Δεν ξέρω ποια είναι η ιστορική και πολιτική παιδεία του Ερντογάν. Αλλά νομίζω ότι μάλλον πάσχει.
Μόλις προχθές δήλωσε πως ο Νετανιάχου «δεν θα μπορέσει να αποφύγει να τον θυμούνται με κατάρες, όπως ο Χίτλερ, ο Μιλόσεβιτς, ο Κάρατζιτς και οι άλλοι φαραώ της Ιστορίας τούς οποίους μιμείται» (ομιλία 26/5).
Αν είχε ανοίξει ένα βιβλίο της προκοπής (πέρα από το Κοράνι) θα ήξερε ίσως πως όλοι οι αναφερθέντες με πρώτους τους φαραώ (!) δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.
Όσο για τη σύγκριση του Νετανιάχου με τον Χίτλερ θα πρέπει να αντιλαμβάνονται όσοι τη χρησιμοποιούν πως δεν καταδικάζει τον Νετανιάχου. Αθωώνει τον Χίτλερ.
Να είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι. Η όποια κριτική στο Ισραήλ είναι νόμιμη, θεμιτή και αναπόφευκτη. Επιβάλλεται. Δεν νοείται κράτος ή κυβέρνηση υπεράνω κριτικής.
Δημοκρατία έχουμε, όπως δημοκρατία έχει άλλωστε και το ίδιο το Ισραήλ.
Αντιθέτως η υποστήριξη στη Χαμάς και την παρέα της που προάγει ο Ερντογάν, ο συμψηφισμός της τρομοκρατίας με την πολιτική, συνιστά κάτι που ο Μπένι Γκαντζ αποκάλεσε «ηθική τύφλωση».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δράση του Ισραήλ στη Γάζα υπερβαίνει συχνά τα όρια. Είτε από κυνισμό, είτε από ανάγκη, είτε από λάθος, είτε απλώς επειδή γίνεται πόλεμος.
Η άλλη πλευρά όμως δεν έχει καθόλου όρια. Δεν έχει πλαίσιο αναφοράς. Δεν έχει κανόνες.
Είναι μόνο μια σέκτα φανατικών που υπηρετούν τον φανατισμό τους.
Πατέρας, γιος και θείος βίαζαν μια ισραηλινή όμηρο προτού τη σκοτώσουν καλαμπουρίζοντας ότι τη σκοτώνουν επειδή «μπορεί να έμεινε έγκυος».
Γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να συμφωνήσουμε κάποια στιγμή στα βασικά.
Στο Ισραήλ ασκούμε κριτική κάθε φορά που ξεπερνάει τα όρια της λογικής και τις απαιτήσεις του μέτρου. Οταν κάνει πόλεμο χωρίς περίσκεψη, αυτοσυγκράτηση και κανόνες.
Στους τρομοκράτες όμως τι κριτική να κάνεις; Δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβουν διότι δεν μιλούμε την ίδια γλώσσα, ούτε έχουμε τα ίδια μυαλά. Δεν υπάρχει αντικείμενο συζήτησης.
Αναρωτιέμαι τελικά τι θα έλεγαν διάφοροι ανεγκέφαλοι αν είκοσι, τριάντα χιλιάδες φανατικοί μαζεύονταν στα ελληνικά σύνορα και μπαινόβγαιναν στη χώρα να σκοτώνουν, να βιάζουν, να παίρνουν ομήρους, να βασανίζουν τους γονείς και τα παιδιά μας.
Θα έλεγαν να τους αφήσουμε απερίσπαστους να κάνουν τη δουλειά τους; Να προσφύγουμε σε κάποιο Διεθνές Δικαστήριο; Να τους κάνουμε μήνυση ή μήπως να τους στείλουμε κανένα εξώδικο;
Συγγνώμη αλλά είμαι βέβαιος πως ούτε ένας Έλληνας δεν θα έμπαινε σε τέτοια κουβέντα.
(*) Γράφει ο κ. Γιάννης Πρετεντέρης
