Εχει έναν τρόπο εντυπωσιακό στην ανθεκτικότητά του αυτός ο λαός να σώζει τη μνήμη και να αφουγκράζεται την Ιστορία. Παρά τις συστηματικές επιχειρήσεις των αναθεωρητών, παρά τις λυσσαλέες επιθέσεις ώστε να κατεδαφίσουν τη Μεταπολίτευση και να ενταφιάσουν την εξέγερση που οδήγησε σε αυτήν, το Πολυτεχνείο ζει. Οχι μόνο στις… αφηγήσεις, αλλά και στις συνειδήσεις.
Ειδικά τα τελευταία χρόνια με την ξένη επιτροπεία και τα μνημόνια, τότε δηλαδή που είχαμε περισσότερο ανάγκη τη δύναμη και την πίστη στις δυνάμεις του λαού που μας άφησε παρακαταθήκη εκείνος ο Νοέμβρης, πολλοί και πολύ έντονα επιχείρησαν να μειώσουν όχι μόνο τη σημασία του, αλλά και την αναγκαιότητα να τιμάται στους δρόμους και όχι στα μουσεία.
Το σύνθημα «ψωμί – παιδεία – ελευθερία» ζει ανάμεσα στον κόσμο, όχι σαν ασπρόμαυρη νοσταλγική φωτογραφία. Ετσι, σε μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων ετών στην Αθήνα και σε μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα, συναντήθηκαν τρεις γενιές: τα παιδιά του Πολυτεχνείου, τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους.
Είναι μια εικόνα που εμπνέει και συγκινεί, ειδικά σε εποχές που ο κυρίαρχος λόγος προωθεί την παραίτηση και την ιδιώτευση, την απόσυρση από τον συλλογικό και τον δημόσιο χώρο, σε συνθήκες που γίνονται όλο και πιο ασφυκτικές με το πρόσχημα της πανδημίας. Ωστόσο αυτή είναι η αισιόδοξη ανάγνωση.
Γιατί υπάρχει και ακόμα μία, βαθύτατα πικρή ανάγνωση. Σύμφωνα με όλες τις έρευνες, τα παιδιά των παιδιών του Πολυτεχνείου ζουν χειρότερα από τους γονείς τους, σε έναν θρυμματισμένο κόσμο, σε έναν κόσμο ανομίας. Ολα τα αιτήματα των φοιτητών του Νοέμβρη, που έμοιαζε να έχουν δικαιωθεί, με την επιβολή της λιτότητας έγιναν κομμάτια, μαζί με τις συνταγματικές ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα.
Τα παιδιά των παιδιών του Πολυτεχνείου έφυγαν κατά δεκάδες χιλιάδες ως μετανάστες, δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, αν και όταν πληρώνονται με «μαύρα», αναγκάζονται να ζουν στο παιδικό δωμάτιό τους, δεν μπορούν να αποκτήσουν δικά τους παιδιά.
Και απέναντί τους έχουν μια κυβέρνηση που τα ξυλοκοπά όταν αντιδρούν, τα παρακολουθεί όταν δρουν, τα αγνοεί ενώ βοούν. Γι’ αυτό στον δρόμο που άνοιξε εκείνος ο Νοέμβρης, όλοι -παππούδες πια, παιδιά και εγγόνια- περπατάμε ξανά…
efsyn.gr
