ΚΑΝΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ…ΡΙΞ’ ΤΟ ΣΤΟ ΓΙΑΛΟ…
Βρέθηκα την περασμένη Κυριακή στο Κ.Α.Α.Υ. του Αγίου Ανδρέα στη Νέα Μάκρη Αττικής, καλεσμένος αγαπημένων φίλων, απόστρατων του Σ.Ξ., που με τις οικογένειές τους έκαναν τον 15νθήμερο θερινό παραθερισμό τους σε ένα από τα 500 οικήματα του στρατοπέδου «Μιλτιάδη». Ένα στρατόπεδο, εντός του οποίου λειτουργεί εστιατόριο, καφετέρια, mini market, ΕΚΕΜΣ (στρατιωτικό πρατήριο), ψησταριά, ουζερί, περίπτερο, εκκλησία, γυμναστήριο, κινηματογράφος ενηλίκων και ανηλίκων, αθλητικές εγκαταστάσεις (μπάσκετ, βόλεϊ, τένις), μαρίνα ελλιμενισμού σκαφών, φαρμακείο και ιατρείο. Δηλαδή, μια μικρή, αλλά σφύζουσα ζωντάνιας πολιτεία.
Εκεί, λοιπόν, πληροφορήθηκα με καμάρι και θαυμασμό ότι-σαν τον Άγιο Ανδρέα-τέτοιες εγκαταστάσεις των Ε.Δ. υπάρχουν απ’ άκρου εις άκρον σε όλη την Ελλάδα, νησιωτική και ηπειρωτική, αλλά και στην Κύπρο (ΚΑΑΥ, ΚΕΔΑ, Λέσχες, Ξενώνες, ΣΟΑ, ΘΑΝ, ΕΚΕΜΣ), ενώ συνάμα προβλέπονται πολλές διευκολύνσεις και παροχές για τα στελέχη όλων των Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων (ε.ε. & ε.α.) και τις οικογένειές τους, καθιστώντας έτσι ευκολότερη και ταυτόχρονα ποιοτική την καθημερινότητά τους, προκειμένου να μπορούν να επιτελούν απερίσπαστα το έργο τους.
Το ίδιο βράδυ, μπήκα κι ερεύνησα τα δεδομένα στο διαδίκτυο κι έπεσα πάνω στον «Οδηγό Στρατιωτικών Λεσχών, ΚΑΑΥ, Ξενώνων Στρατού Ξηράς», στον πρόλογο του οποίου αναφέρονταν, επί λέξει: «…Ο Στρατός Ξηράς απολαμβάνει την πλήρη κοινωνική αναγνώριση, καθώς αποτελεί τον εγγυητή της άμυνας και ασφάλειας της Πατρίδας, ως βασικός πυλώνας εθνικής ισχύος και ισχυρής δύναμης αποτροπής. Παράλληλα, παρέχει κάθε δυνατή βοήθεια στους συνανθρώπους μας, συνδράμοντας, μεταξύ άλλων, στην έρευνα και διάσωση, στις αεροδιακομιδές, στην πρόληψη και καταστολή δασικών πυρκαγιών, στην υγειονομική υποστήριξη κατοίκων σε ακριτικές και απομακρυσμένες περιοχές, στην εθελοντική αιμοδοσία, στην εξουδετέρωση πυρομαχικών και στην αντιμετώπιση των συνεπειών από τις φυσικές καταστροφές. Στο παραπάνω πλαίσιο το ανθρώπινο δυναμικό του Στρατού μας βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ενδιαφέροντος του ΓΕΣ, καθόσον παραμένει το ισχυρότερο οπλικό μας σύστημα και ο σημαντικότερος πολλαπλασιαστής ισχύος.»
Αυτόματα κι αναπόφευκτα έκανα τη σύγκριση με τους συναδέλφους μου Λιμενικούς και μ’ έπιασε το παράπονο…Είναι, άραγε, στην πρώτη γραμμή ενδιαφέροντος του Αρχηγείου ΛΣ;
Παραμένουν το ισχυρότερο οπλικό σύστημα του ΛΣ-ΕΛΑΚΤ κι ο σημαντικότερος πολλαπλασιαστής ισχύος του;;; Κι αν ναι, τότε μόνον στα λόγια…
Αυτόματα, πάλι, θυμήθηκα την νομοθετική πρωτοβουλία, που πήρε η παρούσα πολιτική ηγεσία του ΛΣ-ΕΛΑΚΤ προ διετίας για την επίλυση του στεγαστικού ζητήματος του ΛΣ και διερωτήθηκα τι έχει απογίνει έκτοτε.
Κάτι αοριστίες άκουσα για κάποια…containers – οικίσκους, που θα εγκατασταθούν κάποτε, σε κάποιο απομακρυσμένο νησί, κάποιου πελάγους…
Μια προοπτική που, όσο κι αν είναι αληθινή φαντάζει «σταγόνα στον ωκεανό», δεν παύει να είναι «εμβαλωματικής» φύσεως, μιας και δεν προοιωνίζεται τη βιώσιμη και λυσιτελή επίλυση του χρόνιου στεγαστικού ζητήματος του ανθρώπινου δυναμικού του ΛΣ, αλλά ούτε εκφράζει την αυθεντική βούληση του νομοθέτη, όπως αυτή εκφράστηκε προ διετίας.
Και, σαν να μην έφταναν όλα αυτά, να ’σου χτες «έσκασε στο καπάκι» το δημοσίευμα για την ιατρό πνευμονολόγο του ΕΣΥ στη Μήλο, που παραιτήθηκε γιατί δεν μπόρεσε να βρει κατάλυμα στο νησί…που, ενώ «σκίζεται» το καλοκαίρι να βρει κατάλυμα για τους πολυάριθμους προσωρινούς επισκέπτες του, αδυνατεί να στεγάσει τους απαραίτητους δημόσιους λειτουργούς του, που θα εξασφαλίσουν την ποιοτική καθημερινότητα των μόνιμων κατοίκων του, χειμώνα-καλοκαίρι…
Ξέρω, ξέρω τί θα πείτε…
Τί μας λες τώρα καημένε μου… Ποιος να ασχοληθεί τώρα για να φτιάξει για το Λιμενικό κάτι παρόμοιο μ’ αυτό που έχει γίνει για τις στεγαστικές ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων;;;
Και, γιατί πρέπει να ασχοληθούμε εμείς, αφού επί 103 χρόνια δεν ασχολήθηκε άλλος;;;
Αυτά τα πράγματα θέλουν σοβαρή μελέτη, σχεδιασμό 30ετίας (και, βάλε…), αναδιοργάνωση του Επιτελείου (με δημιουργία εξειδικευμένου Κλάδου), εξεύρεση βιώσιμων (κι όχι περιστασιακών) χρηματοδοτήσεων, εξεύρεση γηπέδων, κλπ. κλπ. κλπ.
Άσε τώρα να «φυτέψουμε» μερικά «χορηγούμενα» containers σε κάποια «τρύπα της γεωγραφίας», να κάνουμε τα εγκαίνια τους, να βγούμε τις οικογενειακές μας φωτογραφίες, να βολευτούν δυο-τρεις Λιμενικοί, κι άσε τους επόμενους να βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά και το φίδι απ’ την τρύπα.
Γιατί, περί αυτού πρόκειται, αγαπητοί μου…η επίλυση τους στεγαστικού ζητήματος των Λιμενικών εξαρτάται από τους ίδιους τους Λιμενικούς και τις φυσικές τους ηγεσίες…
Ο πολιτικός προϊστάμενος του ΛΣ ήδη επένδυσε πολιτικό «κεφάλαιο» στο ζήτημα αυτό με την νομοθετική πρωτοβουλία που πήρε …
Από τότε κι εφεξής, ό,τι έγινε κι ό,τι δεν έχει γίνει για το ζήτημα αυτό, βαραίνει και θα βαρύνει τους ώμους των στρατιωτικών ηγεσιών του Σώματος. Απαλλαγμένες από το άγχος αν στη θητεία τους θα προλάβουν να «κόψουν κορδέλες», πρέπει να καταπιαστούν σοβαρά με το εγχείρημα και, επιτέλους, να θέσουν στέρεες βάσεις για την απαρχή του, ώστε τα αποτελέσματα του έργου τους να τα απολαμβάνουν οι συνεχιστές τους και οι επερχόμενες γενιές στελεχών ΛΣ. Και να τα καμαρώνουν, όπως καμάρωναν οι φίλοι μου απόστρατοι του Σ.Ξ. που με κάλεσαν στο ΚΑΑΥ Αγ. Ανδρέα και μου έλεγαν για τις άοκνες προσπάθειες των αείμνηστων ηγεσιών τους, που μόχθησαν για τη θεσμική εδραίωση αυτού του δικτύου εγκαταστάσεων αναψυχής, παραθερισμού, διαμονής, σίτισης επειδή πίστεψαν στην αξία του, και που δεν πρόλαβαν να απολαύσουν τους καρπούς των κόπων τους κατά τη διάρκεια της υπηρεσιακής (κι όχι μόνο) ζωής τους.
Αυτοί, όμως, ήταν που έκαναν το καλό…αυτούς κατέγραψε με χρυσά γράμματα η ιστορία…
