Διαβάζαμε προσεκτικά τον χαιρετισμό, που εκφώνησε προχτές Πέμπτη 29/9/2022 κατά την τελετή απονομής ξιφών των 11 Ανθυποπλοιάρχων (Τ) & (Υ) Λ.Σ.-ΕΛ.ΑΚΤ. στο αίθριο του Αρχηγείου ο Υπουργός Ναυτιλίας & Νησιωτικής Πολιτικής κ. Γιάννης Πλακιωτάκης και σταθήκαμε στη φράση του «Έξι ελικόπτερα και επτά αεροπλάνα δεν ήταν σε λειτουργία όλα τα προηγούμενα χρόνια.»(!!!), αναφερόμενος στην πολύ σημαντική επιτυχία που σημείωσε το ΛΣ υπό την καθοδήγησή του, να επαναφέρει σταδιακά την επόμενη 5ετία σε επιχειρησιακή διαθεσιμότητα το σύνολο των εναερίων μέσων του Σώματος, μέσω των διαδικασιών της NSPA του ΝΑΤΟ (βλ. δημοσίευμα των Λ.Ν. της 18/8/2022 με τίτλο: «Μέλος του Ν.Α.Τ.Ο. και το…Λιμενικό!!!»).
Κι αναλογιστήκαμε…
Μα, όλα αυτά τα χρόνια, που το ΛΣ είχε τα αεροσκάφη του καθηλωμένα στο έδαφος, πώς μπορούσε να επιτηρεί την τεράστια θαλάσσια επιφάνεια αρμοδιότητάς του με εμβαδό οκτώ φορές μεγαλύτερο από το έδαφος (πάνω από 1 εκατομμύριο τετ. χλμ.) της χώρας;
Από την επιφάνεια της θάλασσας;;;
Απλά, περιπολούσε και… ό,τι έπεφτε στην πλώρη του…
Ή, μήπως κάποιοι, μέσα στην απόγνωσή τους ότι τα αεροσκάφη Λ.Σ. δε θα ξαναξεκολλήσουν από το έδαφος, σκέφτηκαν πρωτοποριακά και αναζήτησαν λύσεις εναέριας επιτήρησης σε καινοφανή, ανεπάνδρωτα, τηλεκατευθυνόμενα/τηλεχειριζόμενα τεχνολογικά μέσα, όπως π.χ. στα UAVs, στα “drones”;;;
Η προβληματική λειτουργική υποστήριξη και συντήρηση των επανδρωμένων εναερίων μέσων του Λ.Σ. (αλλά και άλλων φορέων του Δημοσίου, όπως της ΕΛ.ΑΣ. και του Π.Σ.) ήταν ήδη γνωστή στους ιθύνοντες του Λιμενικού από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 (ιδίως, μετά τη λήξη των Ο.Α. 2004) και οφειλόταν, εν πολλοίς, στον κρατικοδίαιτο χαρακτήρα του φορέα που την είχε αναλάβει και, εν μέρει, στο σκεπτικισμό που προκαλούσε η χαμηλή παραγωγή αποτελεσμάτων, η οποία αδυνατούσε να δικαιολογήσει το υψηλότατο πάγιο κόστος λειτουργίας τους.
Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, η πρώτη προσπάθεια στα χρονικά του Λ.Σ. να «εξοικειωθεί» με τα μη στελεχωμένα, τηλεχειριζόμενα μέσα εναέριας επιτήρησης έγινε αρχές του 2012 στο Άκτιο Πρεβέζης, όπου, με πρωτοβουλία της (ακόμα ενιαίας) Διεύθυνσης Ασφάλειας και του Εθνικού Κέντρου Θαλασσίων Συνόρων (ΕΚΘΑΣ και μετέπειτα, ΔΙΠΘΑΣ και, πλέον, ΥΟΘΕ) του νεοσύστατου τότε Αρχηγείου ΛΣ/ΕΛΑΚΤ, σε συνεργασία και χρηματοδότηση της FRONTEX, οργανώθηκε επιδεικτική δράση (demonstration), που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
Έλα, ντε, όμως, που, ενώ τότε διαφάνηκε στον ορίζοντα μια «χαραμάδα» ελπίδας για τον εκσυγχρονισμό του συστήματος εναέριας επιτήρησης του Λ.Σ. με τη σταδιακή ένταξη μη στελεχωμένων τηλεχειριζόμενων εναέριων μέσων στο σύστημα θαλάσσιας επιτήρησης, άρχισαν, ξαφνικά, οι «κλαδικές» γκρίνιες.
Γκρίνιες, το βασικότερο επιχείρημα των οποίων ήταν πως, τάχα, κάποια εξειδικευμένα, χρυσοπληρωμένα και πανάκριβα εκπαιδευμένα ιπτάμενα στελέχη ΛΣ θα έχαναν τη δουλειά τους, επειδή η σύγχρονη τεχνολογία θα καταργούσε τους «έμβιους παρατηρητές» στην εναέρια επιτήρηση (sic).
Κάπως έτσι χάθηκε πολύτιμος χρόνος και γενναίες κοινοτικές χρηματοδοτήσεις της περιόδου 2014-2020, με συνέπεια να αναβληθεί (επ’ αόριστον;) η ένταξη τηλεχειριζόμενων μη στελεχωμένων εναέριων μέσων στο σύστημα θαλάσσιας επιτήρησης του Λ.Σ. και η αξιοποίησή τους να συνδυαστεί αρμονικά (κι όχι ανταγωνιστικά) με τα παραδοσιακά στελεχωμένα αεροσκάφη του, τη στιγμή που, μόνον το 2012 η Τουρκία είχε δώσει 100 εκατ. ευρώ για να αγοράσει 10 UAVs Heron, ενώ παράλληλα επένδυε πολλά περισσότερα για την ανάπτυξη των πασίγνωστων και περιζήτητων σήμερα UAVs Bayraktar…
Πάντως, από την περίοδο εκείνη πέρασαν αρκετά χρόνια, ώσπου, είτε λόγω αυξημένων μεταναστευτικών πιέσεων, είτε λόγω προώθησης της καινοτομίας στην εναέρια επιτήρησης από την ΕΕ, το Λ.Σ. να αρχίσει να δέχεται κατά καιρούς να φιλοξενήσει δέσμια αερόστατα (σε Σάμο το 2019 και σε Αλεξανδρούπολη το 2021) και UAV Heron μακράς εμβέλειας (φέτος, στο Τυμπάκι Κρήτης), εντάσσοντας αυτά στο σύστημα εναέριας επιτήρησης εξωτερικών θαλασσίων συνόρων της μικτής Ευρωπαϊκής επιχείρησης «ΠΟΣΕΙΔΩΝ», αλλά όχι ακόμη στο δικό του.
Σήμερα, η χρήση μη στελεχωμένων τηλεχειριζόμενων εναέριων μέσων είναι τόσο διαδεδομένη στους φορείς επιβολής νόμου και στην έρευνα και διάσωση, που κάνει πλέον το Λιμενικό Σώμα να ξεχωρίζει αρνητικά για την «πρωτοτυπία» του να μην έχει ακόμα ενσωματώσει στο δικό του σύστημα θαλάσσιας επιτήρησης αυτά τα τόσο αποτελεσματικά μέσα.
Αν η άποψή μας μπορεί να βοηθήσει, θεωρούμε ότι, κάθε μονάδα επιφανείας του ΛΣ/ΕΛΑΚΤ, πρέπει, πλέον, να διαθέτει τουλάχιστον από δύο (2) drones, αυξάνοντας έτσι την εμβέλεια επιτήρησης τους και μειώνοντας τους ρυθμούς φθοράς τους λόγω εντατικής χρήσης τους. Περαιτέρω, σε στρατηγικά σημεία στο Αιγαίο, στην Κρήτη και στο Ιόνιο, το ΛΣ/ΕΛΑΚΤ θα πρέπει να διαθέτει UAVs μεσαίας εμβέλειας, που θα διευκολύνουν τις περιφερειακές Αρχές του στην επιβολή του νόμου, θα συμπληρώνουν το ΕΣΟΘΕ στη φύλαξη των συνόρων, στην αστυνόμευση της Α.Ο.Ζ. και στην παροχή υπηρεσιών έρευνας και διάσωσης και θα καλύπτουν όλες τις θαλάσσιες ζώνες εθνικής δικαιοδοσίας.
Την εποχή που, τηλεχειριζόμενα μη στελεχωμένα εναέρια μέσα χρησιμοποιούνται για μέτρηση εκπομπών καυσαερίου, για διανομή φαγητού, για διανομή ταχυδρομικών δεμάτων, για γάμους-βαπτίσεις-εκδηλώσεις-διαδηλώσεις-συγκεντρώσεις και για πολλές άλλες χρήσεις, το Λιμενικό δεν έχει πλέον καμιά δικαιολογία να μένει ουραγός και να τρέχει ασθμαίνοντας στο κατόπι εκείνων που παγίως και παντοιοτρόπως επιβουλεύονται την ελληνική κυριαρχία στις θαλάσσιες ζώνες εθνικής δικαιοδοσίας.
Πλέον, κάθε καθυστέρηση μπορεί να καταστεί μοιραία και επιζήμια για τα εθνικά μας συμφέροντα.
Και, τότε, ποιος θα κληθεί να λογοδοτήσει για τις καθυστερήσεις και τις ολιγωρίες;;;
ΛΙΜΕΝΙΚΑ ΝΕΑ
