Επανάσταση του 1821 και κάποιοι- πολλοί- θελαν να γίνουν Βασιλιάδες στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς! Από τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στον λόρδο Βύρωνα, όλοι τουςματαιόδοξοι!
Ακόμα, η Επανάσταση του 1821 ήταν εστία φωτιάς που σιγόκαιγε… τη χαμηλή βλάστηση των Οθωμανών, όταν παρουσιάστηκαν τα πρώτα κρούσματα της ιογενούς ασθένειας της φυλής: η αρχομανία!
Και δεν θα αναφερθούμε στα οπλαρχηγιλίκια. Όχι· αυτών η ασθένεια ήταν σε έξαρση πολύν καιρό πριν από την κήρυξη της Επανάστασης.
Εδώ μιλούμε για το μέλλον. Το μέλλον ενός κράτους που γεννιόταν και που ακόμα καλά καλά δεν είχε ελευθερώσει ούτε σπιθαμή γης από το τούρκικο σαρίκι…
Ο Πέτρος που έγινε Πετρόμπεης…
Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, πρώτος από όλους, δεν είχε κρύψει τις φιλοδοξίες του να γίνει ηγεμόνας της Ελλάδας όταν αυτή η ελευθερωνόταν· ήταν έτοιμος, μάλιστα, να διεκδικήσει βασιλικό θρόνο στο νέο κράτος!
Ο Πετρόμπεης, δεν είδε διόλου θετικά την άφιξη του Καποδίστρια στην Ελλάδα ως κυβερνήτη. «Ο θρόνος που επροσφέρατε στον Καποδίστρια ανήκει εις εμέ» έλεγε παντού και δεν δίστασε να το διατρανώσει και μπροστά στον Κυβερνήτη της Ελλάδας: «Ο τόπος όπου κάθησε ανήκει εις εμέ»!
Πάντα, για κάποιον περίεργο λόγο, όλοι οι «προύχοντες» της χώρας, οι κρατικοδίαιτοι ηγεμόνες τέλος πάντων, από τους ξενόφερτους βασιλιάδες μέχρι τους εκλεγμένους πρωθυπουργούς είχαν μια συμπεριφορά μεγαλοκτηματία; Θεωρούσαν τη χώρα τσιφλίκι τους και τους κατοίκους κολίγες τους! Έτσι κι ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης· πολύ πριν γεννηθεί Ελληνικό Κράτος αυτός είχε «καπαρώσει» την εξουσία του.
Ο βρετανός ιερέας και περιηγητής Τζορτζ Γουέντινγκτον, περιέγραψε τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στο βιβλίο του «Επίσκεψη στην Ελλάδα το 1823 και το 1824» με τα πιο κάτω λόγια: «Ήταν παχύσαρκος, βραδυκίνητος, καλοστεκούμενος, πρόθυμος να δεχθεί οποιαδήποτε διακυβέρνηση, αρκεί να του εξασφάλιζε πλούτη, ησυχία, καλοπέραση και ασφάλεια· φορούσε πουκάμισο με πολύτιμα κεντήματα και χρυσά κουμπιά και κάλτσες χρυσοκέντητες».
Και η αρχομανία του Πετρόμπεη ήταν παλιό σαράκι που τον κατέτρωγε. Έγραφε ο Πετρόμπεης στον γάλλο πρεσβευτή της Κωνσταντινούπολης, τον Ιανουάριο του 1815: «Καθικετεύω την εξοχότητά σας να πάρω το μπεηλίκι και έτσι να ματαιώσουμε τα σχέδια των κοινών εχθρών μας, των Άγγλων. Είμαι αποφασισμένος σε κάθε περίπτωση να ακολουθήσω και να ευνοήσω τις απόψεις των Γάλλων με όλες μου τις δυνάμεις» γράφει ο γάλλος ιστορικός Ζαν Σαβάν (Jean Savant) στο βιβλίο του «Napoleon et la liberation de la Grece».
Ο Πετρόμπεης είχε ταξιδέψει το 1811 στην Κωνσταντινούπολη εκλιπαρώντας αξιωματούχους της Πύλης για το διορισμό του ως Μπέης της Μάνης. Είχε ζητήσει τη διαμεσολάβηση των Γάλλων, δηλώνοντας πιστός φίλος τους και απαιτούσε μάλιστα 50.000 πιάστρα δανεικά για να πετύχει τον σκοπό του υποσχόμενος πως θα εξοφλήσει το χρέος του με τη σοδειά του λαδιού της επόμενης χρονιάς! Τα παρακάλια του Πετρόμπεη δεν έπιασαν και Μπέης της Μάνης ορίστηκε ο Θεοδωρόμπεης Γρηγοράκης, και όταν αυτός έχασε το κεφάλι του γιατί είχε στενές σχέσεις με τον Αλή Πασά, το 1816, ο Πέτρος Μαυρομιχάλης έγινε ο Πετρόμπεης της Μάνης.
Ο Πετρόμπεη Μαυρομιχάλης, καταγόμενος από πλούσια οικογένεια της Μάνης, δεν θα δεχόταν άλλον από τον ίδιο ως αφέντη των Ελλήνων, όταν εκείνοι θα αποκτούσαν εθνική ταυτότητα! Όταν…
Ο Μαυρομιχάλης μπορεί να αποδέχτηκε την εκλογή του Καποδίστρια ως Κυβερνήτη της Ελλάδας στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, αλλά μέσα του σιγόκαιγε η σπίθα της εξουσιομανίας.
Το Πάσχα του 1830, ο αδελφός του Πετρόμπεη, Τζανής, ξεσήκωσε τη Μάνη εναντίον του Καποδίστρια. Κυνηγήθηκε ο Πετρόμπεης, προσπάθησε να διαφύγει στη Ζάκυνθο, αλλά συνελήφθη και φυλακίστηκε στο Ναύπλιο. Η δολοφονία του Καποδίστρια, το 1831, από τον γιο του Πετρόμπεη, Γεώργιο Μαυρομιχάλη και τον αδελφό του Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη ήταν η κορύφωση της κόντρας των Μαυρομιχαλαίων με την Εξουσία (αν και πίσω από τη δολοφονία κρύβονταν άλλα συμφέροντα). Ο Αυγουστίνος Καποδίστριας, αδελφός του Ιωάννη και αντικαταστάτης του για λίγο καιρό, διέταξε την αποφυλάκιση του Πετρόμπεη. Ο Πετρόμπεης, στα 66 του πια, μπορεί να μην έγινε Βασιλιάς της Ελλάδας, αλλά διορίστηκε αντιπρόεδρος του νεοσύστατου Συμβουλίου της Επικρατείας και γερουσιαστής· τιμήθηκε και με τον βαθμό του Αντιστρατήγου. Και πέθανε δοξασμένος και πλούσιος…
Ένας Υδραίος για τον θρόνο…
Όμως και ο Γεώργιος Κουντουριώτης, ο υδραίος καραβοκύρης και Πρωθυπουργός της Ελλάδας το 1848, οραματιζόταν τον εαυτό του ως Βασιλιά της Ελλάδας και ο Μαυροκορδάτος και ο Κωλέττης, αλλά και ο λόρδος Βύρων!
«Ως Πρόεδρος του Εκτελεστικού στην επαναστατημένη Ελλάδα, ο Γεώργιος Κουντουριώτης δεν κατόρθωσε να κάνει ούτε ένα καλό», έχει γραφτεί· επί της ηγεσίας του ξέσπασε ο Εμφύλιος, για τον οποίο δούλεψε από το παρασκήνιο μεθοδικά ο Μαυροκορδάτος και οι λακέδες του. Ο Κουντουριώτης ήταν διαπρύσιος εχθρός του Καποδίστρια και αντιστάθηκε με πείσμα στην εκλογή του ως Κυβερνήτη. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια και την εγκαθίδρυση βασιλείας, με τον Όθωνα εκπρόσωπό της, ο Κουντουριώτης κατέλαβε διάφορα υψηλά αξιώματα: πληρεξούσιος Ύδρας στην Εθνοσυνέλευση του 1843, βουλευτής και γερουσιαστής και τέλος το 1848 Πρωθυπουργός στην πρώτη εξωκοινοβουλευτική κυβέρνηση με τις παρεμβάσεις του Όθωνα στην λειτουργία του Κοινοβουλίου.
Ο ένας να βγάλει το μάτι τ’ αλλουνού…
Κι ενώ οι προύχοντες και οι οπλαρχηγοί ονειρεύονταν να γίνουν βασιλιάδες σε θρόνο που ακόμα δεν υπήρχε, οι ντόπιοι, που θέλανε να αποτινάξουν τον ζυγό του Τούρκου, μισούσαν περισσότερο ο ένας τον άλλον.
Γράφει ο Θεόδωρος Παναγόπουλός στα «Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας» του: «Οι Μοραΐτες υποτιμούσαν τους Ρουμελιώτες και οι Ρουμελιωτές μισούσαν τους Μοραΐτες. Οι Υδραίοι και οι Σπετσιώτες περιφρονούσαν τους Μοραΐτες και οι Μοραϊτες φθονούσαν τους νησιώτες Οι Μανιάτες εχθρεύονταν τους πάντες και εισέπρατταν τα ίδια αισθήματα από όλους τους άλλους». Κι μέσα σε τέτοια αντάρα συναισθημάτων υψώθηκε το Λάβαρο της Επανάστασης… Κι ακολούθησαν οι Εμφύλιοι!
Ένας άγγλος λόρδος, ήρωας κατά λάθος…
Κι άντε ο Κωλέττης με τον Μαυροκορδάτο έπασχαν από χρόνια αρχομανία, αλλά και ο λόρδος Βύρων, ο ποιητής από τις βρετανικές νήσους ερχόμενος μετά δόξης, κι αυτός επιβουλευόταν θρόνους; Κι αυτός!
Γράφει ο δικαστής Θεόδωρος Παναγόπουλος στο εξαιρετικό βιβλίο του-αποκάλυψη των γεγονότων που δεν διδαχτήκαμε στο σχολειό και η Ιστορία τρύπωσε στα σκοτεινά της ερμάρια- «Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας»: «Όσο και αν έψαξα δεν μπόρεσα να βρω γιατί ο Άγγλος αυτός ευπατρίδης που ήρθε στην Ελλάδα και έμεινε μόνο τρεις μήνες, ηρωοποιήθηκε και μυθοποιήθηκε τόσο πολύ, ώστε να θεωρείται ως ένας από τους εθνικούς μας ήρωες, του οποίου την (ανύπαρκτη) δράση διδασκόμαστε από την Α’ Δημοτικού. Του έχουμε στήσει παντού προτομές και αφιερώσει πλατείες και δρόμους στο όνομα του! Ο Άγγλος λόρδος, δεν πέθανε μαχόμενος για την ελευθερία των Ελλήνων. Απλώς πέθανε, όπως τόσος κόσμος καθημερινά, από αρρώστια, κάποιος μάλιστα γιατρός, είπε ότι πέθανε από σύφιλη. Δεν τραυματίστηκε, ούτε καν συμμετείχε σε κάποια μάχη με τους Τούρκους, δεν εμπόδισε έστω κάποια εθνική καταστροφή, ούτε ουσιαστικά βοήθησε τον Αγώνα με κάποιον άλλο τρόπο. Εκτός αν θεωρηθεί βοήθεια προς το αγωνιζόμενο έθνος, ότι δάνεισε στον Μαυροκορδάτο, με τόκο, 4.000 λίρες και ο τελευταίος τις χρησιμοποίησε στον Εμφύλιο Πόλεμο, για να καταστείλει την ανταρσία του Μοριά».
»Αυτός ο κακομαθημένος, εγωιστής, επιπόλαιος, ευφάνταστος, μεγαλομανής, πεισματάρης, αλκοολικός και εκκεντρικός αριστοκράτης, ήρθε στην Ελλάδα με τη ματαιοδοξία και τη φιλοδοξία να γίνει Βασιλιάς της, ή Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ή το λιγότερο Στρατηγός. Είχε εξομολογηθεί σε φίλους του ότι, αν οι Έλληνες, μετά την απελευθέρωσή τους, του πρότειναν τον θρόνο της Ελλάδας δεν θα τον αρνιόταν. Είχε κιόλας προμηθευτεί από ράφτες της Γένοβας πολύχρωμες πράσινες χρυσές πορφύρες στρατιωτικές στολές στολισμένες με μαλαματένια κι ασημένια σιρίτια, πλούσιες επωμίδες και πολεμικά καπέλα». Ήταν έτοιμος… να κυβερνήσει αλλά τον πρόλαβε ο χάρος.
Κι ενώ οι ταπεινοί στρατιώτες, οιστρήλατοι από την ιδέα της Επανάστασης και της επανασύστασης της Ελλάδας, έχυναν το αίμα τους στην Αλαμάνα, στο Μεσολόγγι, στον Μοριά και τη Ρούμελη, οι καιροσκόποι οσμίζονταν εξουσία και χρυσάφι και ακόνιζαν τις σπάθες τους.
Διψασμένοι για Αρχή, οι ψυχικά ασθενείς, οι πάσχοντες από συμπλέγματα κατωτερότητας, τους κατατρώγει πάντα μια πληγή μέσα τους: ν’ αποκτήσουν εξουσία για να πείσουν- τον εαυτό τους βασικά- πως είναι κάτι ξεχωριστό από τους άλλους.
Κι ενώ οι «άλλοι» πέφτουν στα πεδία των μαχών, οι «Μαυροκορδάτοι«, οι «Κωλέττηδες», οι «Βύρωνες» κι οι «Κουντουριώτηδες» ακολουθούν και σκυλεύουν δόξα εκ του ασφαλούς… Κι όσο υπάρχουν τέτοιοι, η Ελλάδα θα φθίνει τραγικά…
