- Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
Αχ πόσο βάσανο μεγάλο… το βάσανο είναι της ζωής…!!!!
Ποιος φταίει; Ποιος φταίει;
Κανένα στόμα δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα… λέει ο ποιητής.
Με τέτοιες σκέψεις και διαλόγους σαν και αυτούς του ποιητή, οι γυναίκες βιώνουν την καθημερινότητά τους.
Ψάχνουν τον φταίχτη και χάνονται σε άκαρπους διαλόγους οι γυναίκες συναδέλφισσες στην καθημερινότητά τους. Η ζωή τους αφιερωμένη σε ένα μαγκανοπήγαδο επαναλαμβανόμενων ενεργειών δίχως σταματημό.
Γυρεύει η Υπηρεσία, γυρεύει η οικογένεια, γυρεύει η κοινωνία, το μέγιστο της απόδοσης στη γυναίκα. Γυρεύουν το όλο. Γυρεύουν το ξεζούμισμα.
Η γυναίκα συναδέλφισσα (όπως και κάθε γυναίκα) στην άχαρη και επίπονη ζωή της δίνει το όλο, σύμφωνα με νοοτροπίες που κουβαλάει αιώνες τώρα, για να αντεπεξέλθει σε πολλαπλούς ρόλους που επιτάσσουν η οικογένεια και η κοινωνία. Δίνει το όλο της και στην Υπηρεσία, όπου καλείται να αντεπεξέλθει σε ρόλους δύσκολους και απαιτητικούς, ισάξια με τους άντρες συναδέλφους της και τα καταφέρνει.
Ένα πολυεργαλείο, ως είδος, είναι χρήσιμο αλλά και άψυχο.
Η γυναίκα, όμως, ως πολυεργαλείο, είναι άνθρωπος με υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα.
Επιφορτίζεται με ρόλους διαφορετικούς που της χρεώνουν οι όποιες νοοτροπίες και αναλώνεται σε πολλούς τομείς (φροντίδα συζύγου, παιδιών, γηραιότερων γονιών κ.λπ.).
Η Υπηρεσία την θέλει να αποδίδει επαρκώς, δίχως να της παρέχει δομές φροντίδας και συνεπαγόμενη απαλλαγή των υποχρεώσεων που την περιμένουν έξω από αυτήν.
Η οικογένεια την θέλει καλή νοικοκυρά και ικανή μητέρα. Δεν διστάζει να της χρεώνει τα αποτελέσματα των ενεργειών των μελών της και την παραπέρα πορεία τους.
Ως σύζυγο, την θέλει άψογη, υπομονετική, τρυφερή και υπεύθυνη για την πορεία της σχέσης και των δύο.
Ως μητέρα την θέλει τροφό, δασκάλα, ψυχολόγο και ό,τι άλλο απαιτεί το μεγάλωμα των παιδιών της.
Ως άγαμη της χρεώνεται η «αδυναμία της» να υπηρετήσει την κανονικότητα και τον λεγόμενο «προορισμό της».
Ως διαζευγμένη την αποτυχία να κρατήσει τον σύζυγό της.
Ως έγγαμη άτεκνη χρεώνεται την ενοχή στέρησης παιδιών στην κοινωνία και την πατρίδα.
Η γυναίκα καλείται επίσης στη σύγχρονη κοινωνία να δίνει μεγάλη βαρύτητα στην εξωτερική της εμφάνιση. Βιομηχανίες ολόκληρες έχουν στηθεί για την επίτευξη αυτού του σκοπού (ινστιτούτα, εταιρείες καλλυντικών, φαρμάκων, γυμναστήρια, ψυχολόγοι, διαιτολόγοι, αστρολόγοι κ.λπ.). Οι επιταγές της οικονομίας του κέρδους, με την υπόσχεση της βέβαιης λύσης των προβλημάτων της γυναίκας, επιβάλλουν πρότυπα εμφάνισης και καλλωπισμού. Καλούν τις γυναίκες να συμμορφωθούν με αυτά αποκομίζοντας τεράστια κέρδη σε βάρος τους, με συνεπαγόμενη απομάκρυνση από την αιτία δημιουργίας των ουσιαστικών τους προβλημάτων.
Έτσι αναλώνεται η γυναίκα σε αλλότρια πράγματα χάνοντας την επαφή με τις ουσιαστικές και πραγματικές της ανάγκες.
Βόγκος, απογοήτευση, ηττοπάθεια και αγωνία η ζωή της γυναίκας σήμερα, γιατί εντέλει άλλοτε τρέχει και φτάνει, άλλοτε μένει στη μέση των προσπαθειών της, άλλοτε βρίσκεται εκτεθειμένη και πνιγμένη στις ενοχές της.
Μέσα σ’ αυτήν τη ζωή του περιορισμένου χρόνου και της ανάλωσης, η γυναίκα αδυνατεί να βρει χρόνο για τον εαυτό της. Αδυνατεί να βρει χρόνο για προσωπική και συλλογική ανάπτυξη.
Αδυνατεί να ανακαλύψει τους δεσμώτες της και να αποτινάξει τους ζυγούς της.
Αδυνατεί να ανακαλύψει και να διεκδικήσει τον κλεμμένο χρόνο της.
Αδυνατεί να κατανοήσει ότι κλέβουν τη ζωή της, προσφέροντάς της άλλες φορές χειροκρότημα και άλλες απαξία.
Όταν ο αρκουδιάρης κρατάει το λουρί και χτυπάει το ντέφι, η αρκούδα χορεύει πάλι και πάλι. Οι εισπράξεις όμως πάνε στον αρκουδιάρη ενώ η αρκούδα εισπράττει το χειροκρότημα. Τα αιώνια δεσμά της, δε, την καλούν σε νέες πίστες, σε νέους χορούς.Τις πταίει;
Φταίει το εκμεταλλευτικό σύστημα που φορτώνει στις πλάτες της γυναίκας τόσα όσα δεν αντέχει. Φταίει ο καπιταλισμός που κυρίαρχο και δομικό του στοιχείο είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Φταίει ο αδηφάγος καπιταλισμός, ο οποίος για να επιτύχει το μέγιστο του κέρδους, καλλιεργεί τον διαχωρισμό των ανθρώπων. Τους κατατάσσει σε ανώτερους – κατώτερους, καλύτερους – χειρότερους, ισχυρούς – αδύναμους.
Η γυναίκα ως το «αδύναμο» μέρος καλείται να καλύψει τη διαφορά σε σχέση με τον άντρα που θεωρείται το «ισχυρό».
Καλείται από το επίσημο κράτος που στο όνομα της «ισότητας των δύο φύλων» δεν υπολογίζει τις ιδιαίτερες ανάγκες των γυναικείων οργανισμών και της μητρότητας.
Καλείται από την κυρίαρχη νοοτροπία, που πολλές φορές της επιτάσσει να βρει τρόπους να καλύψει τη διαφορά καταβάλλοντας προσπάθειες «να μοιάσει στον άντρα».
Συχνά ακούμε στην Υπηρεσία: «Αφού μπήκες σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο οφείλεις να αποδείξεις ότι το αξίζεις».
Παρά τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι γυναίκες και την αποτελεσματικότητά τους σε ό,τι αναλαμβάνουν, συχνά έρχονται αντιμέτωπες με την αδικία. Δεν είναι λίγες οι φορές που η Υπηρεσία ευνοεί βαθμολογικά ή τοποθετεί σε θέσεις ευθύνης άντρες, αδικώντας τις γυναίκες. Δεν είναι λίγες οι φορές που τις προωθεί και εντέλει τις τοποθετεί σε υπασπιστήρια και σε βοηθητικές εργασίες, αναπαράγοντας τον ρόλο της νοικοκυράς ή της γλάστρας λόγω εμφανισιακών προσόντων.Είναι μακρύς ο δρόμος για να αλλάξουν οι νοοτροπίες τόσο στις γυναίκες όσο και στους άντρες. Μπορεί όμως να γίνει κατορθωτό αν δημιουργηθούν βοηθητικές δομές αρχικά ώστε να βρει χρόνο η γυναίκα να συνειδητοποιήσει την εκμετάλλευση και την αδικία που συντελούνται σε βάρος της.
Να ενημερωθεί και να γίνει συμμετοχική σε θέματα που αφορούν τον κλεμμένο χρόνο της στο σπίτι αλλά και τα δικαιώματά της στην εργασία.
Να πάψει να περιμένει τη δικαίωσή της από τους άλλους ή στη βασιλεία των ουρανών.
Να διεκδικήσει σήμερα αυτό που της ανήκει σε συλλογικό επίπεδο και όχι με σκόρπιους «δικαιωματισμούς».
Ο δρόμος του αγώνα, της διεκδίκησης και της δικαίωσης για τις συναδέλφισσες είναι μονόδρομος.
Έχει ένα όνομα και λέγεται Πανελλαδική Ομοσπονδία Ενώσεων Στρατιωτικών (ΠΟΕΣ).
Μέσα σε ένα τέτοιο συλλογικό όργανο μπορεί να προβάλει τους προβληματισμούς, τις αγωνίες, τις διεκδικήσεις και το άδικο που βιώνει. Μπορεί να βρει διεξόδους και λύσεις.
Το όργανο αυτό στις Ένοπλες Δυνάμεις καταβάλλει καθημερινά προσπάθειες να φέρει στην επιφάνεια τα κακώς κείμενα. Να πείσει την ηγεσία και να δώσει λύσεις.
Είναι αναγκαία η συμμετοχή γυναικών και αντρών, σε μια κοινή προσπάθεια διεκδίκησης μιας νέας ζωής στον στρατό αλλά και στην κοινωνία ολόκληρη.
Είναι αναγκαία η συμμετοχή αντρών και γυναικών σε έναν αγώνα με σκοπό την επιβίωση αλλά και την απόδοσή τους στην Υπηρεσία.
Είναι ωφέλιμη η συμπόρευση και όχι ο διαχωρισμός.
Οι όποιοι διαχωρισμοί στον στρατό αλλά και στην κοινωνία ολόκληρη, σαμποτάρουν την εξελικτική πορεία των ανθρώπων.
Οι γυναίκες συναδέλφισσες για να είναι αποτελεσματικές στην Υπηρεσία θα πρέπει να απαλλαγούν από τους πρόσθετους ρόλους που έχουν επωμισθεί. Θα πρέπει να δημιουργηθούν δομές υποστήριξης των παιδιών τους. Θα πρέπει να απαλλαγούν από τον βραχνά του νοικοκυριού και τόσων άλλων υποχρεώσεων που είναι ευθύνη της πολιτείας και όχι δική τους.
Η γυναίκα ως πολυεργαλείο και η επευφημία της κοινωνίας και της πολιτείας πάνω σ’ αυτό, δεν της δίνουν χώρο και χρόνο προσωπικής και συλλογικής ανάπτυξης. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αντιθέτως η γυναίκα δίχως να το αντιλαμβάνεται, συνεχίζοντας τον δρόμο της απομόνωσης που έχει ενστερνιστεί, στηρίζει αυτήν την εκμετάλλευση. Στηρίζει τον διαχωρισμό και τη δεινή της θέση.
Έχει ευθύνη, ως μάνα και ως εργαζόμενη, υπηρετώντας την πατρίδα, να αναδείξει τις παθογένειες και να χαράξει νέους δρόμους απεγκλωβισμού από νοοτροπίες που την θίγουν και από την προβληματική υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.
Έχει να αναδείξει ένα διακύβευμα καίριο, που δεν είναι άλλο από την υπονόμευση της ειρήνης και την παραπέρα πορεία του τόπου μας.
Έχει ευθύνη να αναδείξει την ακρίβεια που πλήττει τα σύγχρονα νοικοκυριά και την αδυναμία τους να αντεπεξέλθουν στις σύγχρονες ανάγκες.
Είναι ανάγκη να βάλουν οι γυναίκες τον εαυτό τους στη θέση που τους αξίζει, δίπλα στους άντρες, μαζί με τους άντρες, για ένα καλύτερο μέλλον για τις ίδιες, τους συζύγους και τα παιδιά τους.
Έτσι θα πάψουν να αναλώνονται με τα τετριμμένα (νοικοκυριό, εμφάνιση κ.λπ.) και θα μπουν μπροστάρισσες στον δρόμο του αγώνα για ένα φωτεινότερο και δημιουργικότερο μέλλον.
Αυτό είναι ανάγκη να γίνει. Αυτό πρέπει να γίνει.
Έτσι θα βρουν οι γυναίκες τον δρόμο τους και θα απαλλαγούν από τα όποια δεσμά και τη μοιρολατρία που μαστίζει την καθημερινότητά τους.
Έτσι θα βγουν στο φως και στη ζωή, συμπαρασύροντας την κοινωνία ολόκληρη.
Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους άντρες συναδέλφους μας.
Αντίθετα έχουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο, δίχως κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση.
Γυναίκα Αξιωματικός