόνευση εις βάρος της κριτικής σκέψης (ουσία του PISA).
»Στον βωμό της ισότητας (μικρή και ακραία προσδιορισμένη εξεταστέα ύλη) έχουμε θυσιάσει την δημιουργική σκέψη των νέων.
»Μελέτες που είχα κάνει πριν 20 περίπου χρόνια (αποτελέσματα στην σελίδα μου) είχαν δείξει ότι οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνθηκαν αντί να μειωθούν (στις πανελλήνιες αποδίδουν καλύτερα οι μαθητές των ιδιωτικών με γονείς γιατρούς, καθηγητές, μηχανικούς κλπ.).
»Όταν ο βασικός στόχος μιας πολιτικής αποτυγχάνει, η πολιτική θέλει αλλαγή. Εδώ η αλλαγή δεν είναι εύκολη. Έχει διαμορφωθεί μια ολόκληρη οικονομία και μια νοοτροπία βολέματος γύρω από τις πανελλήνιες και τη μορφή που έχουν.
»Από την εμπειρία δεκαετιών στην εκπαίδευση (και στην πολιτική της) έχω καταλήξει ότι έφθασε η ώρα της ριζικής επανεξέτασης της πρακτικής των πανελληνίων. Πέρασαν 40 περίπου χρόνια με αυτές και στο όνομα του αδιάβλητου θυσιάζουμε την δημιουργική σκέψη γενεών.
»Δύσκολο το εγχείρημα, κυρίως πολιτικά και ψυχολογικά. Όμως, πρέπει να το αποτολμήσουμε. Αντί να ασχολούμαστε με ιδιωτικά πανεπιστήμια (επίσης πρόβλημα, αλλά στο τέλος και όχι στην ρίζα του προβλήματος) ας ξεκινήσουμε από την ρίζα.»
