Αύξηση του ΑΕΠ, ανάπτυξη – ποσοτική και ποιοτική –, ρεκόρ εξαγωγών, ξένες επενδύσεις, προσέλκυση τεχνολογικών κολοσσών, συν μείωση φόρων και ανεργίας είναι η εικόνα που παρουσίασε ο πρωθυπουργός το Σάββατο στο κλείσιμο της συζήτησης για τον Προϋπολογισμό του 2023.
Και αφού παρουσίασε μια εικόνα τεχνοκρατική, με προοπτική και δυναμική ανάπτυξη της οικονομίας σύμφωνα με το σχέδιο αλλά και αφήγημα «Ελλάδα 2.0» κατέφυγε στην «πολιτική πτωχοκομείου» που έχει εισαγάγει η κυβέρνηση από την αρχή της πανδημίας: πάρτε ένα κουπόνι ακόμη των 22 ευρώ για το σούπερ μάρκετ του μήνα. «Μισό» σούπερ μάρκετ, και αν, για τα απολύτως αναγκαία μιας εβδομάδας ή λίγων ημερών. Είκοσι ευρώ δίνουν και οι παππούδες στα εγγόνια τους χαρτζιλίκι, από την πενιχρή τους σύνταξη, δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί κοινωνική πολιτική και υπολογίσιμη στήριξη του εισοδήματος που βάλλεται από τον πληθωρισμό και τις ευκαιρίες που αυτός έχει δημιουργήσει για αισχροκέρδεια.
Και οι πολίτες που στις δημοσκοπήσεις απαντούν -σε ποσοστά πλειοψηφικά- ότι δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, ή δεν ανταποκρίνονται πλέον σε βασικές υποχρεώσεις (που σημαίνει ότι συσσωρεύουν χρέη αν μιλάμε για λογαριασμούς και δόσεις) απορούν πού υπάρχει αυτή η Ελλάδα.
Με τα διάφορα σκάνδαλα δε, νιώθουν ότι στους κύκλους μιας πολιτικοεπιχειρηματικής ελίτ – εσχάτως δε και πολιτικοί το ρίχνουν στις μπίζνες – ρέει ασύλληπτο, χρήμα τέτοιο που δεν βγαίνει σε μια ζωή με όρους εργασίας και μόνο. Την ίδια ώρα εκτός από την ακρίβεια σε αγαθά και ενέργεια οι πολίτες καλούνται να βάλουν όλο και περισσότερο το χέρι στην τσέπη για την υγεία, ασφάλιση, παιδεία και ό,τι άλλο χρειαστεί.
Το επίπεδο διαβίωσης συνεχώς πέφτει, η συντήρηση ενός τρόπου ζωής για όλο και περισσότερους είναι καθημερινός γρίφος.
Εν ολίγοις δεν ξέρουμε αν ο πρωθυπουργός θεωρεί ότι με τέτοια «δωράκια» φέρνει κόσμο στην γαλάζια κάλπη ή απλώς αγοράζει πολιτικό χρόνο επιχειρώντας να κατευνάζει τη δυσαρέσκεια κάθε τρεις και λίγο.
Ωστόσο, μήπως δεν είναι και πολύ συνετό να τονίζει κάθε τόσο το «όραμά» του για την Ελλάδα, που θα ολοκληρωθεί βέβαια τη δεύτερη τετραετία (όπως και το εκτεταμένο φαγοπότι); Διότι η πλειονότητα των πολιτών, κυρίως μισθωτοί, ευάλωτοι, μικρομεσαίοι, κλπ δεν βλέπει να συμπεριλαμβάνεται μέσα σε αυτό, δεν μπορεί να ταυτιστεί. Όσο και αν ελπίζει ότι κάτι θα λάβει από αυτή την ανάπτυξη, οι όροι εργασίας και διαβίωσης δεν βελτιώνονται, αλλά επιβαρύνονται διαρκώς με νέα βάρη. Τελικώς, και όσο ξεπηδούν και τα σκάνδαλα διαφθοράς, μήπως ο Μητσοτάκης παρουσιάζοντας από καθέδρας και εξ αποστάσεως μια Ελλάδα των αριθμών και των ποσοστών που για τους πολλούς δεν υπάρχει, αντί να «πουλάει» όραμα καταφέρνει να εξοργίζει τους πολίτες;
