Δεν χρειάζονται ανθρωποθυσίες για να κάνουν κάποιοι τη δουλειά τους
Ακούμε όλο και πιο συχνά τελευταία, με αφορμή την τραγωδία στα Τέμπη, για το ανθρώπινο λάθος, για τον ανίκανο σταθμάρχη, για τη «θυσία» των 57 συνανθρώπων μας ώστε να γίνουν καλύτεροι οι σιδηρόδρομοι.
Ακούμε για την «ευκαιρία» που δημιούργησαν τα Τέμπη ώστε να αρθούν παθογένειες δεκαετιών, διαβάζουμε για πολιτικούς που τώρα ανακάλυψαν ότι μεγάλο κομμάτι του δημόσιου τομέα είναι διαβρωμένο, κομματικοποιημένο, άθλιο και δολοφονικό.
Πέσαμε… από τα σύννεφα με την είδηση ότι άνθρωποι σε θέσεις – κλειδιά είναι ρουσφέτια και τώρα ασχολούμαστε με το αν είναι ρουσφέτια της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΠΑΣΟΚ.
Λες και αν είναι κομματόσκυλο του ΠΑΣΟΚ οι υπόλοιποι είναι… αθώες περιστερές. Λες και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δικαίωμα να μιλά για τον σταθμάρχη όταν κομματική επιλογή δική του ήταν η επικεφαλής της Ρυθμιστικής Αρχής Σιδηροδρόμων, η οποία δεν υπήρχε μέχρι πρότινος και ξαφνικά «ανακάλυψε» ότι υπάρχει πρόβλημα στην εκπαίδευση των σταθμαρχών και μηχανοδηγών.
Και το ακόμη πιο εξοργιστικό. Πρέπει να έχουμε θύματα κάθε φορά προκειμένου να κάνουν καλά τη δουλειά τους δημόσιο (ή ιδιωτικοί) υπάλληλοι. Είτε είναι σταθμάρχες, είτε επιθεωρητές, είτε η διοίκηση του ΟΣΕ και της Hellenic Train είτε πρωθυπουργοί και υπουργοί.
Και το πρόβλημα δυστυχώς είναι διαχρονικό. Δεν έχει να κάνει με κόμματα και ιδεολογίες, κι όποιος φτιάχνει διαχωρισμούς απλά έχει σκοπιμότητες.
Το δυστύχημα στα Τέμπη έγινε επί ΝΔ, όπως η τραγωδία στο Μάτι έγινε επί ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσαν να γίνουν και ανάποδα, όπως και οι φωτιές στην Ηλεία με τους 70 νεκρούς, όπως οι πλημμύρες στη Μάνδρα ή τη Χαλκιδική με δεκάδες νεκρούς, όπως η τραγωδία του Σάμινα και όπως κάθε άλλη τραγωδία που μας βγάζει από τον… ύπνο μας.
Δεν έχει κόμματα, ιδεολογίες και χρώματα ένας διαλυμένος κρατικός μηχανισμός ή κάποιοι ανεξέλεγκτοι ιδιώτες που διαχειρίζονται βασικές δομές της χώρας.
Οποιος το λέει αυτό απλά σκάβει το λάκκο του, διότι αύριο που θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα έρθει μια ακόμη τραγωδία και θα συζητάμε για τις ευθύνες της τότε κυβέρνησης.
Το συμπέρασμα από όλα όσα ζούμε τις τελευταίες δεκαετίες είναι ότι πρόκειται για ανούσια όλη αυτή η συζήτηση που λαμβάνει χώρα μετά από τραγωδίες, για το ποιος ευθύνεται και ποιος όχι. Ολοι όσοι διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας έχουν ίδια ευθύνη.
Το εκπληκτικό σκίτσο του ηθοποιού και σκιτσογράφου Γιώργου Γαλίτη
Δεν χρειάζεται για παράδειγμα να υπάρχουν θύματα για να κάνει κάποιος τη δουλειά του καλά. Ειδικά όταν από αυτή τη δουλειά κρίνονται οι ζωές ανθρώπων.
Δεν χρειάζονται θυσίες και ανθρωποθυσίες για να καταλάβουν οι πολιτικοί ότι όποτε αναλαμβάνουν την εξουσία έχουν να φτιάξουν το κράτος. Και δεν το κάνουν ποτέ.
Δηλαδή έπρεπε να πεθάνουν τόσοι άνθρωποι για να μάθουμε ότι το 2019 μια φωτιά κατέστρεψε την τηλεδιοίκηση και με λίγες χιλιάδες ευρώ και ένα – δύο μήνες θα μπορούσαμε να την ξαναφτιάξουμε;
Τι απαιτείται άραγε προκειμένου μια σύμβαση για ένα σπουδαίο έργο που θα έκανε ασφαλή τα τρένα δεν μπορεί να περιφέρεται επί 10 χρόνια από υπουργείο σε υπουργείο και από δικαστήριο σε δικαστήριο και να μιλάμε ακόμη και σήμερα ότι δεν έχει υλοποιηθεί;
Το μαχαίρι έφτασε στην καρδιά, όχι στο κόκκαλο. Και μας πονάει όλους. Όχι μόνο για τα θύματα των Τεμπών, αλλά γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι το κράτος δεν αλλάζει και θα υπάρξουν μελλοντικά θύματα.
Εμείς, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας. Ολοι «θυσία» για να μάθει το κράτος, οι υπουργοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι ιδιώτες ότι πρέπει να κάνουν απλά τη δουλειά για την οποία πληρώνονται;
Τη δουλειά για την οποία έχουν δώσει όρκο; Τη δουλειά με την οποία είμαστε ασφαλείς ή κινδυνεύουμε;
Την ευθύνη που πρέπει να αγαπούν γιατί μόνο έτσι θα αλλάξουν τον κόσμο;
Ή όπως έγραψε ο Καζαντζάκης:
«Δουλεύουμε, κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματο μας. Δεν ξενοδουλεύουμε΄ εμείς είμαστε οι αφέντες. Το αμπέλι τούτο της Γης είναι δικό μας, σάρκα μας κι αίμα μας».
Αν λοιπόν όλοι, αλλά ιδιαίτερα όσοι κρατούν τις τύχες άλλων ανθρώπων στα χέρια τους, δεν έχουν συναίσθηση ότι είναι δικό τους το… αμπέλι, αίμα και σάρκα τους, τότε η Ελλάδα δεν θα αλλάξει.
Θυσία θα γίνουμε όλοι για να θυμόμαστε ότι πρέπει να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας. Αλλά θα το ξεχνούμε μόλις περάσουν λίγοι μήνες.
Αν αυτή είναι η μοίρα που έχουμε φτιάξει, τότε φτιάξαμε κι έναν δυστοπικό κόσμο στον οποίο κάποια στιγμή θα υπάρξουμε κι εμείς θύματα…
