Άρθρο του κ. Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Σε διάφορα επίπεδα η συλλογική συμπεριφορά της ΕΕ έχει δείξει πως υπακούει σε double standards και προωθεί πολιτικές που δύσκολα μπορούν να περάσουν αλώβητα τον έλεγχο της υποκρισίας. Οι μηχανισμοί λήψης αποφάσεων, που αντανακλούν τις θέσεις των κρατών μελών καταλήγουν σε πορίσματα, που στη συνέχεια επιβάλλουν πολιτικές, πάνω στη λογική πως όλοι οι εταίροι τελικά συμφωνούν και πως έτσι εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης. Είναι όμως έτσι; Μήπως οργανωμένες μειοψηφίες προβάλλουν με πειστικό τρόπο τα επιχειρήματα οικονομικών συνήθως συμφερόντων και, διαστρεβλώνοντας το πολιτικό κλίμα των κοινωνιών, επιβάλλουν κάθε άλλο παρά συμφέρουσες για τους πολλούς πολιτικές;
Ένα κρίσιμο κομμάτι ευρωπαϊκής πολιτικής είναι η πολιτική για το κλίμα και ιδιαίτερα οι χειρισμοί που ακολουθούνται σχετικά με τη ναυτιλία. Κυρίως διότι αντανακλά άμεσα στα συμφέροντα της Ελλάδας. Στους πολιτικούς κύκλους της ΕΕ φαίνεται εδώ και καιρό να έχει επικρατήσει η λογική πως μας απειλεί άμεσα η «κλιματική κρίση». Μια έννοια μάλλον απροσδιόριστη που αλλάζει περιεχόμενο και διστάσεις ανάλογα κάθε φορά με τα συμφέροντα των ενδιαφερομένων. Πριν από χρόνια έκανε την εμφάνισή της σαν «υπερθέρμανση του πλανήτη», αργότερα σαν «κλιματική αλλαγή» και πιο τελευταία, εντονότερα τα στοιχεία του κινδύνου, σαν, «κλιματική κρίση». Κι όλα αυτά βέβαια ενώ πριν από χρόνια – δεκαετία του 1970 – οι ίδιοι ανησυχούντες επιστημονικοί φορείς προειδοποιούσαν για επερχόμενη εποχή ψύχους!
Ενδιάμεσα έχουν ξεσπάσει λογής σκάνδαλα σχετικά με την επιστημονική αυθεντία όσων επιμένουν στις σχετικές κινδυνολογικές προειδοποιήσεις (τα email επιστημόνων του σχετικού panel των Ηνωμένων Εθνών, το λεγόμενο hockeystick illusion αλλά και το επικείμενο συμπόσιο του Woodrow Wilson Center της Ουάσιγκτον αλλά του ΟΗΕ στην Georgia των ΗΠΑ, με θέμα την «Πράσινη Διαφθορά»).
Η λεγόμενη απανθρακοποίηση της ναυτιλίας σημαίνει μεγάλες διαρθρωτικές μεταβολές που αφού ανεμπόδιστα τις επιβάλλει η ΕΕ, αφού οι ναυτιλιακές χώρες μέλη έσκυψαν το κεφάλι στην εξυπηρέτηση συμφερόντων των μη ναυτιλιακών χωρών, οδηγούν σε ένα άγνωστο αύριο. Πυρηνική ενέργεια; Υδρογόνο; ‘Η δέσμευση άνθρακα (carbon capture); Όλα αυτά αποτελούν ενδεχόμενες λύσεις για το απώτερο μέλλον με μεγάλο κόστος όμως για εφαρμογές συντομότερα. Δύσκολα η μεθανόλη, η αμμωνία ή το υδρογόνο θα μπορέσουν με επιτυχία να αντικαταστήσουν τον άνθρακα προ του 2050. Με συνέπειες βέβαια την αύξηση του κόστους των θαλάσσιων μεταφορών. Κάποιοι βέβαια θα έχουν τεράστιο οικονομικό όφελος όλο αυτό το διάστημα των προσαρμογών. Θα μας πουν οι Βρυξέλλες ποιοι και γιατί;
Αλλά και στο ζήτημα των κυρώσεων κατά της Ρωσίας λόγω της εισβολής στην Ουκρανία η στάση της ΕΕ έχει διπλή ανάγνωση. Έχει ορίσει εμπάργκο στη μεταφορά ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου με πλοία. Επιτρέπει όμως τη μεταφορά ρωσικών ενεργειακών προϊόντων μέσω αγωγών (pipelines). Δηλαδή δεν θίγονται τα συμφέροντα ηπειρωτικών ευρωπαϊκών χωρών που έχουν αγωγούς στα εδάφη τους (Γερμανία, Λιθουανία, Πολωνία). Συντρίβονται όμως ναυτιλιακές δυνάμεις που παραδοσιακά μεταφέρουν διά θαλάσσης ρωσικά ενεργειακά προϊόντα (Ελλάδα, Μάλτα, Κύπρος). Πώς μπορεί να δέχθηκαν εκπρόσωποι της χώρας μας μια τέτοια αλλοπρόσαλλη απόφαση και δεν την καταψήφισαν;
