Oι πλανόδιοι, περιπλανώμενοι καλλιτέχνες, όλων των ειδών, είναι μια πολύ παλιά ιστορία, όσο και η τέχνη και ακόμα πιο παλιά, όσο και η προσπάθεια οργανωμένης έκφρασης και απομνημόνευσης, ατομικά είτε ομαδικά. Ώστε με τον λόγο, τη μουσική και την αναπαράσταση, να σωθούν οι μνήμες που συνδέουν τον άνθρωπο με το παρελθόν και συγχρόνως να ψυχαγωγείται, να διασκεδάζει ο κόσμος που μετέχει και οι καλλιτέχνες να εξοικονομούν, στον δυνατό βαθμό, τα προς το ζην.
ΕΤΣΙ, ΜΕΣΑ από τα παραμύθια, τις μεγάλες αφηγήσεις, τα έπη και τις μπαλάντες, πορεύτηκε, μέσα από άπειρες δυσκολίες, διώξεις και αφορισμούς, ιδίως από τις θρησκείες, η μνήμη της ανθρωπότητας διαχρονικά σε μια διαταραγμένη συνέχεια. Οι τροβαδούροι και οι τρουβέροι της κεντρικής Ευρώπης του Μεσαίωνα, για παράδειγμα, αποτελούν απογόνους των αρχαίων ραψωδών καιτων μεταγενέστερων βάρδων. Το άλμα προς τα πίσω, λόγου χάριν, από τον «Καμπούρη του Αρράς» (Αντάμ ντε λα Αλ), διάσημος στην εποχή του (13ος αιώνας) τρουβέρος (αφηγητής/τραγουδιστής ηρωικών κατορθωμάτων) που οι σύγχρονοί του του επιδαψίλευσαν τιμές ιππότη, οδηγεί κατευθείαν στον Όμηρο…
ΠΡΟΦΑΝΩΣ κάτι τέτοια δεν τα ήξερε ο λιμενάρχης Ναυπλίου. Διότι, αν τα ήξερε, από απλό σεβασμό στην Ιστορία και την παράδοση δεν θα επέβαλλε πρόστιμα (τσουχτερά δε: τρία χιλιάρικα το κεφάλι) στην τροβαδούρισσα Σιντορέλα Οσμάνι και στον τροβαδούρο Ιωακείμ Ασλανίδη για «φωνασκία στο λιμάνι» και «διατάραξη κοινής ησυχίας». Ίσως, ο λιμενάρχης είχε ακούσει τον Ξαρχάκο στον Γκάτσο: «Κάτω στο λιμάνι τραγουδάν (μόνο) οι πολιτσμάνοι». Αλλά δεν είχε ακούσει τον Ζαμπέτα στην Ευτυχία: «Μας στείλανε πλημμέλημα επί διαταράξει/ Και όμως τα μητρώα μας τα βρήκανε εντάξει». Καθόσον οι δύο καλλιτέχνες και άδειες είχαν και απ’ όλα…
ΜΗΠΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ο κ. λιμενάρχης, ως λιμενικός, αντί να κόβει πρόστιμα σε καλλιτέχνες, να ασχοληθεί με το ναυάγιο στην Πύλο που έχει σαλπάρει προς αμνησία;…
