Χθες, από εδώ στο Liberal.GR, o Δημήτρης Καμπουράκης αναρωτήθηκε επί λέξει: «μα πώς στο διάολο το κάνουν οι Ισραηλινοί κι εμείς δεν μπορούμε». Ένα ερώτημα που το έχω ακούσει άπειρες φορές, με έχει απασχολήσει και προσωπικά και έχω καταλήξει σε μια απλή, πολύ απλή απάντηση: όταν θα γίνουν οι Έλληνες σαν τους Ισραηλινούς και η Ελλάδα θα γίνει σαν το Ισραήλ. Μπορεί οι ηγεσίες να εμπνέουν, όμως οι λαοί είναι που κινητοποιούνται. Οι πολίτες συσπειρώνονται γύρω από έναν εθνικό στόχο. Τι σημαίνει λοιπόν οι Έλληνες πολίτες να αποκτήσουν τη νοοτροπία και τις συμπεριφορές των Ισραηλινών πολιτών;
Αγόγγυστα να στρατεύονται στα 18 τους χρόνια κορίτσια και αγόρια, επίσης αγόγγυστα κάθε τόσο να καλούνται για στρατιωτική επανεκπαίδευση εγκαταλείποντας σπουδές και δουλειές, οι γονείς να μην κλαψουρίζουν γιατί τα παιδιά τους μπορεί να μπουν στη φωτιά του πολέμου, η αγάπη για την πατρίδα και τη σημαία να είναι υπεράνω όλων. Επίσης, να υπάρχει πειθαρχία σε όλες τις εκδηλώσεις της κοινωνικής ζωής και να κυριαρχεί η κουλτούρα της συλλογικής προσπάθειας και της συνεργασίας. Οι πάντες να γνωρίζουν ότι οι μακροπρόθεσμοι στόχοι απαιτούν σωρεία προσεκτικών επιμέρους βημάτων, αυτό που στη γλώσσα μας το λέμε στοχοπροσήλωση.
Η κοινωνία μας κινείται, έστω στοιχειωδώς, προς μια παρόμοια κατεύθυνση; Ούτε κατά διάνοια! Οι Έλληνες πολίτες διαθέτουν έστω κάτι τις από τα παραπάνω γνωρίσματα; Απολύτως τίποτα. Δε θα αναφερθώ σε παραδείγματα που τεκμηριώνουν αυτό το απογοητευτικό «απολύτως τίποτα» διότι θα γίνω και κουραστικός και δηκτικός. Απλώς δε βρισκόμαστε τυχαία στη θέση όπου βρισκόμαστε και δε βρίσκεται τυχαία το Ισραήλ εκεί όπου βρίσκεται.
Έφτασαν στο σημείο να στήσουν, πριν από καιρό, ολόκληρη βιομηχανία παραγωγής βομβητών χαμηλής τεχνολογίας για να τους πουλήσουν, μέσω μιας σειράς εμπορικών εταιρειών, στη Χεζμπολάχ. Μια επιχείρηση που σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε υπό άκρα μυστικότητα, αν και συμμετείχαν σε αυτήν ουκ ολίγοι επιστήμονες, στρατιωτικοί και επιχειρηματίες. Θα μπορούσε ποτέ να σχεδιαστεί κάτι παρόμοιο από ελληνικές υπηρεσίες; Θυμάμαι την τραγική υπόθεση Οτσαλάν και δεν ξέρω αν θα πρέπει να γελάσω ή να κλάψω.
Για να μην μιλήσω για το επιχειρείν και κάνω συγκρίσεις. Βρήκαν οι Εβραίοι έναν άνυδρο ξερότοπο και τον έκαναν παράδεισο. Εμείς έχουμε τον Θεσσαλικό κάμπο –και όχι μόνο– και τον καταστρέφουμε. Ας αναλογιστούμε τι θα κατάφερναν οι Εβραίοι αν είχαν μια τέτοια εύφορη πεδιάδα με τόσο πολύ νερό. Δεν τολμώ να αναφερθώ στην λεγόμενη ελληνική πολεμική βιομηχανία που, ό,τι τέλος πάντων υπήρχε, καταστράφηκε στη δεκαετία του 1980 και έκτοτε ουδείς ασχολήθηκε επισταμένως μαζί της.
Δεν πρόκειται για γκρίνια. Νομίζω πως όλοι καταλαβαινόμαστε και γνωρίζουμε γιατί ποτέ, μα ποτέ, δε θα καταφέρουμε αυτά που καταφέρνει το Ισραήλ. Ο αντίλογος είναι πως στην Ελλάδα οι νέες και οι νέοι πίνουν αμέριμνοι το φραπεδάκι τους ή το μοχίτο τους, με το χαρτζιλίκι από τη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς ή τα επιδόματα των γονιών τους.
Οκέι, που λέμε. Ας τα βάλουμε όλα στη ζυγαριά και να είμαστε πρόθυμοι, χωρίς κλάψες, να πληρώσουμε το αντίτιμο, αν ποτέ έρθει η ώρα. Τα πάντα είναι θέμα επιλογών, φίλε μου Δημήτρη Καμπουράκη.
