Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης
Είναι μάλλον περιττό να εξηγήσω πως δουλειά της Πολιτείας και της Εκκλησίας δεν είναι να επιτηρεί ή να ελέγχει η μια την άλλη. Τέτοιο ζήτημα δεν τίθεται σε καμία σύγχρονη κοινωνία – ίσως στο Ιράν…
Θεωρώ όμως αυτονόητο τον απόλυτο σεβασμό στις απόψεις της Εκκλησίας.
Όπως περιμένω κι από την Εκκλησία να σεβαστεί τις απόψεις των άλλων, κυρίως όταν είναι διαφορετικές από τις δικές της.
Τι σημαίνει αυτό; Κάτι απλό.
Η Εκκλησία έχει προφανώς εύλογο ενδιαφέρον για ζητήματα που την εμπλέκουν ή την αφορούν.
«Μα όλα αφορούν την Εκκλησία ως πνευματική αρχή του Έθνους» θα αντιτείνει κάποιος ιεράρχης με φιλοδοξίες εθνάρχη.
Ναι, αλλά εδώ και μερικούς αιώνες (από τον Μεσαίωνα, αν δεν κάνω λάθος…) έχουμε αποδεχτεί ότι δεν υπάρχουν πνευματικές αρχές ex officio και θεόσταλτες. Άσε που εν τω μεταξύ τελείωσε κι η Τουρκοκρατία.
Ο καθένας πλέον εναποθέτει το πνεύμα του όπου διαλέγει.
Κάπως έτσι ο Χριστόδουλος έφαγε τα μούτρα του με τις λαοσυνάξεις, τα δημοψηφίσματα και τα λάβαρα.
Λογικό. Δεν ήταν δουλειά κανενός Αρχιεπισκόπου τι θα αναγράφουν τα δημόσια έγγραφα. Ήταν δουλειά του Σημίτη. Κι όποιος μπλέκεται σε ξένες δουλειές, κακό του κεφαλιού του.
Διότι η Εκκλησία εμπλέκεται μόνο σε ό,τι της αναγνωρίζουν το Σύνταγμα και οι νόμοι της Πολιτείας. Τελεία.
Και γι’ αυτό άλλωστε δικαιούται τον σεβασμό και την αγάπη μας.
Επειδή ασκεί τα καθήκοντά της χωρίς ιδιοτέλεια, ξερολισμό και παντογνωσία. Χωρίς φιλοδοξία υποκατάστασης της πολιτικής ηγεσίας. Με την ταπεινότητα και την ανεκτικότητα ενός σεβάσμιου και συμπονετικού πρεσβύτερου. Με αγάπη.
Μόνο στη Γενεύη του Καλβίνου και τη Μέκκα του Μωάμεθ οι θρησκευτικές επιταγές ήταν δημόσιοι κανόνες.
Στις δικές μας κοινωνίες αντιθέτως και με την εξέλιξη του χρόνου ο ιεράρχης δεν είναι ζηλωτής της πίστης, ούτε ελεγκτής ηθών και φρονημάτων.
Δεν είναι «πονηρός πολιτευτής». Φανατικός ή φωνακλάς.
Απευθύνεται σε όλους και νοιάζεται ακόμη και για εκείνους που δεν ενδιαφέρονται για την Εκκλησία ή που δεν ζουν σύμφωνα με τις επιταγές της.
Ακόμη περισσότεροι που οι σεβάσμιοι ιεράρχες δεν είναι κι οι καλύτεροι ειδικοί σε ζητήματα οικογενειακής ή κοινωνικής κανονικότητας.
Ενδεχομένως κάποιοι θεωρούν ότι φέρουν ευθύνη για την ψυχή μας.
Καμία αντίρρηση. Άλλωστε «η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα».
Μπορούν όμως να ασχοληθούν μαζί της μόλις εγκαταλείψουμε τον μάταιο κόσμο για να εμφανιστούμε ενώπιον του Δημιουργού των πάντων.
Έως τότε θα έλεγα να αφήσουμε τα υπόλοιπα πράγματα σε εκείνους που δουλειά τους είναι τα υπόλοιπα πράγματα.
